Mislukt medeleven

Ook al wil je het er niet de hele tijd over hebben, het gesprek met bekenden, vreemden, collega's of buren gaat soms toch weer ineens over je prostaatkanker. Soms fijn om te kunnen delen, soms teleurstellend.

De feiten zijn voor mij niet fraai: na prostatectomie toch oplopend PSA. Gelukkig, in mijn geval als onderdeel van een onderzoek, alsnog bestraald, helaas zonder blijvend resultaat. Op dit moment wordt er daarom gepuzzeld om met maatwerk van het hoogste niveau toch nog een tweede keer radiotherapie toe te passen. 

Het is fijn om te merken dat je behandelaars zó diep in je casus duiken en zoeken naar elke mogelijkheid. Tegelijkertijd weet je donders goed dat uitgezaaide prostaatkanker zich niet laat genezen. Alles is gericht op vertragen van het proces. Soms met behoorlijk succes maar niet altijd. 

Hoe vaak je dat gegeven ook benoemt: de reacties blijven me teleurstellen. Zoals: 'Er gaan meer mensen dood mét dan áán prostaatkanker!', de dooddoener die het met dank aan Louis weer goed doet. Of: 'Mijn Opa had het ook en werd 87!'. Wat te denken van: ' Wat een teleurstelling dat er weer een uitzaaiing op de scan zat!', alsof dat met oplopend PSA geen zekerheid was.

Kortom, je krijgt het gevoel dat je zelf eigenlijk de enige bent die de ernst van de ziekte inziet. Hoe gemeend en goed bedoeld dan ook, het consequent bagatelliseren van wat je hebt, voelt niet fijn. Medelijden hoef ik niet, maar erkenning van de ernst van de zaak zou al heel wat zijn. Het getal van jaarlijks 3000 overleden mannen waarvoor het niet mét, maar áán was, lijkt me serieus genoeg.