Het is geen strijd
Je bent zo sterk zeggen ze..
Dit zul je overwinnen..
Dit wordt de zwaarste strijd van je leven..
Je bent een vechter, krachtig, powerwoman..
Ik hoor het allemaal voorbij komen..
Maar.. Zo voelt het helemaal niet.
Het is geen strijd, die ik kan overwinnen, waar ik tegen kan vechten en mij krachtig in kan opstellen. Dat impliceert dat ik zelf bijdraag aan mijn overleving of dood.
Het is kanker. Een foutje gemaakt in mijn lichaam. Eerst ging het fout bij het delen van de cellen, toen ging het weer fout, omdat mijn lichaam deze niet op kon ruimen. Die "strijd" was dus al verloren.. Maar niet door mij.. Wel door mijn biologie.
En nu, nu vecht ik niet voor mijn leven. Dat doen de artsen. Met de beste kennis die zij hebben, discussieren zij over en weer welk traject het beste zou zijn voor mij. En ik? Ik kan onderzoeken, mij kritisch opstellen, vragen stellen en mee beslissen en dan..
Dan is het een kwestie van alles over mij heen laten komen en alle behandelingen ontvangen, met open armen het liefst. Het is voor mij juist de kunst om niet te vechten tegen het gevoel. Het gevoel dat ik gif in mijn lichaam stop, dat ik door wil gaan terwijl ik moet rusten, dat ik wil spelen met de kinderen terwijl ik moet slapen, dat ik zelf mijn eten wil koken, boodschappen wil doen en met mijn lief gezin op pad wil gaan overal heen. Op avontuur.
Niet vechten! Maar ontvangen, ik ontvang de chemo in mijn lijf en kan alleen hopen en wachten dat het zijn werk zal doen, zoals de wijze mannen ooit bedacht hebben dat dit voor mensen zoals ik de beste overlevingskansen zal geven.
Niet vechten! Maar ontvangen, ik ontvang het gevoel dat mijn lichaam voor goed zal veranderen op 32 jarige leeftijd, dat ik geen biologische kinderen op deze wereld kan brengen met mijn logisch verstand, maar met een zwaar hart en dat ik voor altijd een onzekere toekomst tegemoet ga.
Niet vechten! Maar ontvangen, ik ontvang het besef dat ook wanneer ik mijn werk goed doe door alle behandelingen goed te doorstaan, goed te eten en te leven, blijven bewegen en positief te zijn, dat ik gewoon heus nog steeds niet 100% zal herstellen of nog erger dat ik kan komen te overlijden..
Niet vechten! Maar ontvangen, ik ontvang de verantwoordelijkheid voor mijn daden. Ik ben mij ervan bewust dat ik mijn biologie een handje op weg kan helpen. Ik ontvang ook de boodschap, dat soms bij gevallen zoals bij mij, mijn biologische opmaak en mijn genen die ik heb geƫrfd zorg hebben gedragen voor een risicoprofiel waar ik niet tegen kan vechten, maar ontvangen dat het is wat het is!
Dit is geen strijd, want ik ben geen verliezer, als het niet goed af zou lopen.. Dan heb ik nog steeds gewoon mijn werk goed gedaan. Het is pure biologie, dat is wat het is. De medicijnen werken wel of ze werken niet. Kanker zal mijn lichaam wel verlaten of niet. Kanker zal terug komen of weg blijven. Maar ik doe altijd wat ik moet doen om mijzelf de beste kansen te bieden. Het is geen strijd, dus noem mij geen strijder, want daarmee zeg jij dat ik ook kan verliezen..
Maar ik laat het ze zeggen, want tegen al deze welgemeende bedoelingen kan ik nĆŗ even niet vechten.. ;)
Xoxo
H.
88 reacties
Wauw zo mooi geschreven en precies zoals het is...
We ondergaan alles omdat we geen andere keuze hebben. En hopen maar dat de behandelingen hun werk doen en er daarna kanker vrij zullen blijven en meer dan dat kunnen we niet doen...
