AFT nummer 5: nog steeds niet ‘klaar’, wel weer verder
Gisteren had ik weer een AFT-operatie – nummer vijf alweer.
Deze keer vond ik het toch weer spannend, omdat ik langer onder narcose moest. De chirurg zou de littekens wat langer maken en hechten op de ribben, om een mooiere borstvorm te creëren. Klinkt logisch, maar ja: dat betekent ook langer slapen onder narcose – en dat blijft toch een ding.
Vroege vogel, geen ochtendmens
Om 07:15 uur moest ik me al melden, want om 08:15 stond de operatie gepland. Vlak van tevoren had ik bij de anesthesioloog nog even benadrukt dat mijn bloeddruk na eerdere operaties steeds te laag bleef. Vermoedelijk door clonidine, in combinatie met mijn bouw (56 kilo).
En jawel hoor: na de operatie was het weer raak. Knetter slaperig, bloeddruk ver beneden peil, en rond 16:00 haalde de verpleegkundige er zelfs de anesthesioloog weer bij. Ik vond dat wat overdreven – bij mij trekt het meestal vanzelf bij – maar goed: liever één keer te vaak gecontroleerd dan één keer te weinig.
Minder cc’s, gemengd gevoel
Pas rond 18:00 uur kwam de chirurg langs. Ze had 210cc per kant kunnen plaatsen. Mijn eerste reactie was: hé, vorige keer was het 225… dus dat voelt dan toch als een stapje terug. Maar toen ik het resultaat van bovenaf bekeek, viel het eigenlijk best mee – het leek voller dan ik had verwacht.
Totdat ik ’s avonds thuiskwam en voor de spiegel stond.
Spiegels en zwaartekracht
De littekens zijn dit keer dus langer, en lopen nu helemaal door naar de zijkant, waar ze op de ribben zijn gehecht. Het gevolg: aan de onder-buitenkant van mijn borsten zit nu gewoon… niks. Leeg. Ik hoop dat de zwaartekracht haar werk nog een beetje doet…
Maar vanochtend schrok ik opnieuw: precies daar waar de hechtingen ophouden, puilt het vet uit richting mijn oksels. Echt van die rolletjes die daar nooit zaten. Niet charmant, en totaal niet de bedoeling. En het zit in de weg. Ik moest eigenlijk een balconette-bh dragen, maar heb nu eentje met hogere zijkanten aangetrokken in de hoop dat het vet zich laat ‘opvoeden’ en blijft zitten waar het hoort. Ik heb er ook maar wat watjes bij gestopt, want beugels op die plek zijn op dit moment niet bepaald comfortabel.
Pijn? Best te doen
De chirurg had een ropivacaïne-blok gezet bij de nieuwe hechtingen, waardoor ik gisteren vrijwel niets voelde. Thuis heb ik alleen twee paracetamol genomen en dat was het. Geen extra pijnstilling nodig gehad – al weet ik uit ervaring dat het piekmoment qua pijn misschien nog moet komen.
Het vet is deze keer gehaald uit mijn zadeltassen en de achterkant van mijn bovenbenen. Daar had ik veel meer last van verwacht, maar tot nu toe valt het me eigenlijk reuze mee.
Rust, drukbroek en tropische temperaturen
Ik ga me weer keurig houden aan de ‘twee weken niets doen’-regel, en daarna 2 weken vrijwel niets doen. Vanaf week 6 mag ik langzaam weer gaan opbouwen. In de tussentijd draag ik dag en nacht een drukbroek, zodat het vel goed kan aanhechten. Gelukkig mag ik proberen of de variant tot boven de knie voldoende is – iets aangenamer met de tropische temperaturen van 30+ die eraan zitten te komen.
Vertragen is vooruitgang
Soms voelt het alsof ik in slow motion leef. Maar dat hoort erbij. Deze reconstructiemethode – AFT – is er niet eentje van ‘even snel laten fixen’. Het is een lang (mijn amputaties waren in augustus 2023) geduldig traject, met ups, downs en veel spiegelmomenten. Maar het is ook een traject waarin ik beetje bij beetje mijn eigen lijf terugkrijg – en dat is uiteindelijk precies wat ik wil.
Heb je vragen over AFT? Zit je zelf middenin zo’n traject? Of wil je gewoon even je verhaal kwijt? Je mag me altijd een berichtje sturen – of contact opnemen met een van de andere fijne vrouwen die net als ik als ervaringsdeskundige bij CancerConnect zijn aangesloten.