Vraag niet naar mij
Vraag niet naar mij, geef me toch even
Vraag niet naar mij, ik wil verder leven
Vraag niet naar mij, ik wil het nog niet beleven
Vraag niet naar mij, wil je het echt weten?
Je blijft vragen naar mij heb je even?
Ik rouw,
Ik rouw om mijn onbezorgd leven, waarbij ik alles wat ik heb, wou geven..
Ik rouw om mijn ongeboren kind, nooit meer zal ik weten wat hij van zijn papa en mama vindt..
Ik rouw om de onschuld in de ogen van mijn bonuskinderen, wat zullen zij zich hier later nog van herinneren?
Ik rouw om de lach op jouw gezicht, die sinds 2 juli 2020 mist..
Ik rouw om een leven zonder angst, het was mijn streven, nu zit ik er langs.
Ik rouw om een borst, zo mooi en zo rond, nu bestempeld tot ongezond.
Ik rouw, omdat ik niet wil blijven leven met al deze gedachtes die in mij zullen leven. Ik rouw omdat ik weet dat er een dag zal komen, dat we bruggen zullen bouwen naar nieuwe dromen. Ik rouw, omdat jij het niet voor mij kan, ik rouw omdat het helpt, geef je mij nu wel even dan?
Xoxo,
H.
13 reacties
Wat mooi, eerlijk, indringend en ontroerend!
Dank je wel.
Hanneke
Dank je wel Hanneke,
Dit kwam in mij op, nadat ik uitgeput de afgelopen dagen probeer te rouwen en verwerken hoe alles in 6 weken tijd is veranderd en het niet meer kan opbrengen om gesprekken te voeren over hoe het met mij gaat.. Het gaat gewoon even niet goed en dat mag er zijn. Even mijn aandacht op mijzelf richten, daarna heb ik weer aandacht voor de wereld om mij heen.
Wat ontzettend mooi geschreven. Ik denk dat heel veel lotgenoten zich hierin herkennen. Bij mij komt het in ieder geval flink binnen.
Xx Audrey
♥️ het blijft ook mij raken, iedere keer weer wanneer ik het lees. Gek he?! Alsof het over mij gaat en toch weer niet. Het gaat op en neer, dan denk ik dat ik er wel ben en kan iets kleins als het zien van een mooie foto mij weer tot tranen brengen
Ook dat zo herkenbaar. Ik heb moeite met voelen na alles. Ben er zo op de automatische piloot doorgegaan. Was zelf ze sterk kon iedereen om mij heen troosten. Ik kreeg de opdracht van een psych mee om weer te voelen. Ik moest een moment voor me nemen waar ik heel veel energie had en gelukkig was. I.p.v. mij zo te voelen kwam het verdriet naar boven. Ook foto's s van mijn leven voor de borstk anker doen dit. Ga ik me ooit weer zo voelen. Door dit stuk van jou kom ik ook bij mijn gevoel. Het is zo oprecht geschreven en zo hoe het is.
Ik begrijp hélemáál wat je bedoelt. Sterk zijn is soms je zwakte.. Ik heb wel eens in mijn onbegrip voor de houding van mijn omgeving wel eens geroepen dat ik dit wel aan kan, maar ik geen vertrouwen heb of zij dat wel kunnen. Helemaal niet terecht natuurlijk, maar de angst, schrik, de zorgen en zoeken naar strategieën in de ogen van een ander zijn zo confronterend. Terwijl eigenwijze ik het direct wel wist hoe ik dit varkentje zou gaan wassen. Geen tijd om stil te staan bij emoties, aanpakken en wegwezen.. Voelen, dat doe ik het liefst alleen, waar niemand mij kan confronteren met het verdriet. Fijn dat er dan kanker.nl bestaat en ik anoniem (ja, echt anoniem ik hou het zelfs verborgen voor mijn dierbaren) wel alles kan uiten, loslaten en dan verder gaan. In een fase van mijn leven waar iedereen wel iets vind over hoe ik moet denken, voelen, eten, bewegen, behandelen is mijn gevoel van mij alleen en mijn lotgenoten die het begrijpen zonder dat ik zoveel energie hoef te stoppen in uitleggen, excuseren en troosten
Sterk zijn, is soms je zwakte..... JA! Je laat me huilen om de herkenning die me dat geeft! Sterk zijn, laat mensen denken dat het allemaal wel meevalt. Is mijn ervaring. Trap niet in die valkuil! Ben sterk. Ja. Anders ben je jezelf niet meer en dat is meer dan normaal belangrijk. Maar maak jezelf niet flinker dan je bent - uhmm... voor hen die er tegen kunnen....
