Dit blog heeft een baard

Dit is blog nummer 50. Een blog met een baard dus en een blog dat eindelijk weet waar ons huishouden de mosterd haalt (bij de AH of de LIDL namelijk).

Een blog dat heen-en-weer zwalkte van de eerste wanhoop, naar hoop, daarna terug naar duisternis door onverwacht aangetroffen uitzaaiingen en een erg beroerd kankerceltype, naar een paar lichtpuntjes en toen definitief terug in het licht toen de HIPEC EN door mocht gaan EN op het eerste gezicht (controles moeten nog plaatsvinden) succesvol lijkt geweest te zijn. Een blog ook dat ik schrijf voor mijn jonge kinderen zodat ze later terug kunnen lezen, ongeacht of ik dan nog in leven ben of niet.

Een blog dat mij in contact gebracht heeft met een aantal mensen met wie ik een dierbaar contact heb opgebouwd. Een aantal van hen zal ik dit jaar persoonlijk gaan ontmoeten zelfs. Ook stuitte ik op het juiste moment op blogs van derden.

Zit ik te mediteren en te bidden op zolder in het duister, krijg ik een bemoedigende mailtje van iemand over wat geloof voor je kan doen (en wat niet).
Zit ik in de stress vanwege de (5%) kans dat een HIPEC afgebroken kan worden ter plekke, lees ik het verhaal van iemand die dat overkomen is. Iemand die een jaar later toch een tweede HIPEC kans kreeg die heel aardig uitgepakt lijkt te zijn.
Zit ik te balen van de veel grotere kans dat ik met een ongewenste souvenir thuis kom dan ik eerst dacht (60% kans op stoma, is uitgekomen), lees ik humoristische verhalen over hoe anderen daarmee omgaan. Wat mij bovendien doet realiseren dat ik qua overlast tot nu toe heel veel geluk gehad heb.

Hoe zullen de volgende 50 blogs er uit gaan zien? Ik heb geen idee, wie weet gaat alles goed en heb ik eigenlijk niets meer te melden dan dat mijn leven weer zijn oude gangetje gaat hernemen. Wie weet dooft het vuur om te bloggen dan langzaam uit door gebrek aan brandstof. Om hooguit om de drie maanden even op te flakkeren wanneer het tijd is voor de periodieke controle- bibberritus. Maar wie weet zak ik juist weg in een depressie wanneer ik mentaal de overstap probeer te maken van "overleven" naar "leven".

Een zwart gat waar ik ook in terecht kan komen wanneer de 80-85% kans uitkomt van het ontstaan van nieuwe uitzaaiingen. Maar wie weet geeft dat juist weer nieuwe energie. Het laatste natuurkundig inzicht is namelijk dat zelfs uit een zwart gat toch sommige dingen kunnen ontsnappen. De tijd zal het leren.

Een oud liedje dat mijn moeder weer van haar moeder leerde stelt:

"Tel je zegeningen een voor een,
tel ze alle en vergeet er geen.
Tel ze alle en noem ze een voor een
en je ziet Gods liefde dan door alles heen"

Of wat een schaakgrootmeester ooit gezegd heeft: "Kijk niet naar de stukken die naast het bord staan, maar kijk naar het materiaal dat je nog wel hebt". Soms is een simpele pion of een paard , sterker dan de dame/koningin wat normaal gesproken het machtigste stuk is op het bord.

Dus kijk naar wat nog wel mogelijk is. Wat in mijn geval - ondanks nog lopende chemo's en zenuwschade- heel wat is. Ik heb genoeg pionnen en andere schaakstukken over om er nog een hele partij van te maken.