Harmonie

Maandag 9 december zijn er biopten genomen en is de tumor in mijn lever weggebrand. De tumor was 5 mm gegroeid. Het was allemaal prima georganiseerd en gegaan in het EMC, niets dan lof! Een dag laten mocht ik naar huis. De pijn viel mee, met een paar oxycodonnen de eerste dagen en daarna paracetamol rest mij nu slechts een beurs gevoel aan mijn rechter ribbenboog en een gaatje ter hoogte van mijn behaband.

Na een periode van wachten en onzekerheid las ik vorige week vrijdag op mijn on-line dossier het verslag van de patholoog anatoom wiens conclusie was: 

CONCLUSIE Lever naaldbiopten (segment 7) waarin een lokalisatie matig gedifferentieerd adenocarcinoom. Indien een primaire levertumor kan een cholangiocarcinoom worden overwogen.

Helder! In ieder geval kanker en afgelopen woensdag de bevestiging dat het galwegkanker is. 

Zaterdag heb ik een middag zitten huilen, dat had ik nog niet gedaan, dus dat mocht ook wel eens, boven mijn diamond painting, daar wordt je hoofd lekker leeg van, van die diamond painting. Het is toch een dreun die je krijgt ook al wist ik intuïtief dat het foute boel was. Dat wist ik al toen de arts in Groningen het bericht bracht, dat was zes september.

Inmiddels, sinds een week of vier, zijn de lymfeklieren boven mijn sleutelbeenderen fors opgezet, mijn buik lijkt een zeven maanden zwangere en die verlammende vermoeidheid. Ik heb het gemeld aan de gespecialiseerd verpleegkundige die woensdag het nieuws bracht. Dit is reden om biopten te laten nemen van die klieren en een extra CT-scan van mijn longen, wellicht zijn er uitzaaiingen, zorg voor na de feestdagen. Als deze symptomen er niet waren geweest was het programma zes weken na de ingreep een controle CT-scan en daarna iedere drie maanden een CT-scan om uitzaaiingen op te sporen. Uitzaaiingen komen in meer dan zestig procent terug in het eerst jaar . . . geen beste prognose, dat wist ik.

Mijn intuïtie had me al voorbereidingen laten nemen; een lijst met to-do had ik al klaar; de eerste zaken kunnen er inmiddels af. Bijvoorbeeld wil ik voor kleinzoon Klaas cadeautjes kopen tot en met zijn achttiende verjaardag, dan pas laat deze oma hem los. Het eerste cadeau voor zijn tweede verjaardag is al binnen! Ik had ‘m al zien hangen bij de Beekse Bergen maar vond hem te groot voor zijn eerste verjaardag. Een knuffelgiraffe die net zulke mooie wimpers heeft als Klaas, echt hele mooie! Zijn vader en moeder hebben er een abonnement en zij zaten zonder het te weten in het complot en namen er één voor me mee. Inmiddels heb ik verteld wat de werkelijke reden is.

Een mail voor mijn collega’s, een app-groep zodat ik in één keer iedereen kan informeren al bel ik altijd eerst mijn moeder. Ze is drieëntachtig, dat ze dit nog mee moet maken is zo verschrikkelijk voor haar. Daarna bel ik mijn dochters en zussen, daarna gaat de app de lucht in.

Een bucket-list heb ik niet, we hebben vele mooie reizen mogen maken, veel ondernomen, een reis of reisjes gaan we nog maken. Na de kerst naar Mont Saint Michel met overnachting. We hebben nog een weekend van de kinderen tegoed die we in mei kregen voor onze bruiloft en toen kregen we ook een midweek aan zee in een strandhuisje, dat gaan we zeker ook nog doen! Als de tijd ons gegeven is en ik zo goed blijf als ik nu ben, dan willen we nog een grote reis maken. Cruisen naar het Noorderlicht of Carïben, Mexico, zoiets, binnen de grenzen die er zijn door mijn verlammende  vermoeidheid.

En we gaan voor harmonie, levenskwaliteit, comfort en rust.

Het is dubbel maar er is ruimte om afscheid te nemen, een fatale hersenbloeding had ons abrupt gescheiden, nu kan ik op mijn eigen wijze invulling geven aan de laatste periode waarvan ik blijf hopen op een wonder en wie weet is mij nog veel tijd gegeven.

Vanaf dat allereerste bericht van dat vlekje op mijn lever heb ik besloten om mijn leven in te richten met liefde, positiviteit, licht, harmonie, lucht, ruimte, genieten van wat er ook maar te genieten valt, zo schijnt de zon vandaag weer na een lange periode van grauwheid, twee van mijn dochters komen lunchen met aanhang en, joepie-de-poepie kleinzoon Klaas! Morgen naar mijn moeder, de lieverd! Maandag komt mijn jongste dochter met haar vriend waar we nog geen kennis mee mochten maken in de gegeven omstandigheden, fijn! En heus, we janken wat af, afgewisseld met pikzwarte humor, gesprekken, mooie gesprekken.

Dan is het bijna kerst en zoals we tot nu toe elk jaar één van de kerstdagen volle bak hadden, hebben we dat dit jaar overgelaten aan anderen en zijn wij uitgenodigd, ook zo fijn! Eerste kerstdag met de hele bubs bij mijn oudste dochter en haar man (en Klaas 😉) en tweede kerstdag met mijn zussen, de gezusters van der Ham, bere-gezelllig. Tranen zullen er zijn, verdriet zal er zijn, dat is een onverbrekelijk deel van deze bijzondere periode. Misschien wel de waardevolste uit mijn leven. Het zal niet de boventoon voeren.

Ik nok, tijd is kostbaar, voor iedereen! Hele fijne feestdagen, de champagne staat al koud bij ons voor de jaarwisseling en wellicht blog ik tussendoor nog.

Take care!

Liefs,

Ellen