week 4: terug naar af...
Week 4: terug naar af
Na het weekend is het maandag weer tijd voor een weekje ziekenhuis. Omdat de dagen voordien opmerkelijk beter waren, zie ik er best tegenop om terug voor 5 dagen tussen 4 muren te gaan leven. Afscheid nemen van de kinderen is ook weer lastig maar een half uur later stappen m’n vriendin en ik toch alweer lachend het ziekenhuis binnen. Diep vanbinnen hoop ik gewoon dat het goede gevoel dat er nu is, toch nog een paar dagen mag duren. Gelukkig lig ik ook deze week op een kamer alleen. Een dikke 2u later druppelt de eerste zak chemo naar binnen en kan het lange wachten en aftellen opnieuw beginnen.
Maandag en dinsdag gaan al bij al goed vooruit, ik voel me niet super maar zeker ook niet heel slecht. Tussen de behandelingen door probeer ik me met wat kleine zaken bezig te houden: een kleine ‘wandeling’ op de gang, kruiswoordraadsels invullen, even fietsen op de hometrainer, wat lezen of tv kijken…
Helaas wordt het vanaf de nacht van dinsdag op woensdag opnieuw een heel ander verhaal. Ik slaap heel slecht o.w.v. misselijkheid en diarree en tegen de ochtend voel ik me terug even ellendig als pakweg 2 weken geleden. Weer is het alsof ik in die tunnel zit zonder enige vorm van licht of uitgang, een heel bevreemdend, lastig, irritant, mottig, vermoeiend kakgevoel. Gelukkig komt de oncoloog me die voormiddag vertellen dat de tumorwaarden in m’n bloed, met name dan de HCG-waarden, aan het dalen zijn. Dit wijst erop dat de chemo ondanks al de negatieve effecten, eindelijk ook positieve effecten met zich meebrengt. Al blijft het natuurlijk bang afwachten op de volgende scans om te zien of de uitzaaiingen ook daadwerkelijk kleiner aan het worden zijn. Jammer genoeg staan deze scans pas gepland aan het begin van de 3de cyclus en zit er niks anders op dan weer maar eens geduld te hebben en te wachten.
Geduld hebben, wachten, de tijden van het infuus aftellen, uren voor me uit zitten staren in het niks, weer maar eens naar het toilet gaan en opschrijven hoeveel ik geplast heb, eten zonder enige vorm van smaak of genot… Dit vat de 2de helft van de week perfect samen. Donderdag is écht de langste dag. M’n lichaam en geest zijn al die chemo zo kotsbeu dat ze zich als het ware nog defensiever gaan gedragen. Ik kruip nog wat meer in mezelf, stuur bijna geen berichten meer naar vrienden en ook gesprekken met het (doorgaans heel vriendelijk) verplegend personeel zijn van korte duur. De muren lijken op een bepaald moment letterlijk op me af te komen. Het enige positieve is dat het morgen vrijdag is en ik eindelijk naar huis mag en terug bij m’n gezin kan zijn.
Vrijdagnacht 3u, tijd voor de laatste zak chemo van de week. Gelukkig val ik snel terug in slaap en word ik een kleine 4u later pas wakker. Nog een spoeling van 6u te gaan en dan komen ze me eindelijk verlossen van dat irritante infuus. Als laatste middagmaal staat er vis met broccoli en puree op het menu, zeker niet slecht maar alles gaat weer smakeloos naar binnen. Elke maaltijd hoop ik echt iets te proeven maar dat blijkt steeds een teleurstelling te zijn. Een 2-tal uur later wordt er nog een bloedafname gedaan en dan zit de week erop. Infuus kan los, kleren aan, koffer inladen,… Ik krijg er terug wat energie van en alles kan plots allemaal niet snel genoeg gaan. Helaas is die energieboost van korte duur en zit ik een uur later weer als een zombie thuis in de zetel voor me uit te staren.
Wat een verschil tussen maandag en vrijdag, je vertrekt ‘gezond’ naar het ziekenhuis en komt terug thuis als een wrak…
Zaterdag en zondag staan helemaal in het teken van Sinterklaas maar ook dat gaat aan me voorbij zonder enige vorm van beleving of interesse. Hopelijk verdwijnt al die mist de volgende dagen snel uit m’n hoofd…