Kogel is door de kerk

Inmiddels is het 4 juli. Weer een afspraak urologie. Dr Vrijhof neemt alle tijd en beantwoord wederom al onze vragen en neemt een hoop onzekerheid weg, dat lucht enorm op.
Uiteindelijk wordt toch besloten voor een ralp. Opgelucht? Mwa. Ik blijf bang en zie erg op tegen de operatie en de tijd erna. Nu voel ik niets, alles werkt naar behoren en voel me fit als een hoentje. Emotioneel gebied is wel wat anders, mijn lontje is kort, kan me moeilijk concentreren en denk vaak bij mezelf waar maakt iedereen zich druk om. Ik heb medelijden met mijn partner, hij moet het allemaal lijdzaam aanzien en kan eigenlijk niets. Maar op elk moment staat hij naast me en is zijn schouder beschikbaar om op uit te huilen want het heeft al veel traantjes gekost de laatste weken en er zullen er nog vele volgen, kom ik later achter.
Mijn grote angst? Pijn (na de operatie), 10 dagen een catheter, Incontinentie en erectieproblemen. 
Getracht zal worden om zenuw besparend te opereren, laten we het hopen.

Eerst nog even een weekje Italië, ter compensatie van de vakantietrip die we door de omstandigheden hebben gecanceld.
Geniet ervan, horen we iedereen zeggen, maar dat is nu niet meer zo makkelijk er hangt toch altijd een donker wolkje boven alles soms veranderd dat wolkje in een donderwolk. Gelukkig is dan die bekende schouder er.