61. Weer kanker

61. Weer kanker 

Inmiddels is het oktober. De bladeren vallen langzaam aan van de bomen. Het is warm voor de tijd van het jaar, uitzonderlijk warm eigenlijk. We zitten eind oktober nog regelmatig in de tuin en onze dochter speelt buiten zonder jas. Er is wat meer rust in huis gekomen. Ik raak wat meer gewend aan mijn stoma en ben er meer vertrouwd mee geraakt. Natuurlijk zijn er lastige momenten. Ik kan soms niet geloven dat dit mij, ons, is overkomen. Dat dit nu mijn leven is, mijn lijf. Dat er zoveel is veranderd in zo’n korte tijd. Maar de meeste dagen zijn goed en ik begin langzaam aan weer mijn leven op te pakken, zoals werken op therapeutische basis werken. Ook hebben we besloten een hond te nemen. Het is iets waar onze dochter al jaren om vraagt en we met regelmatig serieus over na hebben gedacht, maar wat we nooit zagen zitten met ons werk. Nu ik veel thuis ben en me ook kan focussen op een puppy lijkt het ons een goed idee. Een andere vibe in huis, het nieuwe leven wat we hebben anders indelen. Dat is nodig en fijn denken we. We hadden natuurlijk ergens kunnen weten dat we niet de mazzelaars zijn wie rust is gegund. 

Ons nieuwe prille geluk wordt eind oktober enorm verstoord door slecht nieuws van de arts. Compleet onverwacht is er kanker gevonden in mijn slokdarm. Kanker die vlakbij de stemprothese zit. In wild vlees wat was is weggehaald tijdens de laatste operatie blijkt kanker te groeien. Kanker! Hoe dan! Hoe kan er gewoon al kanker zitten. Geen beginnende slechte cellen, nee gewoon keihard kanker. En dan ook nog een van het hele slechte soort want deze tumor groeit ongewoon, naar beneden toe. En dat baart grote zorgen, want de arts vermoed dat hij onderhuids al aan het doorgroeien is in mijn slokdarm. Iets wat je niet kunt zien tijdens een operatie en mogelijk ook niet op scans. 

Ik ben compleet uit het veld geslagen door dit nieuws. Voor het eerst sinds mijn hele leven ben ik echt bang. Bang voor wat er komen gaat en eigenlijk ook bang voor de dood. Hoe kan een tumor zo snel groeien. Hoe kan het zo slecht zijn? Ik ging voor genezing met de strottenhoofd verwijdering en al die tijd blijkt er gewoon een tumor te groeien waar we geen weet van hadden. Een nieuwe tumor wel te verstaan die razendsnel groeit. Het voelt alsof we gaan verliezen, alsof de dood aan me ruikt en me komt halen. Ik heb angst, echt grote angst. 

Er volgen veel onderzoeken, weer een operatie en gesprekken met de arts. Op het moment van schrijven (oktober 2024) is de uitkomst nog onduidelijk en onzeker. Maar het scenario waar we tegenaan kijken is een slokdarm verwijdering waarbij mijn maag opgetrokken zal worden. Mijn eerste instinct zegt dat ik dit niet ga doen. Wat heeft het voor nut? De kanker blijft terug komen, op welke manier dan ook. Waar vecht ik tegen? En hoe vaak laat ik mezelf helemaal opensnijden? Wat haal je allemaal uit mijn lijf? En met welk doel? Als ik over zes maanden alsnog dood ga aan kanker, heb ik dan vooral geleden? Wat is de grens tussen een kwalitatief leven en lijden? Waar ligt mijn grens? Ik vertel dat de arts zelfs dat ik niet ga doen en ik dan graag een gesprek wil over palliatieve zorg. 

Ik ben er veel mee bezig en het gevoel dat het einde nadert is sterk. En dat maakt me door nerveus en enorm angstig. Want ik ben er helemaal niet klaar voor. Ben je dat überhaupt ooit? Ik vraag het me af. Maar ik vind het lijden worden en ik besluit voor mezelf de operatie niet te doen. Ik heb altijd gezegd ik ga door tot het lijden wordt. Dan moet je me laten gaan, mijn keuze respecteren en me helpen. Maar ik merk dat wanneer ik naar jou kijk, ons lieve meisje, ik de ballen niet heb om deze keuze te maken. Mijn verstand en gevoel gaan volledig door elkaar heen. Als de arts dit als optie ziet, hoe kan ik dan zeggen dat ik dit niet doe? Hoe kan ik dood gaan voor jou? Hoe kan ik de bewuste keuze daarvoor maken? Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen. 

Dus welke uitslag we volgende week ook krijgen, met welk plan zij ook komt, ik zal het doen. En ik doe het zoals ik het steeds heb gedaan, met kracht die ik put uit jou, lieve Zoë, uit Mike, in liefste man en alle mensen om ons heen die me zo lief zijn.

Maar wat is dit oneerlijk, wat kan ik me hier boos over maken. En wat zou ik graag willen dat dit mij niet meer overkwam. Twee keer in een jaar zo’n enorm grote ingreep, hoe moet een mens dat doen? Waar haal je letterlijk de kracht vandaan? Kan mijn lijf dit wel?

Doodsangst. Ik snap het woord nu.