Fentanyl pleister
Ik bleef maar moe en nog eens moe. Als je weet dat je niet meer beter gaat worden is kwaliteit van leven belangrijk. En de halve dag kunnen en willen slapen valt bij mij niet onder de noemer kwaliteit. In overleg met oncoloog zijn we overgestapt op de fentanyl pleister. Proefondervindelijk zit ik nu op de 75 mg om de 2,5 dag. Plakken op de rug, plek van plakken eerst schoonmaken met alcohol omdat hij anders te snel loslaat. Ik ben nog steeds wel moe, maar voel me wel iets monterder.
Mijn partner is klaar met kanker, maar nog niet met mij. Aan de ene kant zou hij dit nog jaren kunnen volhouden, maar aan de andere kant zou het een opluchting zijn deze onzekerheid en overleefstand vaarwel te zeggen. Herkennen jullie dit?
Inmiddels staat op 18 maart een CT scan, gesprek met oncoloog is op 25 maart. Dan maken we de balans op of immuuntherapie iets opgeleverd heeft en hoe verder.
Ik heb wel aangegeven niet meer gereanimeerd te willen worden en ook niet meer te worden behandeld op IC, want de kans dat ik nog slechter als nu terug kom en de kwaliteit van leven dan helemaal knudde is daar pas ik echt voor.
Momenteel loop ik echt er tegenaan wat kan en mag ik nog verwachten. Het overgrote deel van mijn lijf is 45 dus kan nog heel lang doorgaan. Dus een natuurlijke dood zal er zonder veel pijn en lijden helaas niet in zitten. Maar wanneer trek ik de streep en wanneer doe ik daar goed aan. Ik denk zolang ik hier nog aan twijfel dat het nog niet het moment is. Als ik vandaag kon tekenen dat ik ergens in de komende maanden in mijn slaap rustig mag overlijden dan zou ik zeggen waar mag ik tekenen. Puur dat ik de keuze niet hoef te maken. Uiteraard zie ik dat ik achteruit ga, dat de kwaliteit van leven en de geluksmomenten minder worden. Ik wil geen blok aan het been van mijn gezin zijn, ik weet dat ik zo niet moet denken maar dat voelt regelmatig wel zo. Er hangt een grijze emotionele deken over ons gezin en daar kan ik helaas niets aan doen, alleen mijn kanker.
4 reacties
O lieverd. Wat ontzettend moeilijk voor je en wat heb je duidelijk beschreven met welke dilemma's je te kampen hebt. Ik hoop dat je op 25 maart hoort dat de immuuntherapie iets heeft gedaan. Daar kan je dan hopelijk weer wat levenslust uit halen. Natuurlijk is het ook heel zwaar voor je dierbaren. Zij willen je niet kwijt en jij wil hen niet belasten. Ik hoop dat dit wel bespreekbaar is met hen. De beslissing wat te doen ligt m.i. altijd bij jou. Het is jouw leven en jouw beslissing. Wat je nog kan verwachten zou de oncoloog wellicht kunnen vertellen. Ik wens je veel wijsheid, sterkte en liefs.
Monique
Binnen ons gezin spreken we eerlijk en open met elkaar. Dat is fijn maar brengt ook veel emoties met zich mee. Een dochter van 10 die aangeeft dat ze mama mist. En dan bedoeld de mama die ik was (gekke dingen doen, rennen, etc.), dan zeg ik dat ik mezelf zoals ik was ook mis en dan huilen we samen. We rouwen nu al zeg maar, en ik denk dat dat ook goed is en hoort binnen een gezin.Maar ook proberen nog mooie momenten te maken met dingen die wel gaan…
Ik weet dat het mijn beslissing is, maar ik denk wel dat dit de moeilijkste zal worden van mijn hele leven…
Lieve KdP,
Dit zijn vraagstukken die zo moeilijk zijn en het zo oneerlijk dat je je daarmee te maken hebt. Wat dapper dat jouw partner dit heeft durven zeggen, dat moet ook helemaal niet makkelijk zijn geweest. En ook (maar nu ga ik invullen) wel confronterend voor jou. Ik wens je veel wijsheid toe. 🍀
Het is confronterend, maar ook goed dat het geuit wordt. Want kanker draag je nu eenmaal niet alleen en alle emoties mogen er zijn.