Over bloemen en spitsmuizen

Een onverwacht inzicht van mijn ziekte is dat ons gezin "maar" over twee grote bloemenvazen beschikt. Normaal meer dan genoeg, zeker omdat ik nu bepaald niet het type echtgenoot ben dat zijn vrouw overlaadt met boeketten en kleine attenties. In tegendeel, in de maanden voor de ontdekking van mijn ziekte heb ik mij al gerealiseerd dat ik te weinig dankbaar ben of dat in elk geval te weinig laat blijken. Door dingen te geven of door dingen te doen.

Maar nu staan er dus twee boeketten op tafel. Eentje vanuit een kerk waar ik regelmatig diensten begeleid als organist en eentje van een collega die mij heeft opgezocht. Ze staan er na een week nog steeds mooi bij, dus dat wordt wat mocht ik weer bezoek met bloemen ontvangen.

Vanmorgen heb ik op de fiets mijn kinderen gebracht naar de dagopvang. Kort voor vertrek werd ik door mijn zoon naar buiten geroepen, ik moest echt komen. Er bleek een dode spitsmuis te liggen op het achterom pad. Reuze interessant en doodnormaal voor ze.

Over een paar weken kijken ze heel anders tegen de dood aan, wanneer mijn vrouw en ik met hulp van een stuk externe begeleiding het nieuws over papa zullen vertellen.