Tja . . . .

En opeens zijn we drie maanden verder en kwam de controle scan in beeld. De week ervoor begon er toch iets te kriebelen ondanks mijn nuchterheid, rationeel zijn en het leven in het nu, dat lukt me heel goed. Gelukkig! Het is natuurlijk reëel dat er nog iets zit wat nog niet de grootte had om op eerdere scans in beeld te komen . . . Weg met die gedachte! That’s the spirit! Toen kwam de woensdag van de scan. Ik was werkelijk niet bang, in tegendeel, het verbaast me, heus! Ik heb niets meer te verliezen, een openbaring! Dat geeft ruimte, mogelijkheden, andere kijk op, en energie! Die heb ik vast kunnen houden sinds ik weet (geen garanties 😉) schoon te zijn. 

Het was knetterdruk in het Erasmus, door mijn hersenschade heb ik erg veel last van prikkels, nou in de grote hal, waar nog steeds die prachtige grote vegers – klok hangt, is het een komen en gaan, drukkerdedrukdruk dus, mijn oortjes met filter ingedaan, dat scheelt een hoop. Natuurlijk waren we weer ruim op tijd dus we hadden bijna nog een uur. Eerst maar bloed prikken, verwachte wachttijd meer dan 45 minnuten, nou ja dan maar eerst door de scanner.  Zo gezegd, zo gedaan. Een nieuwe gewaarwording nadat de contrastvloeistof binnen kwam, alsof mijn longen warm werden, en daarna de meer bekende “ik plas in mijn broek”, adem vasthouden en als ik bijna denk dat ik het niet meer houd, mag ik weer ademen. Al het “ijzer” hoeft ook niet meer uit, alleen mijn navelpiercing en geen BH met beugels. Dat is alleen bij een MRI dat al het ijzer uit moet. Dat voelt ook veel beter, zonder al mijn ijzer ben ik zo kaal.

Daarna naar het lab, verwachte wachttijd 0-10 miniuten. Dat viel reuze mee! Maar de wachttijd liep op . . . en nog meer op. Naast mij zat een mevrouw en we raakten in gesprek eerst over die 10 minuten die inmiddels opgelopen waren naar 45 minuten. Ook zij had zich aangemeld toen er nog 0-10 minuten wachttijd was. Ze kwam van ver, met de trein, een hele reis, gelukkig niet alleen. Ze vroeg zich hardop af of er nog gezonde mensen op de wereld waren in de bomvolle wachtruimte. Nou ja, of je het aanvoelt, ze had ook kanker, zeldzaam en uitgezaaid. Ik heb een zeldzame maar ben schoon. Naar, heel naar, alle kankers zijn naar! Dan zit je daar, verenigd door kanker, te wachten, het liefst had ik haar een dikke knuffel gegeven, mocht ze dit lezen, bij deze!

Nu wachten op de uitslag; bloed was in ieder geval goed, maar dat is nog nooit “fout” geweest. Fijn! Absoluut! De vorige keer stond de uitslag van de scan in no-time op mijn digitale dossier. Inmiddels was er woensdag niets, oké, de vorige keer was mijn scan om 09.00 uur nu bij twaalven, morgen dan maar! Donderdag nog niets, vast meivakantie, stel ik mezelf (en anderen) gerust. Vandaag zal het wel erop staan, toch?

Ineens bekruipt me het gevoel, een eng gevoel, zal toch niet ? . . . . Nee toch? …. Kom op Ellen, vandaag dan maar! 

Net weer ingelogd, nope! Ineens bekruipt me de gedachte dat er vrijdag’s altijd MDO is . . …. Nou kappen! Richt je even op de goede zaken des levens! Dus draai ik maar een wasje. Op de lijn is die zo droog bij deze zomerse temperaturen.

Ondertussen revalideer ik door (vanwege de hersenschade), het gaat goed! Ik moet van ver komen, heel ver, maar ik ben niet voor één gat te vangen! Een half uur op de fiets of hometrainer is goed te doen, net als een half uur in het zwembad. Wel een nieuw badpak aangeschaft, LOL, ik zag de vetrolletjes op mijn rug uitpuilen, tja er zitten wel wat kilo’s extra aan, die mogen eraf. Ik heb ook maar één badpak gekocht in die grotere maat, wishful thinking en er ligt nog een stapel in mijn kast van die kleinere maat. Mijn nieuwe badpak met correctie 😊 past! Beter! Steppen doe ik ook, ik heb er eentje aangeschaft en ben rustig aan gestart thuis en na mijn revalidatie ga ik wekelijks baantjes trekken om mijn conditie verder op te bouwen en fietsen. Dat steppen heeft een goede reden, ten eerste de conditie, maar tevens een goal om weer op high heals te paraderen. Mijn enkelspieren zijn wat slapjes geworden. Een kast vol dus dat gaat het probleem niet worden. Wellicht ga ik ook nog hardlopen, later, een marathon hoeft niet maar een kilometer of 6 volgend jaar bij de loop in Bladel lijkt me een prachtige goal. Het is een intensief programma met ook huiswerk. Oefeningen voor mijn evenwicht zodat ik straks weer de trap op kan zonder met vast te houden, met een volle wasmand zonder aan de leuning te hangen moet ook weer kunnen dan, gewoon normaal zeg maar. cognitieve revalidatie, om te leren strategieën in te zetten om beter om te gaan met de beperkingen die er zijn. Zelf heb ik ongemerkt al heel wat oplossingen gevonden wanneer ik een woord niet kan vinden, Het zijn allemaal lieverds bij de revalidatie! Ze luisteren, denken mee, kijken naar wat wèl kan! Toppers, allemaal! val

Vorige week mijn werk gebeld dat ik na mijn revalidatie weer wil re-intregeren, ik heb er bezin in! Kom maar op! 

Nu alleen nog een verlossend bericht, een bevestiging, dat er niets aan de hand is . . . 

Liefs,

Ellen