Stap 3: pre-operatieve controles

Na enkele dagen wachten, word ik weer in het ziekenhuis verwacht. Eerst wordt de RX van de thorax genomen, dan moet ik even wachten voor de echo van het abdomen. Het blijkt dezelfde radioloog te zijn die de biopsie had gedaan. Met die mondmaskers had ik hem eigenlijk niet herkend, maar hij herkende mij wél. En hij wist duidelijk ook van het resultaat van de biopsie, want hij begon er zelf over. Hij leefde met me mee, wat ik wel lief vond. Er passeren zoveel patiënten bij hen en het doet dan toch altijd ietsje deugd dat je toch geen nummer blijkt te zijn. 

Hij zegt meteen dat de RX OK was en geeft uitleg bij de echo. Alles is OK! Ik mag weer naar huis, maar ga eerst even langs bij mijn inhaalexamen. Met corona gaan deze examens door in een grote expohal en het is leuk om mijn collega's nog even te zien. Het verzet de gedachten, wat welgekomen is.

Het effect van de diagnose op mijn functioneren is enorm: ik slaap amper nog, er zweeft zoveel in mijn hoofd, ik voel me ziek door de vermoeidheid en kan amper nog eten. De kilo's smelten weg. Ik had, door beginnende menopauze, al wat extra kilo's, maar dit is toch geen aan te raden dieet: 'neem een kanker en val moeiteloos af...'   Wat ben ik nu toch blij dat ik een ziektebriefje heb en ik niet hoef te gaan werken. Eens langsgaan bij studenten die zwoegen op ons examen is toch nog anders dat er te moeten staan. Dit laatste zou ik in deze omstandigheden niet meer kunnen. 

Op zondag 20 juni 2021 word ik weer in het ziekenhuis verwacht. Ik ga alleen, want 't is toch maar onder de NMR kruipen en weer naar huis gaan. Resultaat krijg ik toch nog niet mee. Ik kom aan in een lege hal: het doet raar, normaal is het er een mierennest. Op radiologie brandt maar de helft van de lichten, er zit niemand aan het loket, ik ben er geheel alleen. Ik wacht in het halfdonker en ja, er blijkt achter de gesloten deuren toch enige bedrijvigheid. Ze komen me halen, ik mag een operatiehemdje aan en een infuus wordt geprikt. Gelukkig ben ik niet bang van naalden en heb ik geen probleem met prikjes, want er zullen er nog veel volgen. IK moet nog even in het kleine hokje wachten. Plots overvalt me een gevoel van... confrontatie met de situatie? Ik denk dat ik het zo kan noemen: ik besef plots dat het menens is en dat ik daar eigenlijk niet wil zijn. Al is het 'maar' even onder NMR en weer weg, ik mis mijn man op dit moment enorm. Gelukkiglijk komen ze me snel halen. Ik word op de tafel gelegd in buiklig. Mijn niet-zo-weelderige-boezem wordt in een soort houder, een gat in de tafel, gehangen. Wat is dit schaamtelijk! Ik snap goed dat de beelden zo veel duidelijker zullen zijn, maar leuk vind ik dit écht niet. Dat deze NMR maar snel voorbij is!

En dan is het wéér wachten. Volgende donderdag 24 juni 2021 is het MOC: multidisciplinair oncoconsult. Na dit overleg waarin alle oncodossiers besproken worden, word ik bij mijn gynecoloog verwacht. Nu zal ik weten waar ik sta en wat er te gebeuren valt (hoe naïef ben ik toch??)! Dan verschuift mijn arts van 'mijn gynecoloog' naar de noemer: 'mijn borstchirurg'...