Kwaliteit van leven

De pijn is de afgelopen periode intensiever geworden. Derhalve is besloten om de medicatie op te hogen naar 2x 40 mg langwerkende oxycodon. Ik ben echter daardoor ontzettend vermoeid en heb weinig energie. Het is kiezen tussen twee kwaden. Maar de pijn was ondraagbaar, ik had eigenlijk geen keus. De kwaliteit van leven gaat hierdoor heel rap achteruit. Dat zien de kinderen ook. De oudste geeft  aan dat ze mama mist, en dat bedoelt ze de mama die ik was. De jongste dochter vroeg laatst hoe lang het nog duurt  voordat ik voor euthanasie kies. Die vraag kwam binnen, maar geeft ook aan hoe openlijk we binnen ons gezin praten. Ik weet niet of ik hoe het nu gaat maanden ga volhouden. Het kan maanden duren voordat we weten of de immuuntherapie aanslaat. Het maakt me mistroostig. 

Een bijzonder lichtpuntje is wel dat ik sinds een week ook normale urinegang heb naast de nefrostemie. Dat doet vermoeden dat de tumor wellicht geslonken is en de passage van nier naar blaas gedeeltelijk open is.

Afgelopen vrijdag hebben we het draaiboek van de crematie doorgesproken. Fijn dat we dit samen kunnen en mogen regelen, maar het voelt ook heel dubbel.