Yo laat het lekker los

Zo aan het eind van het jaar kom ik het overal tegen, de afsluiting, closure, het loslaten. Wat laat je los, wat blijft in het oude jaar en wat neem je mee naar 2025? Alsof ik een vol karretje kerstboodschappen bij de uitgang van 2024 kan laten staan en met een leeg karretje het nieuwe jaar binnen kan lopen. Mij lukt het niet. 

Er is genoeg waar ik graag een punt achter zou willen zetten in 2024. Ik gebruik als ik schrijf sowieso graag een punt. Helaas kom ik sinds ik weer aan het werk ben nauwelijks meer aan schrijven toe, want juist op dat geduldige papier geniet ik van de punt. Meer dan van komma’s. Punten zijn stelliger. Het geeft me het gevoel dat ik het allemaal heel goed weet. Dat voelt lekker. 

Vol verwondering kijk ik hoe anderen een stevige punt zetten achter situaties die ze niet meer willen. De stralende vrouw die ik tijdens het Zometa infuus op de dagafdeling ontmoet, verklaart volmondig de kanker achter zich gelaten te hebben. Blij dat ze dat gehad heeft. Een vriendin in een scheiding laat geen spaander heel van haar ex. Blij dat ze van hem af is. Een collega zegt een paar jaar voor zijn pensioen zijn baan op. Blij dat ie daar weg is. 

Op een slechte dag verwijt ik mezelf mijn neiging tot flauwe komma’s in plaats van stevige punten. Okay, kanker hoef ik van mezelf na een jaar nog niet verwerkt te hebben, maar die relatie en die baan, dat zou wel een keer klaar moeten zijn. Ik wil de kanker wel achter me laten, maar de bestralingsschade en angst zit er nog. Ik ga verder na mijn relatie, maar het verdriet en het gemis zit er nog steeds. Ik kan wel afscheid nemen van mijn huidige functie, maar de onzekerheid over een mogelijk afscheid van deze werkgever blijft bestaan. Op een goeie dag zie ik dat ik mezelf met komma’s een broodnodige adempauze geef.  

Je hebt punten nodig om door te kunnen. Komma’s sluiten niet af. Maar alleen punten doen geen recht aan de hele werkelijkheid. Die angst, de rouw en het verdriet, de onzekerheid, waar moet ik die laten dan? In een put stoppen, deksel erop en klaar? Net doen alsof ik het niet voel? Om toch een punt te maken pleit ik voor de punt komma. Punt komma’s leggen verbinding. Net als de punt sluit de puntkomma iets af, maar tegelijkertijd maakt ze duidelijk dat er een nauw verband is met wat er ook nog is. 

Ik ben blij dat ik voor nu in volledige remissie ben; ik ben bang dat de kanker terugkomt. Ik kan niet zijn met iemand die mij heeft losgelaten; meer dan ooit geloof ik in de liefde. Het voelt goed om in januari afscheid nemen van mijn huidige baan; ik heb stress omdat ik niet weet wat er komen gaat. 

Het is het loslaten wat we moeten loslaten. De rest is er. Of niet. Wat nog niet klaar is, gaat gewoon weer een jaar mee. Net als alle mooie herinneringen, hoe klein ook, die ik wel kon maken afgelopen jaar. Ik ben nog onvoldoende hersteld en heb nog te weinig energie om genoeg nieuwe herinneringen te maken om al de angst en het verdriet de hoek in te kunnen drukken. Dus moet ik ruimte maken. 

Er zit nog genoeg in die bomvolle kar van 2024 wat ik er wel uit kan gooien. Doemdenken, valse hoop, werk dat niet meer bij me past. Ja zeggen terwijl ik nee bedoel, afstand houden terwijl ik dichtbij wil komen. Zelfverwijt, veroordelen, destructief gedoe van wie dan ook, bittere ernst, ik neem het niet meer mee. Zo ontstaat er ruimte voor nieuwe mooie herinneringen die de ruimte kunnen vullen naast en tussen de angst, het verdriet en de onzekerheid. Die worden daardoor niet meteen kleiner, maar doordat mijn hele kar beter gevuld is, vallen ze niet meer zo op. Een goedgevulde kar valt minder snel om. 

Van alle filosofen en wijsgeren die over de zin en onzin van loslaten hebben geschreven, sluit ik het jaar af met de grote Extince. “Yo laat het lekker los. We hebben de poppetjes aan het dansen, twee stappen naar voor en eentje terug, en lekker sjansen”. Ik wens iedereen hier een mooie volle kar met nieuwe herinneringen in 2025!