Ik zeg altijd; ze weten niet hoe het is... Gelukkig maar voor hun!
ā„ļø yes, dit!! Gelukkig maar voor hen š
Prachtig geschreven en woorden naar mijn hart. Ik heb ook moeite met die vechtmetafoor, schreef er ook al eens een blog over.
Ik kan sowieso al niet meer 'winnen' , dus wat valt er dan te vechten?
'Ontvangen' is voor mij een nieuwe term hiervoor, ik zag het meer als ondergaan. Maar ontvangen is mooier, want dan zijn de behandelingen iets om dankbaar voor te zijn. En dat ben ik ook, want dankzij de behandelingen ben ik er nog steeds. Dus dank je wel voor dit mooie woord, ik ga het ook gebruiken.
Ik wens je veel sterkte,
Hanneke
š graag gedaan lieve Viooltje! Dankbaarheid, dat is inderdaad wat ik voel, voor zoveel!
Mooi geschreven. Zo is het je kan er zelf weinig aandoen. Alleen ontvangen. Het enige waar je invloed op hebt is hoe je dit proces aangaat, maar niet of je het overleeft of niet. Sterkte met het hele proces.
Xx Audrey
Dank je wel lieve Audrey en zo is het! Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die hier zo over denkt!
godsamme wat mooi verwoord perfect echt respect voor hoe je het schrijft want het klopt precies je kan niks doen alleen hopen veel herkenning in wat je schrijft ik was ook 32 toen het per toeval ontdekt werd nu bijna 34...
wens jullie veel wijsheid en sterkte
groet skippybal
Lieve skippybal,
Dank je wel voor je goede wensen! Hoe gaat het nu met jou? 32 is jong! Bizar wanneer ik het over een ander lees, dan klinkt het zĆ³ jong! Hahah heb altijd al geroepen dat ik me eigenlijk al 40 voel.
tsja hannah op en af ik heb nog steeds best wel last van lichamelijke ongmakken enerzijds door de operatie anderzijds door de bestraling en natuurlijk iedere 3 maanden de scans maar er is vorig jaar natuurlijk nog veel meer gebeurd (lees je in mijn blog) en ja das moeilijk te verwerken ik denk nu nu bijna een jaar had ik dingen maar geweten dan was het wellicht anders gegaan maar ja dat is achteraf praten maar het is wel moeilijk en spannend en dat blijft en ja die leeftijd van 40 dat heb ik ook ik word in spetember 34 maar ik voel me vele malen ouder en soms keimoe haha en dat merken mijn vrienden omgeving soms ook:):)
hou jullie taai en maak heel veel geluksmomentjes
groet skippybal
He, nog iemand van dezelfde leeftijd. Ik ben nu 34, was 30 bij diagnose borstkanker en 33 bij diagnose uitzaaiingen. Al wens ik het niemand toe en al helemaal niet op deze leeftijd, toch is het 'fijn' te weten dat je niet de enige bent.
Groetjes Sandra
ā„ļøš de kracht van samen
je hebt gelijk sandra hoe gek ook en welke soort kanker het is ik zocht en zoek soms nog steeds naar leeftijdsgenoten je voelt je eigen soms daarin alleen teminste dat heb ik ervaren toen ik bestraald werd heel raar..... is een gevoel weet niet hoe ik dat moet verwoorden
We hebben elkaar Skippy! ā„ļø ik denk dat ik nergens zoveel herkenning en erkenning vind dan bij lotgenoten. Ik ga je verhaal lezen!
wat lief!! word er verlegen van en idd das waar en dat doet me goed hoe gek ook
Beste Skippybal, Hannah en Sandra2,
We hebben op kanker.nl een gespreksgroep 'Jong en kanker'. Misschien hebben jullie daar wat aan, of kunnen jullie daar iets mee waar anderen ook weer wat aan hebben?
