64. 2024, we sluiten het jaar af.

64. 2024, we sluiten het jaar af. 

Over een paar weken sluiten we 2024 af. Voor de een is dit jaar een groot feest geweest, voor de ander was het een dramatisch jaar en voor de meeste zal het er tussen in zitten. Einde jaar maak je toch een beetje de balans op, zo gaat dat. Ook ik merk dat ik de afgelopen dagen gesprekken heb met anderen en eigen gedachten heb en probeer te bedenken wat ik nou van dit jaar vond. Was het allemaal slecht? Ja en nee. 

2024 zal ik in ieder geval nooit vergeten. Dat heb ik niet bij ieder jaar, maar dit zal altijd het jaar van de vele verliezen zijn. Want jeetje, wat ben ik een ruime half jaar tijd veel verloren. 

Te beginnen mijn stem. Nooit meer zal ik met mijn eigen stem woorden geven aan wat ik wil zeggen. Ook zal nooit meer zingen, hardop lachen of kunnen roepen of gillen. Zal Zoe mijn stem zich kunnen herinneren later? Ik verloor hem toen zij 9 naar was. Zal zij over een paar jaar nog weten hoe ik klonk of zal dit vervagen? Ik ga ooit dood met de stem die ik nu heb. Ik vraag me vaak af hoe dat op mijn sterfbed is. Kan ik de knop dan indrukken? Kan ik nog geluid maken, want dat kost veel kracht. Ga je een lekkende stemprothese nog vervangen als de dood aan je snuffelt? Ik weet het niet. Maar het het idee dat ik dood ga zonder mijn eigen stem maakt me wel verdrietig. Ik denk dat echt alleen mensen die daadwerkelijk hun stem verloren zijn door kanker dit kunnen begrijpen. 

Mijn schildklier, die had ik niet zien aankomen. Ook die is weg. Voor altijd heeft dit gevolgen die ik levenslang mee zal dragen. Een onverwacht verlies kan ik wel zeggen. 

Mijn onbezorgdheid. Die is voorgoed verdwenen en die had ook gek genoeg wel nog na alle kanker die ik al heb gehad. Maar na de strottenhoofd verwijdering en de laatste boodschap dat er mogelijk kanker in mijn slokdarm groeit is die onbezorgdheid weg. Het leven zal voor mij nooit meer een 10 worden. Ik neem genoegen met een 8, hoewel dat het nog bij lange na niet is. Ook dat vindt ik vaak een pijnlijke. Nooit meer een 10. 

Mijn uiterlijk zal nooit meer hetzelfde zijn. Ik draag altijd een pleister op mijn nek rondom mijn stoma. Heb je een idee hoe dat is? Hoe erg dat trekt, hoe rood het is na een paar dagen. Hoe erg het kan irriteren? Ik verlang naar mijn eigen nek, mijn eigen lijf voor de kanker. Idem betreft mijn been. Het mega litteken blijf je altijd zien, ik heb nog elke dag pijn door al het oedeem wat er nog zit. Nooit kan ik mijn littekens of de stoma verbergen. En al zou ik het willen, zodra je me hoort praten weet je, daar is wat mee. Ik krijg er de nodige opmerkingen over buiten, in de winkels of waar ik maar kom. Ben je schoor, ben je je stem verloren, ik kan je niet horen of (ja ja echt door iemand gezegd), heb je nu de baard in je keel? sorry ik ben een vrouw, dus nee. Elke dag en ik overdrijf niet, elke dag wel een opmerking van iemand. Ook een leuke: nou dat is gek! Ik zag je vorige week nog en toen had je nog een stem. Nou lijkt me sterk maar goed. 

Het eten, hoe graag het ook anders zie, ik zal nooit meer eten zoals vroeger. Veel eten blijft hangen en het gros van het eten zal ik nooit meer kunnen eten. Ik eet altijd aangepast. Sowieso kan praten en eten niet meer tegelijk, dus het is of eten of praten. Aan tafel is het een stuk stiller geworden met mij erbij. 

Tot slot, je raakt een hoop mensen kwijt. Hoe pijnlijk ook en in mijn ogen, onbegrijpelijk, maar het gebeurt. Met kanker krijg je die er ook nog bij. Je netwerk wordt heel snel een stuk kleiner. Je weet heel gauw op wie je kan leunen en op wie niet. En dat is ook goed, want uiteindelijk zit de dood me op de hielen zo voelt het vaak en als dat zo is dan wil je geen mensen in je leven die er niet voor je zijn. Maar pijnlijk is het wel. Na elke kanker is mijn netwerk kleiner geworden. Maar en er staat een dikke maar tegenover, de mensen die blijven dat worden vrienden / relaties voor het leven. En gelukkig zijn er ook veel mensen gebleven. En die vriendschappen of familie banden zijn alleen maar hechter geworden. En dat is fijn. 

