56. Mijn brief aan jou

56. Mijn brief aan jou 

Liefste Zoë, jij bent natuurlijk de reden dat ik alles op papier zet. Naast dat het voor mij helend heeft gewerkt, is dit vooral voor jou. Als jij twintig bent hoop ik dat ik je zelf een kistje mag overhandigen met daarin herinneringen. Ik hoop dit natuurlijk zelf te kunnen doen, maar mocht dit onverhoopt niet lukken dat heb ik papa gevraagd dit te doen. Waarom pas als je twintig bent? Ik denk dat dit een mooie leeftijd is en je dan al ietsje meer bent wie je moet zijn. In de jaren ervoor zal het leven vast niet altijd makkelijk zijn geweest en heb je ook moeten ontdekken wie je bent. En dit moet je zonder ons doen, dat realiseer ik me. Natuurlijk heb je ons nodig en hoop ik dat we er op de achtergrond altijd voor je zijn. Maar ontdekken wie je bent, welke eigenschappen je hebt en hoe jou jeugd en je verleden je heeft gevormd, dat moet je zonder ons doen. En dat komt goed, dat weet ik zeker. We hebben je een goede basis meegegeven en die gaat je helpen in de puberteit en erna. 

Twintig is denk ik een mooie leeftijd om je te geven wat ik je wil geven. Namelijk herinneringen aan een periode die je voor de rest van je leven zult meenemen. Dat hoeft helemaal niet negatief te zijn. Veel ervan zullen je op een positieve manier vormen en sommige dingen niet. Zo werkt het in het leven. Iedereen maakt dingen mee, leuk en niet leuk en die vormen je. Dat is oké, je bent wie je bent door je opvoeding, je thuissituatie, je vrienden, je sport, je schoolperiode en alles wat je daarin meemaakt. Maar rond deze leeftijd ga je nadenken over wie je bent, wie je wilt zijn en ga je het leven zelf vorm geven. Dat is een prachtige periode. Twintig tot dertig is een fijne periode waarin je dit in alle rust mag en kan ontdekken. We hebben het vaker al gezegd, maar doe dit ook. Voel geen verplichting tot trouwen, kinderen krijgen en settelen. Natuurlijk wel als je dit wilt, het is jou keuze. Maar geniet ook van de jaren die nu voor je liggen. Ik ben ervan overtuigd dat het nodig is om eerst te zijn wie je wilt zijn eer je aan settelen en kinderen begint. Dit maakt je een stuk stabieler, minder onzeker en ik denk in the end meer happy. 

Om bij te dragen hieraan denk ik dat het nodig en fijn is dat je over de periode die een groot deel van je leven beslaat herinneringen hebt. Je beleefd op dit moment alles vanuit je kind zijn en details zullen later ontbreken en herinneringen vervagen. Ik hoop dat dit en de inhoud van het kistje je een beter beeld geven hoe deze periode is geweest en de gaten kunnen opvullen die je hebt voor jezelf wellicht hebt. En dat ze je verder mogen vormen, je sturing geven en wellicht ook rust. Mama is een groot deel van jou leven ziek geweest en daar heb jij als kind mee moeten dealen. En je hebt het vaker mogen lezen en horen in bijvoorbeeld de podcast: dit heb ik nooit voor je gewild. Dit leven had ik je niet gegund. Maar het is ons overkomen en we hebben er het beste van gemaakt. En ik hoop en denk dat dit is gelukt. Dat we je een fijne kindertijd hebben kunnen geven, naast het ziek zijn. Het neemt niet weg dat je ook met angst bent opgegroeid. Angst dat ik weer ziek zou worden, dat ik in het ziekenhuis moest blijven of dood zou gaan. Die angst heb ik nooit kunnen wegnemen en dat hoeft ook niet. Die angst is er en mag er zijn, die hebben we zelf natuurlijk net zo goed gehad. 

Maar weet dat ik ook vaak iets anders heb gewenst, net als jij. Jij spreekt het uit naar ons. Mama ik zou willen dat je deze ziekte niet had. Je was vier doen je dit zei. Vier meisje. De tranen biggelden over je wangen, ik slikte en noemde dat ik dit ook wenste. Ook in de jaren erna noemde je dit vaker. Ik wil dit niet mama, ik wil geen zieke moeder. Ik zou soms willen dat ik een andere moeder had, een moeder die niet ziek is. Je vond het moeilijk om te zeggen vertelde je, je was bang om me te kwetsen. Maar je zei het en dat is fijn. Want we delen dingen met elkaar, ook al is het moeilijk voor de ander om te horen. Dat hebben we je geleerd, wees eerlijk. Altijd ten alle tijde, want dan weten we wat er in je hoofdje afspeelt. Dan kunnen we je helpen, het met je oplossen of er gewoon voor je zijn. En ik voelde hetzelfde, dat zei ik je ook. Ik wenste het ook anders. Weet je hoe? 

