Stap 6: de grote dag... de amputatie
En dan is het zover... na een korte nacht is het tijd om naar het ziekenhuis te vertrekken. We moeten er al vroeg zijn en gaan met de trein. Dat is best makkelijk en verzet de gedachten en houdt ons wat in beweging.
Om kwart voor 8 worden we terug op nucleaire verwacht. Maar eerst schrijven we ons in en verhuizen dan naar de wachtzaal. Tom waakt over mijn bagage terwijl ik onder de scanner gelegd wordt. Ik er worden van alle kanten beelden gemaakt waarna een mooi 3D-beeld bekomen wordt waarop de sentinel zichtbaar is. Zo moet die makkelijk(-er) terug te vinden zijn.
Alweer een stap gezet, een ervaring rijker. Op naar de kamer. We worden er opgevangen door een lieve verpleegster die het leven in de ziekenhuiskamer uitlegt. Ik krijg een operatiehemdje, mag me klaarmaken en het wachten kan beginnen. Ik ben rond de middag aan de beurt.
Hemdje aan, onderbroek uit. Dat voelt niet zo tof, maar ik begrijp het wel: zonder onderbroek is het handiger als je op recovery moet plassen. Ik voel een migraine opkomen, en gelukkiglijk mag ik mijn medicatie daarvoor innemen. Deze maakt me ook wat slaperig en ik denk dat ik daardoor ook meer gelaten ben en alles maar op me af laat komen.
In de voormiddag komt Jurgen langs. Hij is oncocoach en geeft me een doos van Think Pink af. Goed om de gedachten te verzetten. Er zitten enkele folders en producten in, een hartvormig kussen en een boek rond borstkanker. Een mooi en tof initiatief! Jurgen kan niet bij me blijven wachten, maar heeft aan de verpleging gevraagd hem op te bellen wanneer ik 'naar beneden' mag. Hij zal me begeleiden naar het OK, wat ik op zich apprecieer, want dit is mijn eerste volledige narcose en dat is toch altijd wat spannend.
Rond half 12 is het dan zover. Ze komen me halen! 'The point of no return' is bereikt... Ik word tot aan de liften gerold waar ik afscheid moet nemen van Tom, die ondanks de covidtoestanden, bij me mocht blijven. Is het dankzij mijn migrainepilletje, maar ik ben en blijf opvallend rustig. Ook bij het afscheid. Een operatie blijft steeds een risico, maar ik vertrouw erop dat het wel goed komt.
Eens aan het operatiekwartier word ik in de 'wachtzaal' gerold, maar daar word ik direct weer weggerold naar de volgende ruimte. Nu gaat het snel: ik verhuis van bed naar een mobiele operatietafel en word een lange gang ingerold. Dit voelt vies: ik zie de lampen aan het plafond voorbij zoeven en in combinatie met het smalle bedje doet het me denken aan een lijk dat weggevoerd wordt. Teveel televisie gekeken, waarschijnlijk... Op het smalle bedje word ik naar de voorbereidingsruimte gebracht waar ik aan de monitor gelegd word en waar men probeert een infuus te prikken. Links? Neen, dat mag vanaf nu niet meer. Rechts in de hand dan maar. Maar die opvallende ader springt steeds weg. Ik herinner me plots 20 jaar terug dat die toen ook al een vervelende 'wegspringader' was. Uiteindelijk wordt de anesthesiste erbij gehaald. Die prikt gewoon in de elleboogplooi en het probleem is snel opgelost. Ik heb daar dan nog even te wachten. Van Jurgen geen spoor, maar verrassend genoeg vind ik het niet erg om er alleen te moeten wachten. Dat pilletje tegen de migraine werkt precies écht goed. Nooit gedacht en verwacht dat ik zo rustig zou zijn.
Ik hoor in de verte mijn borstchirurg bellen. Ze is dus klaar met haar vorige ingreep. En ja, ik word naar de volgende ruimte gerold: de operatiekamer. Onderweg worden twee armbeugels meegenomen en ik word bij de operatiekamer door de chirurg opgewacht. Ze knikt me bemoedigend toe. 'Het komt wel goed'.
Eens in het midden van de operatiekamer worden hier en daar kabeltjes aangesloten, mijn armen worden gespreid en vastgelegd. De borstchirurg tekent nog snel met haar balpen een pijltje naar de borst links. Geen slecht idee, lijkt me, al weet ze heel goed dat het links is dat weg moet. De checklist wordt overlopen. Het gaat beginnen... Ik vraag nog aan de anesthesiste of je onder narcose ook kan gaan dromen, waarop ze zegt dat die producten tegenwoordig als drugs verkocht worden. Ik heb daar geen ervaring mee, dus kijk naar de verpleegster die links van me staat en vraag nog of die dokter wel serieus is. Plots voel ik me draaierig en word ik even bang. Wat gebeurt er? Maar dan zie ik nog nét het zuurstofmasker afkomen en besef ik dat we begonnen zijn. Het is goed. Ik ben er klaar voor en ik zink weg in een zalige rust.
Het is 4u20. De klok op recovery hangt ter hoogte van mijn bed. Ik doe mijn ogen open en besef dat de operatie gedaan is én dat ik deze alvast heb overleefd. Ik kijk direct even onder de lakens. Links is plat. Mijn borst die mijn kinderen heeft gevoed, is voor altijd weg. Rechts blijft een eenzame borst over... Al snel komt er een verpleegster langs en vraagt ze of ik pijn heb. Ja, eigenlijk wel wat. Ze geeft nog wat pijnstilling bij waarna ik terug in slaap val. Rond kwart na 5 ben ik terug wakker. Ik zie verpleging van bed naar bed gaan. Het is duidelijk dat er veel bedden bezet zijn. Mijn bed staat blijkbaar in de buurt van een diepvriezer, want ik zie meermaals verpleegsters met ijsjes weglopen. En ja, ik krijg er ook eentje. Zo'n raketijsje. Dat smaakt en doet goed aan de keel! (Sindsdien haal ik er regelmatig eens in huis :-) ).
Rond 18u word ik naar de kamer gebracht waar mijn man op me wacht. Hij kreeg wel bericht van de chirurg wanneer de operatie gedaan was, maar was ongerust omdat ik toch langer beneden bleef dan origineel verwacht was. Ik mag al wat eten, Tom blijft nog een poos bij me. Een nieuw leven start. De kanker heeft mijn lichaam nu definitief getekend...