Een hoop verloren dus en ik kan deze lijst nog veel en veel langer maken, maar daar zal ik niemand mee vermoeien. Dit zijn de hoofdlijnen. Maar geloof me, er is zoveel veranderd en het zijn dingen die voor mij elke dag, soms elke minuut voelbaar en zichtbaar zijn. Maar was het dan een rot jaar? Ja, als ik naar bovenstaande kijk wel. Ik ben heel blij dit jaar af te sluiten, want het was me een heftig jaar zeg. 

Maar niet alles was negatief. Alles is veranderd, dat wel. Maar we staan nog overeind. Ik werk weer voor een derde van mijn uren en dat vind ik gewoon een top prestatie.mijn. Ik kan me geen betere teamleidster en collega’s wensen, want ook zij bleven me opzoeken en dat maakt het terug komen in je werk zoveel makkelijker. 

Ons huwelijk staat overeind, na alles wat we hebben moeten doorstaan. We zijn er nog en we zijn dankbaar en blij met elkaar. Onze dochter heeft het wonderwel goed doorstaan en krijgt de hulp die ze nodig heeft om alles te verwerken. 

Maar wellicht nog belangrijker, de mensen om ons heen die er echt zijn voor ons, die nemen we mee naar 2025. Zonder al deze mensen hadden we dit niet kunnen doen. De mensen die ons bleven bellen, appen, langskwamen en accepteerde dat er alleen maar ruimte was voor mij en even niet voor hun. Die niet afhaakte, omdat ik niet kon vragen naar hun. Die bleven, het zijn helden. Een vriendin vroeg me laatst, had ik iets anders voor je kunnen doen, want ik wil zoveel, maar ik weet niet wat. Het enige wat ik zei was: je bleef. Je bleef toen ik geen enkele vraag aan jou stelde, jou niet vroeg hoe het met jou ging of met je kinderen, die nooit bij jou op bezoek kwam het afgelopen jaar, omdat ik het niet kon opbrengen. Je bleef me zien, je bleef me appen en je wachtte tot ik weer ruimte had voor jou. Want jij snapte dat dat is hoe het bij kanker werkt. Je kan alleen maar overleven en je kan even niet aan de ander denken. En jij bent naast me gebleven. Wat ik zei, helden zijn het. En ik mag ze allemaal meenemen naar het nieuwe jaar. Deze lieve vrienden en mijn geweldige familie. 

Dus ja ik ben vooral nog steeds dankbaar, net als de eerste dagen na mijn operatie. Want mijn verliezen zijn dragelijk, omdat je ze met de ander kan delen. Kanker is eenzaam. Mijn zus werkt in een hospice en zei vandaag tegen me, an, hoeveel mensen er ook om je sterfbed heen staan, ook doodgaan is eenzaam. Want jij staart naar het plafond en moet het ondergaan. Het is een eenzaam proces. En dat is zo, maar ik geloof echt dat wanneer er zoveel mensen zijn die liefde blijven geven het wat minder eenzaam is. 

Ik hoop dat mensen die geen kanker hebben en dit lezen beseffen dat dit alles is wat nodig is. Heb geduld, degene met kanker heeft alle energie nodig voor zijn eigen herstel. Maar zorg dat iemand einde jaar weet dat jij met hem of haar meegaat het nieuwe jaar in. Het maakt het voor ons kanker patiënten echt wat dragelijker en op sommige dagen zelfs een beetje makkelijker. Daar hoef je ook niet veel voor te doen, maar laat de ander niet los. Als iemand niets laat horen is het geen onwil. We zijn aan het overleven. Meer niet. En ons brein heeft gewoonweg geen ruimte meer voor de ander. En als die er al is, dan gaat die naar man en kinderen / kleinkinderen. Maar heb geduld. We hebben jullie hard nodig. 

Voor iedereen een prachtige kerst en mooi oud en nieuw gewenst. Het zal dubbel zijn. Ik ben heel blij dat ik dit jaar gedag mag zeggen, maar het stemt me ook verdrietig. Vorig jaar hingen we de slingers op, ik had net gehoord dat er echt echt echt geen kanker zat, terwijl ik dat heel zeker wist. We gingen proostend en met vertrouwen 2024 in. 3 maanden later zat er wel degelijk kanker en veranderde mijn leven voorgoed. Wat 2025 ons brengt weet ik niet en met vertrouwen tegemoet gaan doe ik ook niet. Maar als de liefde en nabijheid van de mensen om ons heen blijft, dan wordt mijn leven wellicht weer een 8. Daar proosten we op.