Ik wilde het jullie niet onthouden :).
Groet, Deborah (Community manager kanker.nl)
Ik ga eens kijken!
Prachtig Hannah!
Nee hoor, dit is geen strijd. Een (normale) strijd geeft gelijke kansen; daarvoor is de impact van kanker te groot.
Hoop niet, maar vertrouw.
Je krijgt en ontvangt velerlei. Vertrouw daarop, vertrouw op jou en jouw lichaam, vertrouw dat het gaat zoals het moet gaan. Dan is de uitkomst altijd goed.
Sowieso heel veel sterkte in dit heftige stuk van je leven. Vertrouw.
Lieve groetjes Hebe
ps
Zoals jij dit met je 32 jaren jong o zo prachtig verwoordt! Bijzonder hoor :-)
Ik vertrouwšā„ļø dank je Hebe, ik laat mijn hart maar spreken, wanneer mn hoofd weer overuren draait..
Xoxo H
Prachtig verwoordt Hannah, het zijn inderdaad die dingen die mensen goed bedoelen maar verkeerd zeggen.
Vechten doe je op straat in de oorlog maar niet bij een ziekte. Vaak lees je ook in rouwadvertenties deze strijd kon hij/ zij niet winnen.
Ik denk dat het ook oneerlijk klinkt in de oren van iemand waar de behandeling niet gewerkt heeft. Zij hebben heel veel pech zelf willen ze wel maar hebben geen kans. Zouden zij dan minder hun best gedaan hebben. Nee zeker weten van niet.
Sterkte en liefs Alice šā¤
Oehh... Alice... jouw 2e alinea bezorgt me kippenvel! ZĆ³ waar wat je zegt!
En zo is dat! Dank je wel lieve Alise! šā„ļø
Alsof ik mijn eigen woorden lees. Zoveel herkenning. Dat vind ik alleen hier. Dankjewel.
ā„ļøšā„ļø ik wens u veel liefde en kracht
Mooi geschreven. De metafoor van een strijd wordt vaak gebruikt en nog vaker klassiek opgevat.
Het is zeker geen strijd met winnaars en verliezers. Voor mij was het een reis. Een reis waarbij het eindpunt, de koers en de duur onbekend waren.
Een reis waarbij ik in veel aspecten niet achter stuur zat; maar in net zoveel aspecten wel bewust regie nam. Regie om te genieten van het goede. Regie om pijn en onzekerheid te ervaren en te verwerken. Regie om met het advies van de artsen te kiezen welke stappen we konden zetten.
To each his/her own. Gebruik de beeldspraak die jou kracht geeft.
"Regie om pijn en onzekerheid te ervaren en te verwerken". DIT is alles!! ā„ļøā„ļø dank je Bjorn
Beste Hannah, zelf inmiddels drie jaar ziek heb ik al deze termen voorbij horen komen en ook ik word geĆÆrriteerd door deze woordkeuze. Toch is het soms wel degelijk een strijd, om op te staan als alles zeer doet en toch je ding te doen, om vrolijk en positief te blijven, om door te gaan, al is het op een lager pitje met de dingen die voor jou belangrijk zijn. Het is een strijd om te leren leven met alle beperkingen na operaties en chemo. Het is een strijd om goede ondersteuning te vinden, of dat nu is in je vriendenkring, het alternatieve circuit of in de reguliere medische wereld, het is een strijd met de bedrijfsarts en re-integratiecoach om op 1 lijn te komen over de uren en inhoud van je werkzaamheden. Het is een strijd om jezelf opgelegde gezonde gewoontes als dieet en beweging vol te houden en het is een strijd om tot acceptatie te komen van wat mij is overkomen en dat ik relatief jong zal sterven dus tja, wat zal ik zeggen, het is een strijd! ( gelukkig wel steeds minder hoe langer je ziek bent...)