Lieve groetjes Hebe
Je hebt helemaal gelijk! Ik neem je advies van harte!
Xoxo H
Pfoei.... Hannah....
Ik heb geen borstkanker, dus dat 'stukje' van je herken ik niet. Verder vrijwel elke letter die je typt en daarbij zit ik meteen ook weer terug in míjn gevoel in de tijd dat ík daarmee zo worstelde als jij nu doet.
Ja. Dit hier is een heel mooi forum. Hier mag en kan alles (zolang het een ander niet schaadt natuurlijk) en zijn altijd mensen die je naast herkenning, ook medeleven tonen. Tips, ervaringen, och... eindeloos. Ik hoop en vertrouw dat je je hier gaat thuis voelen en de ruimte ervaart die je nu nodig hebt.
Lieve groetjes Hebe
Alleen maar liefde lieve Hebe! Ik voel me nu al in korte tijd heel erg fijn hier op het forum. Ik merk dat met elke reactie en uitwisseling een stukje van mij weer oplicht. Ik kijk ook altijd uit naar iedere reactie. Opvallend hierbij is dat het gróte verschil is dat ik me niet als een subject benaderd voel door de onwetende ander. Hier begrijpen we elkaar allemaal wel lijkt het. The positives and the negatives. ♥️♥️🙏🙏
Meteen een start gemaakt met lezen. Jeetje, deze komt wel binnen. Ik zie mezelf meteen ook weer een paar jaar terug, toen ik middenin die eerste chemo's zat. Het verdriet, de angst, de machteloosheid en de onzekerheid. En ook de angst dat ik nooit meer kinderen zou kunnen krijgen. Het geworstel met je emoties en je omgeving. Mensen die je zo nodig hebt, maar die soms ook zonder het zo te bedoelen de plank volledig misslaan waardoor je je extra eenzaam voelt. Ken je misschien ook het boek borst vooruit? Gemaakt met en voor borstkankerpatiënten vanuit het Erasmus MC. Mooi boek, met allerlei ervaringsverhalen op verschillende gebieden die bij borstkanker komen kijken.
Ik kan wel zeggen dat je er uiteindelijk wel een weg in vindt, maar daar heb je zo weinig aan. Op sommige momenten is het gewoon helemaal k*t en dat mag ook inderdaad. Ik heb ook heel wat uurtjes huilend op de bank gezeten in m'n eentje. Soms liever maar gewoon even helemaal door het verdriet heen ipv die geforceerde sterke glimlach. Je bent op je kwetstbaarst, mag je dan misschien even niet zo sterk zijn?!
Liefs, Sandra
Ik denk dat ik mijzelf in alles wat je beschrijft je reactie herken! Niets lijkt eenduidig, behalve dat ik hier gewoon doorheen moet. Inderdaad, mag ik dan misschien even niet zo sterk zijn?! En mag dat óók gedeeld worden?
Ja dat mag! Het zou zelfs raar en een beetje eng zijn (vind ik dan...) als je hier alleen maar stralend en sterk doorheen zou gaan. Mensen snappen dat uiteindelijk ook vaak wel, maar veel mensen vinden emoties ook een beetje eng en dan grijpen ze terug op die standaard kreten van sterk zijn is mijn ervaring. Of ze gaan er juist heel zwaar in, waardoor ik juist weer de neiging kreeg om het te bagetaliseren 🙈. Lastig.