Week 3: kanker in tijden van corona

Na het weekend is het alweer snel maandag, tijd dus om naar het dagziekenhuis te vertrekken voor een nieuwe behandeling. Na de verplichte vingerprik is het wachten op het wekelijkse gesprek met de oncoloog. Wat me opvalt is dat er in de wachtkamer enkel vrouwen zitten, iets wat me de vorige weken ook al opgevallen was. Misschien is het puur toeval maar al deze vrouwen bleken in behandeling te zijn voor borstkanker. De verhalen die ze vertelden deden me beseffen wat voor een impact ook deze kanker heeft op het leven en hoe frequent dit soort van kanker voorkomt.

Na een half uur wachten is het mijn beurt om bij de oncoloog te passeren. Ik vertel hem kort hoe het met me gaat en hoe de voorbije week verlopen is. Dan vertelt hij dat m’n witte bloedcellen heel erg laag staan en ik in elk geval niet mag ziek worden. Hij zegt me letterlijk dat ik het niet zou overleven mocht ik nu corona krijgen. Die zin komt best hard aan en voor de eerste keer sinds de diagnose ben ik echt bang, angstig zelfs. De weken voordien hielden we thuis wel rekening met corona maar vanaf nu moeten we er echt alles aan doen om ervoor te zorgen dat het virus niet binnen geraakt. M’n vriendin was tot die dag gewoon blijven werken in een school, maar kan gelukkig zonder al teveel problemen ziekteverlof nemen en thuisblijven. Ik kan me voorstellen dat niet iedereen het geluk heeft om zomaar te kunnen stoppen met hun job (zonder loonverlies) om voor hun partner te kunnen zorgen. We overleggen die avond heel lang over wat we met kinderen gaan doen; wat met school, hun hobby’s, hun sociale leven…? Na lang praten beslissen we dat hun leven niet op pauze gezet mag worden owv van de kanker. Ze mogen alles blijven doen maar iedereen (leerkrachten, vrienden, trainers,….) wordt op de hoogte gebracht van de situatie zodat er meteen gereageerd kan worden mochten ze met een besmet iemand in contact komen. Een grote pot ontsmettingsgel en een pak mondmaskers krijgen een centrale plaats in onze hal en zelftests worden in huis gehaald. Waar we het allemaal het moeilijkst mee hebben is dat knuffels en andere vormen van fysiek contact ook best vermeden worden. Al deze nieuwe ‘regels’ zijn echt kut en bewijzen nog maar eens dat kanker zoveel meer is dan de ziekte zelf.

Woensdag is het tijd om m’n haren af te scheren. Ik had me hier wel op voorbereid maar toch is het een emotioneel moment voor iedereen thuis, buiten de kat en de hamster gerekend dan 😊. Zoals ik eerder had verteld heeft vooral m’n zoon het er heel moeilijk mee. Gelukkig is er de dag voordien een mooie muts geleverd…

Vanaf donderdag begin ik me weer fitter en sterker te voelen. De vermoeidheid is er nog wel maar komt nu pas in de late namiddag/avond. Slapen gaat de laatste dagen gelukkig weer beter waardoor ik alles terug wat positiever begin te zien dan de voorbije dagen. Eindelijk begint m’n eten ook weer beter te smaken, al is het nog lang niet hetzelfde als voor de behandeling. Zaterdag is de beste dag van de week. Ik ga even kijken naar m’n zoon die voetbalt en in de namiddag kopen m’n vriendin en ik zelfs een nieuwe auto. ‘s Avonds genieten we allemaal ongelooflijk veel van frieten van de frituur en ijs als dessert!!! Voor de rest probeer ik vooral niet teveel aan volgende week te denken.             

De eerste cyclus van 3 weken zit erop, nog maar 9 weken te gaan…