stap 2: wachten op het verdict...

Al is het een jaar geleden, ik weet nog heel goed hoelang het wachten duurt. Al zijn het maar enkele dagen en gaat het eigenlijk snel van onderzoek naar resultaat, het voelt héél lang. Té lang. Je probeert dat hangijzer dat boven je hoofd hangt even te vergeten, maar het lukt niet. Ook al ben ik met mijn huisarts/vriendin in de ardennen, het blijft in mijn hoofd spelen dat het wel eens slecht zou kunnen uitdraaien. 

En dan plots is de dag er dat we het resultaat zullen horen: dinsdag 15 juni 2021. Ik dien eerst nog mijn plaats in een doctoraatsjury in te nemen. Gelukkiglijk verloopt deze voorverdediging digitaal zodat ik op tijd bij de gynecoloog kan zijn. Ik sluit me dus even op in een vergaderlokaaltje op mijn werk en rond vertrektijd komt mijn man me daar ophalen. Hij maakt het even super emotioneel wanneer hij me vastneemt en zegt dat, los van wat we gaan te horen krijgen, we er samen doorheen gaan! 

En dan is het zover: ik zit in de wachtzaal, mijn man moet covidgewijs buiten wachten en wordt pas binnen geroepen wanneer ik aan de beurt ben. Ik probeer me in te beelden hoe ik zal/moet reageren wanneer de dokter zou zeggen dat alles goed is, dat het vals alarm is. Ook bedenk ik hoe ik zou kunnen reageren als ze zegt dat het slecht nieuws is. Het is zo onwerkelijk om daar te zijn, maar eindelijk gaan we weten waar we staan! Naïef als ik ben... 

En dan mogen we binnen. De gynecoloog is een schat van een dame. We kennen elkaar al meer dan 25 jaar, ze volgde al mijn zwangerschappen op en was er wanneer ik ziek werd en het met ons Phara* slecht afliep. Ja, samen hebben we al een wegje afgelegd. En ze gaat ook samen met mij deze weg afleggen, want, wat ik eigenlijk niet wist, is dat ze nu ook borstchirurg is.  Ik zit direct bij de juiste persoon!

We zetten ons neer en na te vragen hoe het gaat, steekt ze direct van wal: 'ik heb goed nieuws en ik heb slecht nieuws'. Het slechte nieuws is dat er inderdaad kankercellen gevonden zijn. Het goede nieuws is dat deze nog in de kanaaltjes zitten. Het is dus inderdaad DCIS (ductaal carcinoma in situ). Het betreft sowieso een kwart van mijn linker borst. Dat was al op de mammografie te zien. Er moet geopereerd worden, maar of dit borstbesparend is of een amputatie wordt, weten we nog niet. En wat er verder volgt, is ook nog niet geweten. We weten dus eigenlijk nog helemaal niet waar we staan...

Het moet allemaal bezinken, maar veel tijd zal ik er niet voor hebben. Ik krijg nog afspraken voor RX thorax en echo lever op vrijdag en NMR op zondag. Dan gaan alle resultaten besproken worden op de MOC (Multidisciplinair Onco Consult) en krijg ik op donderdag 23/6 weer een update. Eindelijk gaan we dán weten waar we staan. En ja, ik ben nog altijd naïef, bleek achteraf...

Eens thuis moet ik direct doorrijden naar mijn afspraak bij de huisarts voor het verwijderen van de draadjes. Tom zal ondertussen de kinderen inlichten want zij voelden de bui natuurlijk ook wel hangen. Ik bel nog even met een vriendin en ze vraagt of ik toch 'thuis ben geschreven'. Neen, daar heb ik nog niet aan gedacht, maar waarom zou ik me nu ziek gaan voelen terwijl ik niet zieker of gezonder ben dan voor de diagnose? Maar ik beloof het aan de huisarts te vragen. 

Katrien zegt direct wanneer ze me ziet, dat ze nog geen nieuws heeft over het resultaat van de biopsie. Ik wel dus... Ze schrikt. Dit had ze echt niet verwacht! Maar ze zal er voor mij zijn in de weg die ik heb af te leggen. Ze verwijdert de draadjes en bevestigt me dat het effectief een huidkanker was die werd weggehaald. Twee kankerdiagnoses op eenzelfde dag, dus. Dat is best wat, maar ik had me eraan verwacht: deze diagnose van basocellulair epithelioom komt niet aan als verrassing. Ik  heb er al gehad en 't zal niet de laatste zijn. Weg is weg. Dit is dus al opgelost.

Ik vraag, zoals beloofd aan mijn vriendin, wat ik moet doen qua afwezigheid. Ze geeft me direct twee weken ziekenverlof, want zo kan ik niet werken. Ik ben het daar niet mee eens. Nogmaals: ik ben toch niet zieker dan de dag ervoor? Tjongejonge, wat was ik naïef...