week 2
Week 2 begint zoals eerder gezegd met een korte behandeling in het dagziekenhuis. Zin om te gaan heb ik niet echt want de dag ervoor voelde ik me in de namiddag weer wat beter, alsof de mist in m’n hoofd plotseling weg was. Ik keek tv, speelde gezelschapsspellen met de kinderen en zelfs het avondeten smaakte me meer dan de voorbije dagen. Maar zin of niet, in de namiddag gaat er na een bloedonderzoek en kort gesprek met oncoloog weer een zakje gevuld met 30ml heerlijke chemo m’n lichaam in. Het duurt niet lang totdat het zombie-gevoel weer de kop opsteekt en ik me weer ellendig begin te voelen.
Niet alleen de effecten van chemo maar ook de klachten van de kanker zelf beginnen me meer en meer te irriteren. Het is vooral de uitzaaiing in de lymfeklieren tussen de longen die voor de meeste ongemakken zorgt. Het gaat hier om een ‘massa’ van 6 cm groot die ervoor zorgt dat er een vervelende, constante druk aanwezig is op m’n maag en longen. Hierdoor kan ik maar weinig eten en heb ik heel de tijd het gevoel te moeten overgeven. Bij de minste inspanning word ik moe en kortademig en het lukt me niet om een ontspannende of comfortabele houding te vinden in de zetel of in bed. M’n gewicht blijft ook nog altijd dalen, 12kg is verdwenen als sneeuw voor de zon.
Dit alles maakt me triest en heel gefrustreerd. Normaal gesproken is sporten voor mij op dat moment de ideale manier om effe alles te verwerken maar jammer genoeg heb ik hiervoor niet meer de energie. Ik begin de opgekropte frustraties steeds meer en meer op m’n vriendin uit te werken, word boos om de kleinste, stomste dingen en gedraag me op sommige momenten echt als een kleuter.
Donderdag staan de resultaten van het bloedonderzoek van maandag online. Tot m’n grote verbazing en teleurstelling zijn de tumorwaarden opnieuw gestegen ipv gedaald. Wat opzoekwerk later lees ik dat dit niet abnormaal is maar dat die waarden de volgende weken echt wel moeten dalen. De rest van de week gaan de dagen erg langzaam vooruit en beginnen m’n haren steeds meer en meer uit te vallen. Iets waar niet alleen ik maar ook m’n zoon het best lastig mee heeft. We beslissen dan ook om het afscheren nog even uit te stellen.
2 reacties
Ik zou wat aan die massa laten doen.
Beste Ben, heb je je lieve vriendin dit blog ook laten lezen?
Vreselijk dat het gaat zoals het gaat en vreselijk dat je je zo klote voelt. Een stuk spanning speelt ongetwijfeld ook een rol, dat 'ding' van 6 cm zit er ook altijd nog. En ja, wij hier zijn de laatsten die zouden zeggen dat het allemaal wel meevalt. Kanker is zwaar klote! KKK noem ik het om het voor iedereen 'te vatten', ofwel kutklotekanker.
Kanker hebben is hard werken terwijl je energie level daalt waar je bijstaat. Toch ben ik er zeker van dat het je gaat lukken! En als je eten niet smaakt, eet je maar met je verstand. Gejat van een vriendin die dat zei, 'ik eet niet met smaak maar met mn verstand'. Terwijl het natuurlijk ook zo is dat alle chemo overgeven als je gegeten hebt zeer waarschijnlijk maakt (ervaring mee...).
Nogmaals sterkte!