Wilskracht

Hoera! Goede uitslagen! Ongewijzigd beeld en dat houden we graag zo!

Wat een zenuwengedoe zeg! Vorige keer was ik nog onder invloed van een hoge dosis adrenaline en kon ik me haast niet voorstellen dat de kanker terug zou komen, het was toch helemaal weg?, dat is veranderd naar een meer realistische kijk op het geheel. De arts die ik de laatste keer sprak zei me dat het slechts een enkeling overleeft, dat heeft me aan het denken gezet en terecht.

Mijn wilskracht heeft me heel ver gebracht in dit leven. Na het traject galwegkanker ben ik gaan revalideren en direct daarna weer voorzichtig aan het werk. En, ja, dat viel tegen, nou ja . . tegen, ik was er 15 maanden uit geweest dus dan is het niet vreemd dat je zo’n hoofd hebt en moe bent, toch? Een nieuw systeem, och dat zou ik makkelijk aanleren, het principe is hetzelfde alleen de knoppen zitten op een andere plaats, eitje!, dacht ik.  Vanuit mijn revalidatie kreeg ik hulp bij de integratie dus wat kan er mis gaan? Het koste me toch meer energie dan ik had bedacht. Dus stelde ik al bij; graag had ik weer teruggekomen op mijn oude niveau, dan maar wat minder. De vermoeidheid door mijn niet aangeboren hersenletsel, de voorbode van de galwegkanker, begon me steeds meer op te breken. Ik werd steeds vermoeider. Maar ja, je moet je grenzen opzoeken en dat heb ik gedaan. De middagdutje kon er soms ook wel af, toch? Niet zeuren, doorgaan. Misschien toch wel beter om dat wel te doen. In de loop der weken is het bergafwaarts gegaan en werd ik steeds vermoeider. Hoe kan dat nou? Kom op! Niet zo flauw! Als ik terugkijk heb ik die vermoeidheid wel gevoeld maar ontkend. Bij de intake in Rotterdam voor mijn kanker had ik al zo’n last van die vermoeidheid en volgens de arts kon dat niet van de kanker zijn, die was nog maar in een beginstadium, alsof er niets aan de hand was…… En inderdaad, ik ben sinds het hersengebeuren in maart vorig jaar heel erg moe. Geluiden gaan tetteren in mijn oren, fel licht, beelden, drukte, gezelschappen, autorijden, ik kan er niet goed meer tegen. Oordoppen, waar je matig mee moet zijn, een noice cancelling koptelefoon, een bril met een blauw-licht filter, je afzonderen en rusten, pauzeren tussendoor, zonnebril, het leek genoeg, al werd de vermoeidheid, achteraf,  steeds erger. De laatste weken rust ik braaf  ’s middags en ik ga altijd al na het avondeten naar boven om bij te komen, als ik mijn kussen raak, slaap ik. Nick sluit dan later aan en we kijken dan nog iets wat nergens over gaat en waar je niet je aandacht perse bij hoeft te houden. Ik had me voorgenomen de bedrijfsarts te vragen om die twee keer twee uur in de week nog even aan te houden tot na onze vakantie, om daarna uit te gaan breiden. Maar ik ga helemaal niet uitbreiden, sterker nog, bij de afgelopen controle bij de bedrijfsarts hebben we de zogenaamde functie mogelijkheden lijst, kortweg FML-lijst ingevuld. De uitslag daarvan was voorlopig dat werken er bijna niet of helemaal niet meer inzit. Mijn batterij is leeg en mijn reserves zijn op. Aan wilskracht ontbreekt het mij nog steeds niet maar ik heb geen energie meer, ik ben gewoon uitgeput. Ja, een valkuil, daar hebben we het uitgebreid over gehad tijdens de revalidatie en ik ben er vol ingegaan, ingetrapt,  zonder het te beseffen. Je wil terugkomen, je oude niveau in ieder geval evenaren, ik heb vrij eenvoudig administratief werk, ik schud dat zo uit mijn mouw en dat kan ik heel goed, voorheen had ik een veel pittiger job bij een multinational, zo’n spin het web, maar met kinderen niet altijd goed te combineren dus maakte ik de overstap naar eenvoudiger werk. Dus dat ging me lukken! Ik kan thuiswerken, dankzij de coronapandemie, ook geen punt. Ik had mijn kantoortje al klaar, lekker rustig hier in ons dorp, het is hier stil.

Mijn coping strategie werkt dus niet meer en ik zal een nieuwe moeten ontwikkelen want mijn hersenen trekken dit niet meer. Dat kan ik dan niet willen, het is geen keuze maar accepteren dat het zo is. Best lastig. Dat je niet meer zal kunnen wat je kon, dat dat wellicht meer is dan je hoopte, dat dat niet meer verandert, dat dit het is. Al hoop ik op verbetering als ik mijn reserves wat aan kan vullen. Ik ben veranderd in een oude vrouw die voorheen sprankelde, “nog even dit, nog even dat”, altijd voor iedereen klaar stond, hatsjiekidee, dat ook nog even, multitasken, ik deed niet anders   . . . Als ik ga koken zet ik alles gestructureerd klaar zodat ik het stap voor stap kan uitvoeren, als ik al kook want meestaal doet Nick dat. Mocht ik iets vergeten dan kijk ik meestal eerst in de verkeerde la, de koelkast of weet ik het niet meer. Ik kom er wel, het duurt alleen langer. Koffie zetten? Vaak vergeet ik dan iets, of de koffiezetter staat niet aan, geen water, geen koffie . . . enfin, we wennen eraan. Check, check, dubbelcheck, dat helpt vaak maar lang niet altijd. Ik heb in ieder geval alles gedaan wat binnen mijn vermogens ligt.

We gaan eerst maar eens vakantie vieren, bij trachten te komen en we sluiten heel luxe af in een wellness hotel inclusief uitgebreide massages, bubbelen, relaxen in een prachtig stukje Oostenrijk.

Liefs,

Ellen