Ondertussen op de voorbereidingskamer...

Even terugblik naar mijn belevenissen op 16 december 2015.

Zojuist ben ik aangekomen op de kamer waar ik voorbereid wordt op de HIPEC operatie. Met een van de twee chirurgen spreek ik de procedure nog even door en ik dring aan op het nemen van risico's wanneer men twijfelt om de operatie door te zetten of niet. Voor zover dat de keus van de patiënt is natuurlijk. Er blijkt inderdaad een klein beetje marge aanwezig te zijn. Ik neem liever een grotere kans om te sterven aan complicaties voor lief, dan dat men de procedure - wanneer ik eenmaal open gemaakt ben- afbreekt. Verder maak ik duidelijk dat ik bovengemiddeld snel hersteld ben van de operatie in juli.

De chirurgen gaan weg en de verpleegkundigen gaan verder met de voorbereiding. Tot mijn ontzetting komen ze met spierwitte steun- of compressiekousen aan zetten. De bedoeling is dat ik die een aantal weken moet blijven dragen ter voorkoming van complicaties. Ik vind het maar lelijke dingen (zie foto) en ik informeer of ik bang moet zijn dat ik straks wakker word met lippenstift en een pruik op en een handtasje, naast die kousen natuurlijk. Je weet het maar nooit in Amsterdam, ook al is het niet het seizoen van de Gay Pride.

Ruim zeven uur later word ik gelukkig wakker zonder al die extra's. Maar wel met twee handinfusen (met vier lijntjes), een infuus bij mijn sleutelbeen, drie buikdrains, twee maagdrains, een maaghevel via de neus (arggg), katheters in mijn rug en blaas plus die sokken. Meer dan genoeg heisa aan mijn lijf. Een zuurstofslang ontbreekt en later krijgt mijn vrouw te horen dat ze die maar verwijderd hebben omdat ik zeer opstandig was bij het bijkomen uit de narcose. Men is een half uur met zes personeelsleden bezig geweest op de IC om mij veilig wakker te laten worden.

Een week later lees ik in een tennismagazine een artikel over compressiekousen die blijkbaar de kans op kuitkramp en een zweepslag doen verminderen. Ze zijn behoorlijk prijzig, maar omdat ik regelmatig last heb van kuitkramp ('s nachts, maar ook op de tennisbaan) zie ik er wel wat in. Opeens gaat er een lichtje in mij branden: ik kan natuurlijk ook een setje van die kousen uit het ziekenhuis mee naar huis nemen!

Ik ben reuze benieuwd naar de reacties van mijn clubgenoten, wanneer ik over een maand of drie (hopelijk) weer fit genoeg ben om de baan op te gaan! Als ze maar lang genoeg blijven staren naar die sexy benen en kousen van mij, heb ik meer kans om de bal langs ze heen te slaan!