Stap 1: Biopsie...

De eerste afspraak in een reeks: we worden met de middag op 11 juni verwacht op radiologie voor een core biopt. Mijn man gaat mee en installeert zich in de wachtzaal terwijl ik meegenomen word. Het zou maar een half uurtje max duren.

In een donker lokaal word ik aan het mammotoestel geplaatst en word tussen stoel en mammotoestel gepropt. Het is duidelijk niet de bedoeling dat ik nog kan bewegen en ik voel me effectief gevangen in een verwrongen houding. Er is een vriendelijke verpleegster die bij me blijft en die me doorheen de verschillende handelingen loodst. Met mammografieën heb ik al genoeg ervaring, maar dit is niet leuk. De eerste beelden worden genomen, op zoek naar de juiste regio. Naar links, foto... nog meer naar links, foto... en nog meer naar links... Uiteindelijk vinden ze de juiste plaats. Ik hang al even aan het toestel en ben nog geen stap verder. De dokter geeft een eerste lokale verdoving. Ja, de begeleidende verpleegster had gelijk: het geeft even een branderig gevoel. Kort erna neemt hij een scalpel en steekt ermee in mijn borst. Auuw! Dit doet pijn! Ik geef aan dat ik niet kleinzerig ben, maar dit deed echt geen deugd. Ik word wat bijverdoofd en verder voel ik er niet echt nog iets van. De naald wordt gepositioneerd en 'klak'... in de borst geschoten. Het eerste biopt is genomen. De naald wordt geleegd, opnieuw in positie gebracht, en 'klak'... biopt nummer 2. En de handelingen beginnen opnieuw. Ik krijg het benauwd en zeg dat aan de verpleegster aan mijn zijde. 'Doe je mondmasker af', zegt ze, maar dit wil ik niet. Het mag niet, dus doe ik het niet. Nummer 3 wordt genomen. Het gaat van kwaad naar erger. De naald word klaargezet voor biopt nummer 4 en voor  ik er erg in heb, zeg ik dat ik 'weg' ben. Ik voel me wegglijden in een donker gat waar enkel rust is. Heerlijk is het daar, maar ergens besef ik: verdorie, eens wakker moet ik terug aan dit verdomde toestel hangen.

Ik besef dat ik losgemaakt word en weggerold word. Ze leggen me op een tafel. Ik hoor alles, besef wat er gebeurt, maar kan niks reageren. Ik zweef verder op golven van diepe rust en lach in mezelf als ik besef dat mijn achterwerk te laag is t.o.v. de tafel waar ze me op willen leggen: 'seffens lig ik naast de tafel'. Ik blijk een goede poos buiten westen te zijn en hoor zeggen dat ik klam aanvoel, en dat ik toch lang weg blijf. Geleidelijk aan kan ik terug reageren. Weg rust, welkom onrust, want er moesten nog 4 biopten genomen worden en ik heb helemaal geen zin om nog aan dat mammotoestel gehangen te worden. De naald voor biopt 4 stond klaar: ik hoop dat ze snel de naald toch nog geschoten terwijl ik helemaal bewusteloos was. 

De radioloog beslist om op de tafel verder te doen. Onder een extra sterk echotoestel en met de vrije hand. Ik krijg opnieuw wat lokale verdoving en een nieuwe snee wordt gezet. Biopten 5 tot 7 worden zo genomen. Ondertussen is duidelijk dat ik in de gang over de tong  ga: het is wissel van dienst, en de nieuwe verpleegkundigen hebben al gehoord dat ik alles wat moeilijker maak. 

Ze laten me wat verder bekomen, verzorgen de wondes en zo mag ik naar de wachtzaal waar een verontruste echtgenoot zit te wachten. Hij ziet me, blijkbaar lijkbleek, buiten komen na wat véél langer dan 30 minuten was. 

Het wachten kan beginnen. Dinsdag 15 juni 21 krijgen we het resultaat te horen. 

Ik vertrek diezelfde avond met mijn huisarts, met wie ik goed overeen kom, naar de ardennen. Ik ben blij dat ze bij me is, want ik voel me wat onzeker en toch wat angstig. De wondes doen best wat pijn en zorgen voor wat last en ze hebben best nog wat gebloed. En zo heb ik mijn persoonlijke lijfarts bij me die me goed verzorgt.

We praten veel. Ze gelooft dat het vals alarm is. 't Komt allemaal wel goed. Volgende dinsdag, na de afspraak bij de gynecoloog, ga ik nog bij haar langs om draadjes te laten wegnemen: eind mei werd een huidletsel weggehaald en die draadjes moeten eruit.