We zijn er weer

Operatie is achter de rug en de eerste nacht is voorbij. Goed geslapen? Nee. Geluiden, licht en verpleging die in en uit lopen. Pijn? Nee. De pijnmedicatie is voldoende om geen pijn te voelen. Ongemakken? Ja. Catheter is niet bepaald prettig, zeker niet als je jezelf om wilt draaien. En dan die buik, als een ballon zo strak en helemaal opgeblazen. Tijdens de operatie lig je wat met je hoofd naar beneden en blazen de buik ahw op met CO2. Dat zit nu dus flink in de weg en geeft krampen omdat dat er ook weer uit wil en moet. Maar goed, allemaal van voorbijgaande aard. 
Dag 2 besluit de zaalarts dat ik naar huis mag maar rustig aan moet doen.

Thuis aangekomen merk ik toch wel dat het allemaal niet niets is geweest en dat alles een flinke impact op me heeft gehad. ‘S avonds merk ik dat mijn shirt en onderbroek helemaal nat zijn. Uit 1 van de wondjes druppeld vocht, noem het druppelen maar gerust lopen. Dokterspost gebeld en hop de auto in naar het Catharina ziekenhuis. Dit soort dingen kan ik nu eigenlijk niet hebben en is erg vermoeiend. Het vocht blijft eruit lopen en ik krijg een zakje met plakrand op mijn buik met kraantje. Vond mijn urine opvang zak eigenlijk al meer dan genoeg maar het werkt. ‘S maandags naar de uroloog om te zien of er vochtophopingen in buik, is gelukkig niet het geval. In de gaten houden en als het verslechterd contact opnemen.

Van te voren was ik gewaarschuwd dat er vochtophoping plaats kon vinden en dat het vocht in het scrotum kon zakken. Mocht dat zo zijn, strak ondergoed dragen en ‘s nachts een handdoek oprollen en eronder leggen. Nou, dat vocht kwam er en hoe. De zwelling van het scrotum was dusdanig dat de omtrek 43cm werd. Maakt niet uit wat voor ondergoed ik aandeed maar strak zat het. Die korte wandelingetjes om in beweging te blijven deed ik maar in alle vroegte zodat ik niemand tegenkwam want ik vond het nogal gênant. Maar ook nu weer, het is van voorbijgaande aard.