Ook dit ervaar en voel ik allemaal, de strijd met al dat andere dat erbij komt kijken. Ik voer vooral de strijd met de eenzaamheid die ik voel hierin, denk dat ik inspiratie voel om daar een stukje over te schrijven. ā„ļø dank je wel mooi mens, dat je me helpt weer een stukje dichterbij mijn gevoel te komen.
Heel mooi verwoord, voor mij voelt het ook zo. Misschien helpt het ons om de volgende keer dat we dit weer horen of lezen om te bedenken dat het geen persoonlijke strijd is, maar een biologische. Een strijd van de chemo, immuno, bestralingen Etc. tegen de kankercellen. Een strijd waar wij persoonlijk geen invloed op hebben. Ik geloof dat als de mensen die de suggestie wekken dat het een persoonlijke strijd is wat dieper zouden nadenken zij ook tot de conclusie zouden komen dat het een biologische strijd is , dus ik probeer me er maar overheen te zetten . Maar sommige mensen maken het me wel erg moeilijk en dan maak ik toch een opmerking. De tijd van mijn mond houden als het me te veel wordt is voorbij.
Herkenbaar, ik heb de energie er niet voor om iedereen steeds maar uit te leggen. Dus ik doe het maar niet. Tegelijkertijd, terwijl ik jouw reactie lees, denk ik en wat als er lotgenoten zijn die het wel als een persoonlijke strijd ervaren. Dat mag ook!! Ik wil vooral niet suggereren dat er maar Ć©Ć©n visie kan zijn of copingstrategie. Dit is de mijne en ik zie dat er vele het met mij ook zo ervaren. Dat voelt toch wel fijn, een bevestiging die ik niet zocht maar wel ervaar.
Precies het is geen strijd.
Laten we dat met zijn allen duidelijk maken, ook naar de doctoren toe.
āš¼
Hoi Hannah,
Fijn dat je dit met ons deelt. Zelf 'strijd' ik al jaren tegen de metafoor dat kanker iets is waar je tegen moet strijden. Je strijdt toch ook niet tegen staar, een gebroken been, ....... De metafoor hebben we te danken aan Buch senior die indachtig John F. Kennedy (voor het eind van de jaren 60 een man op de maan) een stip op de horizon heeft willen zetten. Hij heeft de wereld er geen plezier meegedaan.
Zelf hanteer ik liever de metafoor van een zeilboot die in zwaar weer terecht komt. Je verlegt je koers, je legt een reef, je haalt de fok weg, ..... Je gaat er zo goed als mogelijk mee om en wat dat precies inhoudt is voor iedereen weer anders.
Ik hoop dat je post weer een stap is ons taalgebruik aan te passen.
Hartelijke groet
Rob
Mooi metafoor Rob! Ik stel me zelfs voor dat die zeilboot ons behalve zwaar weer ook een hele mooie zonsopgang mag laten ervaren!
Heel goed en mooi verwoord. Ik erger me ook zo aan die strijd metafoor. Mensen bedoelen het goed maar ze snappen het niet. Gelukkig maar voor hen. Het is geen strijd. Het overkomt je en je moet kiezen hoe ermee om te gaan. Ik word ook door iedereen dapper genoemd en powerwoman. Wtf. Ik ga er gewoon op mijn manier mee om en dat is altijd vanuit positiviteit. Angst voorkomt niet dat je sterft. Angst voorkomt dat je leeft - Nin Sheng -
Veel sterkte.
Dankje Fashionista!
Juist, en ik heb altijd geweigerd te leven in angst en ik weiger dat angst het nu toch gaat overnemen van leven! Iedereen bedoelt het heel goed en daarom kan ik er geduld en begrip voor opbrengen, maar het voelt eenzaam om niet begrepen te worden.
