1 jaar ver... tijd om toch in de pen te kruipen
Vorige zomer meldde ik me hier voor het eerst aan. Dasje verwelkomde me en verwees me naar de mogelijkheid een blog te schrijven. Ik ben normaalgezien iemand die dingen nogal van zich kan afschrijven, maar toen niet. Ik had er helemaal de fut niet voor. Nu eigenlijk nog niet, maar ik voel dat het nodig is om het gebeurde toch eens 'op papier' te zetten. Hopelijk helpt me dat vooruit met het verwerken, net zoals het maken van een website destijds rond het overlijden van ons dochtertje deugd deed.
Morgen is het allemaal 1 jaar terug. Maar eigenlijk begon het veel eerder, al hadden we het dan nog niet door. Ik ben al jaren onder strikte borstopvolging: "als ik de cysten en adenoma's etc niet had, had ik helemaal geen borsten", grapte ik altijd. Ik had dus jaarlijks 1 à 2 echo's van de borst, en 2-jaarlijks een mammo. Dit al van in mijn dertiger jaren. In 2019 heb ik blijkbaar, en totaal tegen mijn gewoonte in, de mammo overgeslagen. Ik maak dus een afspraak in juni 2020 en mag, zoals altijd, snel bij radioloog Philip langs gaan. We zitten samen in de Spaanse les, wat het onderzoek wat persoonlijker maakt. Er is geen onverdeeld goed nieuws: "Er zijn microcalcificaties, die moeten we in de gaten houden. Kom volgend jaar zeker terug". Er volgt een ongeruste periode, maar eigenaardig genoeg kan ik het loslaten en vergeet ik het zelf.
Maart 2021: ik ga langs bij de huisarts en vraag om een bloedanalyse. Ik ben dan wel 47, maar mijn cyclus doet zo raar en mijn thermostaat is helemaal omzeep. "En, geef je me een voorschrift voor een mammo?". Ik ben ruim op tijd hiermee. De bloedanalyse bevestigt mijn vermoeden: overduidelijk menopause. Ik heb hier geen problemen mee. Die cycli hadden toch geen nut meer, ons gezin is compleet. De uitblijvende bloedingen vind ik helemaal niet erg: ik mis deze maandelijkse ongemakken helemaal niet en ik heb een verklaring voor de kapotte thermostaat. En ik heb mijn voorschrift. Allen gelukkig...
Maandag 7 juni 2021: ik kijk in mijn agenda en zie dat de namiddag en de komende dagen redelijk vrij zijn van vergaderingen etc. Ik bel voor een afspraak bij Dr. Philip en mag diezelfde namiddag al langs gaan. Eerst wordt de mammo genomen. De microcalcificaties zijn er nog steeds. Echo toont niks abnormaals, althans niets dat nog niet voor mijn borsten bekend was. Terwijl ik me omkleed, bekijkt Philip de resultaten van dichterbij en vergelijkt hij met eerdere onderzoeken. Hij komt me zeggen dat de microcalcificaties licht gewijzigd zijn en dus niet spectaculair veranderd zijn, maar dat ik best contact opneem met mijn gynecoloog. Zij zal dan beslissen of we nog een jaar wachten of overgaan tot een biopsie.
Tuurlijk ben ik ongerust, maar niet echt bang. Het zal wel niets ernstigs zijn. Ik mail dezelfde namiddag nog naar Katia, de secretaresse en rechterhand van mijn gynecoloog. Katia zal me wel snel iets laten weten.