Overdenkingen

Zoals ik eerde blogde had ik mijn lijstjes al klaar en werk die nu af. Wat mijn intuïtie mij vertelt, klopt bijna altijd een enkele keer niet. In mijn leven, al voor kanker daarin kwam, heb ik geleerd, ervaren, daar naar te luisteren, stil te staan en met mijn rationalisme te reflecteren, vandaar die lijstjes.

Wat me verbaast is dat ik zo’n invulling kan geven aan mijn veranderde leven nu, zoals de lijstjes die ik maakte. Alsof het niet om mij gaat maar om die ander, die ander die ik zo graag troosten wil. Het kost geen energie, het geeft energie. Al blijft mijn energie zeer beperkt, zonder deze invulling zou mijn energie ongeveer nul zijn of zelfs minder. Ik kan enorm genieten van het schrijven wat ik zo graag doe, niet alleen met mijn blogs. Fijne, vaak fantastische reacties krijg ik, ook dat geeft energie.

Groots is mijn verdriet, onmacht als ik Nick zo zie worstelen met de enorme onzekerheid die eerst hem overviel en nu mij. Graag zou ik de last van zijn schouders nemen, hem zeggen dat het wel meevalt, maar het valt niet mee. Hoe vindt je de balans in je leven als je allebei kanker hebt? Daar is weinig over te vinden dus maken we zelf een blauwdruk hoe je daarmee om kàn gaan, op onze eigen manier, blijven zoeken. Een manier die zich soms vanzelf ontwikkelt en die soms zoveel open vragen oproept. Met vallen en opstaan, soms als een roepende in de woestijn, niet gehoord. Soms verdoofd door het zó vele. Velen vallen stil als ze horen wat ons lot is, zijn er geen woorden, heel begrijpelijk maar wij gaan door, willen doorgaan en daarbij rijst dan de vraag hoe? We trachten daar een antwoord op te vinden.

We en doen het goed samen en zijn haast onze eigen psycholoog. We delen veel en praten veel. Soms zoveel dat ik even een time-out vraag,  mijn hersenen hebben dan even rust nodig. We praten over dingen waar je in het gewone leven niet zo bij stil staat, zelden aan denkt om het daar over te hebben. Beiden hebben we de dood recht in de ogen gekeken, heel confronterend is dat. Geconfronteerd worden met je eigen sterfelijkheid en die van elkaar. Wie bedenkt wat “fijn” is, wat je wil, hoe je het wil? Wie zoekt al zijn eigen urn uit in de stijl waarvan jij vindt dat die bij je past? Gaan we er ook nog naar kijken binnenkort en eigenlijk weet ik al dat die het wordt? Hoe bizar is het eigenlijk dat je al uit gaat zoeken hoe het uitvaart-technisch zit? Ik wil in een eenvoudig mandje, in mijn bruidsjurk. Eerst wilde ik die laten stomen, ik heb besloten dat mijn “vuile” bruidsjurk, tenslotte de mooiste jurk uit mijn leven, inclusief alle sporen die het draagt zo bij me past, inclusief de lange sluier, slechts één keer gedragen. Het behoeft nog enige verdere uitwerking, de uitvaart.

Zwarte humor is ons niet vreemd, integendeel! Het voegt luchtigheid toe in deze zware omstandigheden en zo zijn je lachspieren in optimale conditie. Ik ben me ook zeer bewust dat niet iedereen de gaven heeft om zo om te gaan met de onzekerheid, de onmacht die kanker ook veroorzaakt. Het is echt geen feestje! Ik kan me heel goed voorstellen dat je je hoofd laat hangen, dat de boosheid, woede de overhand neemt. Toen we onderweg naar huis reden, na het eerste bericht over dat vlekje, zoooo! wat was ik boos!! Al gauw vond ik een ander “spoor” wat me beter past, maar wat als je dat spoor niet kan vinden? Niet tegenkomt? Het is heel makkelijk gezegd; positief blijven, lang niet iedereen lukt dat. Mijn overtuiging is dat iedereen dat wil, heus! Hoe spannend is elke scan, onderzoek weer? Het wachten op de uitslag. Slaat een behandeling aan? Voor hoe lang? Wat als . . . ? Hoe ziek ben je van die behandeling? Wat als je niet meer kan genezen? Goed voor te stellen dat je er moedeloos van wordt. 

Wat ons heel erg helpt is onze kleinzoon Klaas, als Klaas er is, is er geen kanker. En . . . Klaas komt weer logeren!