Ik vind hier meer " steun" dan ik ooit had verwacht. In het " echte" leven willen mensen dit vaak niet van mij horen alleen, het gaat toch goed. Dus dat zeg ik dan maar, hier kan en mag ik zeggen hoe ik me echt voel omdat jullie dat ook mogen en doen. Daar heb ik iets aan. Het gaat ook echt goed (naar omstandigheden) ik mag niet klagen DUS dat doe ik ook niet want ook ik zit vol positiviteit, want inderdaad angst voorkomt dat je leeft. Maar af en toe je hart kunnen luchten zoals hier, zonder commentaar en mensen die het ineens te druk hebben om je te horen en doorlopen š¤ is heel fijn. Ook al leest niemand het, het lucht zo enorm op. Daarbij ben ik altijd op zoek naar "succes" verhalen, en hier vind ik zoveel kracht en positiviteit.
Ook ik ben getroffen door jouw prachtige woorden. Ook ik kreeg te horen dat ik het gevecht met kanker was aangegaan. Zo voelde het niet echt! Ik wou dat ik ertegen had kunnen vechten, want dan was ik er met alle geoorloofde en niet geoorloofde middelen tegenin gegaan!
Ga zo door!
ā„ļøā„ļøaahh dit raakt! Dankje Centara! Als het kon dan zouden we alles doen om onze gezondheid terug te krijgen, maar we moeten zo vaak eigenlijk alleen maar accepteren dat dit nu onze nieuwe realiteit en er grenzen zijn aan onze eigen invloed daarop.
Sterk stuk! Is wat mij betreft ook zo met het motto: āopgeven is geen optieā Opgeven is wel degelijk een optie die vaak door feiten word ingegeven. Zulke uitspraken leggen naar mijn mening alleen maar druk neer bij mensen die al veel te veel te verduren hebben. Het zal vaak goed bedoeld zijn maar komt niet altijd zo over.
Alles is een optie, voor degene die moet beslissen!! Ik herken ook dat, de goed bedoelde adviezen wat ik echt wel en niet moet doen. "Opgeven" kan voor sommigen juist de keuze zijn om weer te mogen "leven" ipv "overleven". Laat ons lekker zelf beslissen!
Lieve Hannah,
Wat heb jij het goed verwoord hoe jij en vele lotgenoten het ervaren. maar door het bovenstaande stukje wat jij geschreven hebt voel ik mij sinds dat ik mijn uitslag gehoord heb minder schuldig want het lijkt wel alsof jij binnen in mijn hart hebt kunnen kijken. Jij beschrijft namelijk precies zoals ik mij al weken voel en praat met mijn man ook over overleven i.p.v. leven en voel mij voor het eerst echt begrepen. Mijn man en ik hopen van Harte dat wat jij nog allemaal moet ontvangen , beloond zal worden en hopen dat je nog vele mooie jaren mag hebben.
Lieve Groetjes, Charlieke (Marjan)
Dat heb je heel goed opgeschreven Hannah. Toen ik hoorde dat ik kanker had vond ik ook dat de termen strijden of vechten ertegen niet bij mij pasten. Dat kost alleen maar energie en die heb je juist nodig om zoveel andere dingen te doen in je leven. Leef bij de dag en zorg goed voor jezelf. Lieve groetjes, Agnes Slot.
ā„ļøā„ļøā„ļøzo is dat! Dank je wel lieve Agnes!
Hannah,
Complimenten, je slaat de spijker op z'n kop wat mij betreft!
Zelf heb ik op Kanker,nl ook wel eens aangegeven dat de term 'vechten' misschien wel achterhaald is. Ik heb ook een hekel als anderen (hoe goed bedoeld ook) mij adviseren ".... er tegen vechten hoor! dat kun jij wel, je bent sterk..." Ammehoela... Bij vechten zie ik een bloederige oorlog, soldaten, bepakt en gezakt met agressieve vernietigingswapens, strijd ,met alleen maar verliezers. Een oorlog duurt altijd lang en is nooit vol te houden. Het klinkt in mijn oren altijd negatief. En ik ben geen vechter, ik hou van vrede.
