68. Life goes on

68. Life goes on. 

Het is een tijd geleden dat ik geschreven heb. Geen idee waarom, soms loopt het zo. In mijn gedachte schrijf ik altijd, de hele dag. Maar je gedachten voor de ander op papier zetten, open en bloot is toch wat anders. Toch ben ik er weer aan begonnen. Het heelt me, schrijven. Dat is wat ik het beste kan denk ik wel eens. De wirwar van gedachten ordenen op papier, dat is het liefste wat ik doe.

De afgelopen maanden waren ook een wirwar aan emoties en een bizar verloop van deze ziekte. Als ik het op zou schrijven zou je toch bijna denken dat het niet kan kloppen. Dat het een verzonnen verhaal is. Geen roman of een sprookje, maar gewoon een heel slecht verhaal. En toch is het allemaal waar en is dit dus echt mijn leven. Het is soms onvoorstelbaar.

Laten we beginnen bij waar ik was gebleven. De kanker was wederom terug. Of niet terug, want het was een nieuw soort kanker. Een half jaar verder kan ik me niet eens meer voorstellen dat er kanker zat. Het is weggehaald en de mening van de artsen bleef; de stemprothese moet eruit. Ik blijf er tegenaan hikken. De stemprothese eruit. Maar eigenlijk vinden zij dat er een grotere operatie nodig is. De angst is groot dat de kanker zich blijft ontwikkelen en op den duur de maag in gaat. Ook is er zorg dat de artsen een keer de kanker missen, want het blijft mensen werk en ook zij kunnen wat over het oog zien. Dus zij willen eigenlijk een buismaag. 

Na verschillende gesprekken met hen en met elkaar hebben we besloten dit niet te doen. Het risico op complicaties en nieuwe kanker is te groot en ik begin me langzaam aan af te vragen wat kwaliteit is van leven. Hoe ver ga je voor leven? Wat geef je ervoor op en lukt me dat nog? En niemand kan deze vraag beantwoorden behalve ik. 

Dus het was een complex jaar kan ik wel zeggen en eigenlijk is dat het nog. De stemprothese moet er nog steeds uit maar de afgelopen drie operaties is er geen kanker gevonden. Dus wat doe je dan? Alles eruit halen en nog minder kwaliteit van leven in de hoop dat de kanker weg blijft of erin laten met het risico op kanker maar wel met voldoende kwaliteit? Wat een keuze. 

Dus zo kachelen we door en is het een ingewikkeld jaar geworden. Een jaar waarvan ik had gedacht dat ik langzaam aan zou integreren weer in het werk en zou herstellen van alles bleek anders uit te pakken. In plaats daarvan zit ik afgekeurd thuis en heb ik met regelmaat teveel spanning voor wat komen gaat. En toch is alles precies zoals het moet zijn. Iets waar ik heilig in geloof. Dat ik altijd op de plek ben waar ik moet zijn en dat het leven precies is zoals het moet zijn. Ondanks dat ik het er niet altijd mee eens ben. 

Het is goed zoals het is. En of dit nu mijn laatste blog zal zijn of dat er nog veel zullen volgen. Het is goed en het was goed. En nee, het is niet echt goed. Maar dat is wat we ervan maakten. En dat is ons verdomd goed gelukt.