Operatie

Vroeg opgestaan want we moeten al vroeg in Nijmegen zijn en het is nogal een eindje rijden. Het weer is prachtig en morgen nog beter maar dat kan me nu niet veel schelen. De rit naar Nijmegen verloopt voorspoedig, geen files en we zijn dan ook veel te vroeg, vreemd zo rondlopen in een nog geheel leeg ziekenhuis, draagt niet bepaald positief bij de toch al niet jubelende sfeer.

Uiteindelijk komt er wat leven in de brouwerij. Ik meld me, er wordt verteld waar ik moet zijn en daar krijg ik een bed toegewezen.

doe mijn operatiehemd aan en krijg m’n tabletje om rustig te worden. Al die tijd is mijn partner nog binnen handbereik. Het pilletje werkt, ik kan me vaag herinneren dat ik de behandelend arts nog een handje heb gegeven maar de rit naar de o.k.en afscheid van mijn partner is mij geheel ontgaan.

het eerste wat ik weer hoor is mijn naam, of ik pijn heb en of ik een ijsje lust. Ja ik heb pijn, krijg een spuitje en voel de pijn al vlug wegtrekken, het ijsje smaakt goed. Even later wordt ik weer wakker en lig inmiddels op zaal. Het is 18:00 uur in de avond en geef me over aan mijn slaperigheid, het bezoek van mij partner en zus heb ik amper meegekregen. Om 20:00 uur wordt ik echt wakker, krijg weer een spuitje en heb geen pijn. Ik ga zelfs even uit bed, een heel gehannes met een catheter en urinezak. De arts komt nog even langs en zegt me dat het allemaal wat tegenviel. Snijvlakken waren niet schoon en hij heeft alle zenuwen weg moeten snijden, dat waar ik zo huiverig voor was. Het dringt nog niet echt tot me door, later des te meer. Ze zijn in totaal meer dan 6 uur bezig geweest. Ik heb er niets van meegekregen.

eerst maar eens even kijken hoe ik de nacht doorkom.

wordt vervolgd.