Vanaf mijn diagnose gaat het bij meer om "acceptatie". Kanker is een natuurlijk biologisch (verouderings) proces in je lijf. Waarom? Op waarom-vragen krijg je zelden antwoord, helaas. Uiteraard niet fijn maar het gebeurt. En ik heb met mijn kanker te dealen of ik dat nu leuk vind of niet.
Ja, ik heb kanker, maar de kanker heeft mij niet, is mijn motto.
Mijn "strijd" is eerder een nieuwe fulltime job; denk niet in onmogelijkheden maar in kansen. Zoek oplossingen voor problemen en probeer daarmee de eindstreep te behalen. Calculeer in dat niet alles van een leien dakje zal gaan, dat er fouten mogen worden gemaakt. Ik zie mijn stapel zorgverleners als het team waarmee ik overleg, en samen beslissen we over de koers die we varen. Dat geeft mij in ieder geval een dosis positiviteit, kwaliteit van leven en een goed gevoel. Ik manage, en zal in deze baan mijn uiterste best doen. En verder? ... is het mijn lot, we zien het wel ...
"En verder? .. is het mijn lot, we zien het wel.." JA! En en wat dat ook moge zijn, hoe JIJ je daarbij voelt is OKE!ā„ļøā„ļøā„ļø Wens je veel liefde en gezondheid toe!
Wat een zeer goed geschreven verhaal, en zo van toepassing op mij en mijn familie.
het syndroom van Lynch zorgen ervoor dat mijn oma, mijn vader, ikzelf en nu ook mijn zoon van 13 kanker hebben gekregen. Lekker foutje in je lijf! En voor, tijdens en na behandelingen voer je wel een strijd maar of die nu altijd rechtstreeks tegen de kanker is, daar twijfel ik wel over. Eerder een strijd tegen al het andere wat er bij komt kijken.
Wilco
JUIST Wilco! "Tegen al het andere wat erbik komt kijken". Dat ervaar ik ook! DƔt kost meer energie! Uitputting soms zelfs! Tegen die kanker in mijn lijf, doe ik wat ik moet doen. Tegen al dat andere, worstel ik, erger ik, pijnig ik en vermoei ik mij dikwijls! Het voelt soms heel eenzaam, ik ben blij dat wij elkaar hier hebben.
Beste H.,
Ik ben enorm
onder de indruk van jouw zienswijze. Heel, heel mooi en pakkend beschreven en zĆ³ waar!! Dankjewel voor dit zeer mooie inzicht.
Lieve CoCa, dank je wel voor je lieve woorden, wat fijn dat we elkaar allemaal aanvoelen! Herkenning verbind!
Mooi geschreven Hannah,
Je weet de kern diep te raken. Ik ervaar deze ziekte als een lange treinreis, waarin ik veel heb meegemaakt. De eerste keer dat ik op reis moest was ik 29 jaar. Ik maakte deze reis en ontmoette een borstsparende operatie, uitzaaiingen, chemo, bestralingen en cytostatica. De reis ging voorspoedig, ik was wel moe en hier en daar verminkt, maar toch.
25 jaar na die lange reis dacht ik een feestje te mogen organiseren. Ik werd ook nog eens 55! Een maand vĆ³Ć³r wat ik toen āmijn jubileumā noemde moest ik helaas nogmaals op die trein stappen. Ik stapte dus weer in de trein en ontving. Gelukkig ontdekte ik op ieder station dat er veel veranderd was.
Nu, 4 jaar verder, reis ik alleen nog met wat medicatie. Mijn rugzak ben ik langzaam aan het leegmaken. De schade blijft. En het afwachten. Wachten of de biologische strijd nu eindelijk gestreden is en ik weer gelijke kansen heb. Als dat zo is dan vier ik iedere dag een feestje.
Hannah en alle getroffenen: ik wens je veel sterkte, wijsheid en een permanent terugkerende goede gezondheid toe!
hartelijke groet,
Johenneke