Bevrijd
Dag 10 na de operatie is aangebroken. Spannende dag, uitslag en catheter eruit.
Aangekomen in het ziekenhuis eerst naar de röntgen kamer om te kijken of de aanhechting van de urinebuis goed is en deze niet lekt. Ik mag van het bed af komen maar wijs de verpleegster even op de tas die ik heb meegenomen met daarin incontinentie materiaal. Ik voel dat ik moet plassen en hoop dat ik niet alles laat lopen. Het lukt, ik kom van de tafel en kan ophouden.
Door naar de arts voor de uitslag. De verwijderde lymfeklieren zijn schoon en alles hebben ze weg kunnen snijden. Proficiat! En toch kan ik niet blij zijn. Ik ben boos heel boos, op alles, iedereen en niemand. Ik zie op tegen de toekomst. Impotent op m’n 54ste. De arts weet me gerust te stellen en we keren huiswaarts.
Aan de ene kant ben ik natuurlijk heel blij dat ze alles weg hebben kunnen halen en aan de andere kant oh zo verdrietig.
Ik voel dat ik nog steeds moet plassen en weet op te houden tot thuis. Niet incontinent! Een hele opluchting. Nu alles weer op een rijtje zien te krijgen.
Wordt vervolgd.
4 reacties
ik heb je verhaal gelezen en heb tranen in mijn ogen wat naar voor je. Ik zal je blogs volgen en hoop voor je dat je je leven weer op de rit krijgt. Ik kan je alleen sterkte wensen.
Ik ben een lotgenoot die helaas niet geopereerd kan worden (prognose 90% blijvende incontinentie) Ik heb voor MRI Linac gekozen zonder hormoontherapie.
Tedje
Vandaag je hele verhaal gelezen. Ik zie veel overeenkomsten. Ik fiets ook, we waren in mei ook in Verona, bij mij waren de snijvlakken ook niet schoon en mijn zenuwen konden ook niet gespaard.
Gelukkig gaat het inmiddels een stuk beter. Mijn PSA was <0,1, ik heb geen incontinentie en ik zit weer veel op de fiets. Ook werk ik weer grotendeels.
Wat waardeloos is, is mijn sexuele disfunctionaliteit. Ik weiger het impotentie te noemen, want met mijn sexuele drive is helemaal niets mis. Mijn lijf klopt alleen niet meer met mijn geest, er is geen erectie meer mogelijk. Daar heb ik het moeilijk mee ondanks psychologische hulp en een begripvolle omgeving. Het is 'mooier wordt het niet, wen er maar aan' en dat lukt nog niet zo best.
Natuurlijk ken ik de mogelijkheden van pompjes, spuitjes en pilletjes, maar dat verandert niets aan mijn lijf en aan mijn verdriet. Het is allemaal symptoombestrijding.
Ik wens je heel veel sterkte met je verdere herstel! Zet 'm op.
Zo herkenbaar allemaal. En zo waardeloos ook. Sterkte! Je kan mijn blog hier ook vinden overigens
Bekende verhalen hier helaas, en nooit iets om blij van te worden.
bij mij waren de snijvlakken schoon en was er zenuwbesparend gewerkt.
Daar heb ik echter mijn twijfels over daar er nu we een jaar verder zijn nog steeds geen spontane erecties zijn.
Na stimulatie half en half maar niets waar je wat mee kunt.
Mijn hele verhaal staat hier: www.prostaatkankerbeleving.nl