Ik wenste dat ik zelf kindjes kon krijgen en dat ik zelf invloed had op hoeveel kinderen ik kon krijgen. Ik wenste een normaal gezin, zoals die van je tantes bijvoorbeeld. Met broertjes en zusjes voor jou. Met veel reuring thuis. Met een moeder die alle energie had, nooit naar het ziekenhuis hoefde en waar jij geen zorgen over had. Vooral dat laatste. Dat jij gewoon lelijk kon doen tegen me, zonder je schuldig te voelen. Dat ik de ouder was en jij het kind. Dat je je nooit zorgen om me maakte. Niet over mijn fysieke gesteldheid. Dat had ik je gegund en voor je gewild. En tegelijk denk ik ook, liever niet. Want als ik zelf kinderen had gehad was jij er niet geweest. Dankzij eiceldonatie ben jij er en ik geloof dat jij precies bent waar je hoort. Ik denk ook dat een leven zonder broertjes en zusjes prima is en we je veel kunnen geven van het leven. Niet materialistisch, maar vooral op een ander niveau. Dat we je veel aandacht, tijd en levenslessen kunnen geven die anders moeilijker waren. En dat dit wel precies is wat jij nodig hebt. Je bent in ons gezin gekomen met een reden en ik denk dat we je dat kunnen bieden. Ik denk dat het leven precies is zoals het moet zijn, ten alle tijden. Leuk is dat niet altijd. Maar het is zoals het moet zijn. En daarmee denk ik dat het goed is zoals het is. 

Dus een zieke mama had ik nooit voor je gewild. En tegelijk is het er en zal het zijn redenen hebben. En ook al heeft het geen reden, dan is het er alsnog en maken we er het beste van. Ik hoop dat dat ons is gelukt, alleen jij kan daar later over oordelen. Ik hoop dat we je het beste leven hebben kunnen geven binnen onze mogelijkheden. Dat je kunt terug kijken op een fijne kindertijd en jeugd. Dat je gelukkig bent geweest en we je hebben leren vallen en opstaan. Dat we je hebben geholpen om de maatschappij in te gaan, te functioneren en een leven voor jezelf op te bouwen. Dat we daaraan hebben mogen bijdragen. 

Dus lieve Zoë rouw niet om wat er is geweest. Wees dankbaar voor wat het je heeft gebracht. Alles wat je overkomt de rest van je leven is zoals het is. Je kunt dit niet veranderen. Het leven is zoals het is. Het is wat jij ervan maakt. Mama was een groot deel van haar leven ziek, maar ik heb me vrijwel nooit ziek gevoeld. Patiënt zijn is een keuze wat mij betreft. Je kunt je voelen zoals je je wilt voelen. Het is aan jou hoe je met gebeurtenissen in het leven omgaat. Dat het leven je alleen maar pracht en praal biedt is natuurlijk een illusie. Maar maak er wat van liefje, sta op en geniet van het moois wat het leven voor je in petto heeft. Ook als het moeilijk is, weet dan dat er altijd ook weer mooie dagen komen. Het leven is nooit alleen maar zwart. Het is vol kleur, zonneschijn en mooie momenten. Je moet ze alleen wel weten te vinden. Ik hoop dat we je dat voldoende hebben meegegeven en je de kunst hiervan hebben aangeleerd. Ik heb altijd geloofd in een goede afloop bij zware momenten. Neem de operatie die ik heb ondergaan. Ik heb altijd geloofd dat alles wel goed zou komen. Dat we er op een dag op terug zouden kijken en zouden denken ‘het is goed zo’. Die dag moet nog komen, maar ik weet dat dit niet lang meer duurt. En eigenlijk is het nu al een beetje goed. 

Geniet van de jaren die voor je liggen. Geef jezelf de tijd om te ontdekken wie je bent en wie je wilt zijn. En neem de lessen mee die ik je geef en maak eigen wat bij je past. Schroom niet om hulp te zoeken, want wat je hebt meegemaakt in het leven wat achter je ligt is niet normaal. Niet ieder kind heeft dit hoeven meemaken en daar mag je hulp voor vragen. Ik heb er alle vertrouwen in dat je een pracht mens gaat worden. Je bent al zo’n mooi kind in karakter. Het kan niet anders dan dat je alleen maar meer de versie wordt van wie je moet zijn. Verander nooit voor de ander, wees zoals je bent. Degene die met jou het leven mag gaan delen mag in zijn (of haar) handen knijpen. Ik hoop dat ik hier zelf onderdeel van mag zijn lieverd. Maar ik hou er ook rekening mee dat dit ons niet is gegund. Ik geloof er echt in dat ik voor altijd bij je ben in iedere stap die je maakt in het leven. En je mij meedraagt. We zien elkaar weer, waar en hoe dan ook. En tot die tijd, leef. Geniet van iedere dag. Maar leef liefje, vul het in zoals jij dit wilt. Maar blijf leven iedere dag weer. Untill we meet again.