Jippie!!!

Het duurde even, het moet even indalen, na zoveel wachten, wachten, uitslagen, scans, een diagnose, opgezette klieren die niet opgezet bleken, echo, controle-scan, extra scan, polibezoeken en een opname; ik ben schoon! Geknipt en geschoren, geen uitzaaiingen, perfect verlopen ablatie, geen tumorrest en geen opgezette klieren. Joepie de Poepie! Jippie yeah, yeah!! That’s it! Dat is wat iedereen wel wil en het is mij overkomen. Lucky me!

We zijn samen schoon; zoals vermeld op ons letterbord waar elke periode louter bijzondere en goede berichten worden vermeld, de vorige was; “we hebben het goed samen”.

Wellicht ben ik één van the few die deze kanker gaat overleven? “Nee” heb ik en “ja” wil ik krijgen, daar ga ik voor. Een agressieve kanker, zeldzaam en ze weten er niet zoveel van. Ook al wordt er in het eerste jaar na de diagnose elke drie maanden een scan gemaakt, kans op een recidief is dik 60%, BOEIEN !, ik ga mijn leven niet laten regeren door kanker, ik heb zelf de regie weer terug genomen en dat bevalt uitstekend kan ik u zeggen. 

De controles zullen voor mij een bevestiging zijn dat het nog steeds prima gaat in plaats van een week ervoor in je rats te zitten, slecht te slapen, je zenuwen slopen, het is maar hoe je er naar kijkt. De eerste controle is 30 april, en mogelijk krijg ik tegen die tijd wel ergens last van, wie dan leeft, wie dan zorgt.

De zwellingen in mijn halsgebied zullen nader bekeken worden door de KNO-arts, daarvoor ben ik doorgestuurd door de heren doctoren uit het EMC en die dikke buik? Lui vet! LOL; werk aan de winkel, lamme tak!, spreek ik mezelf toe; doordat ik zó moe ben, wat ook mag red., is het nu tijd om in beweging te komen.

Na een week na dit spetterend nieuws; gek genoeg duurt dat altijd even, blij worden na zoveel spannends en eigenlijk is het helemaal niet gek. Wow! Wat  leven stroomt er weer door me heen! Fabulous! En niet te hard van stapel lopen . . . ja, ja, jaaaaah, duuuuh, laat me lekker op mijn bek gaan, ook dat is weer heerlijk. Ik ben niet van porselein. Had je niet moeten doen . . . maar ik heb het lekker wel gedaan, soms doet dat wel wat pijn; ook dan: BOEIEN.

Het is knetter spannend en invaliderend vermoeiend geweest en de spanning is er uit; die vermoeidheid gaat nog wel verdwijnen, dat heeft tijd nodig na een periode als deze. Direct de dag na dit bijzonder blijde bericht heb ik de revalidatie gebeld, die revalidatie heb ik nog tegoed naar aanleiding van de vele microbloedingen in mijn hoofd, ik stond “on hold” op de wachtlijst en nu bovenaan!! Kom maar op!! Zal een grote bijdrage leveren aan het energieniveau want dat is belabberd geworden en een paar kilo’s minder kan geen kwaad. Geheugentraining en ik krijg ook nog psychologische ondersteuning, nooit weg, nou ik ga ervoor! En eerlijk? Al heb ik er echt zó géén zin in, ik ga het doen! Yessss! Een sportvrouw zal ik nooit worden maar dat hoeft ook niet.

Wat ook nog héél goed nieuws is; de neuroloog vertelde dat die mini-bloedingen in mijn hoofd verband houden met de kanker; er gaat dan iets mis met je bloedstolling en bij mij is dat in mijn hoofd geweest en het is dus geen enge hersenziekte!!

Vorige week zaterdag hebben we 20 stuks primula’s gekocht, het weer deed ook nog zijn best, de zon!,  die zo goed is voor ons allemaal!,  alleen was de potgrond op. De eerste pot met 6 stuks primula’s staat vrolijk te shinen in onze tuin op de grote tuintafel. Daar word je blij van! De dag erna hebben we potgrond ingeslagen, werkte het niet mee en ik stortte even in, dus nu staan er nog 14 primula’s te shinen in afwachting van hun “plaatsing”. Een terugkerend fenomeen in huize Los; primula’s zo vroeg mogelijk voor het voorjaar en enkele weken later viooltjes, veel viooltjes, ik ben er dol op! 

Nalezend herken ik mezelf weer helemaal; recalcitrant én eigenwijs en vooral dat laatste op mijn eigen wijze wijs en niet meer alleen maar bang! 

Liefs,

Ellen