Wachten...

Wachten…

De laatste week in het ziekenhuis is met voorsprong de zwaarste van allemaal. De oncoloog had me hier vooraf voor gewaarschuwd maar dat het nog erger kon worden dan de vorige keren, had ik me niet kunnen voorstellen. Als Elke dinsdagavond langskomt, kan ik nog met moeite m’n eigen boterhammen smeren en opeten. Weer is dat ‘goeie’ gevoel van de laatste week thuis helemaal weg en heeft de chemo alles overgenomen. Het enige wat me een beetje kan motiveren is de gedachte dat heel het traject er nu echt bijna opzit.                                                                                            

Woensdag komt de oncoloog langs met het nieuws dat m’n tumorwaarden wel nog verder gezakt zijn tot 3.2 , we zitten dus bijna aan de magische grens van de 2! De rest van de dag en ook de volgende dagen lig ik doelloos in m’n bed te wachten tot het eindelijk weer vrijdagmiddag is.  Woensdagnacht komt er nog een nadelig effect van de chemo bij, namelijk flauwvallen. Tijdens één van de vele nachtelijke bezoeken aan het toilet verlies ik plots het bewustzijn en word ik even later terug wakker op de grond. De volgende nacht is het weer prijs. Dit keer schuif ik van het toilet en trek ik de paal waaraan de medicatie hangt ook mee tegen de grond. Gelukkig blijft de “schade” beperkt tot een pijnlijk achterste. Vrijdagochtend wordt duidelijk dat m’n bloeddruk veel te laag staat, wat een verklaring kan zijn voor het flauwvallen. Tegen de middag is alles terug normaal en komt de verpleegster langs met de ontslagformulieren en enkele volgende afspraken. Op 7-8 februari staan er eindelijk scans op de planning, iets waar ik heel hard naar uitgekeken heb. 9 februari, uitgerekend op de verjaardag van m’n zoon, volgt een gesprek met de oncoloog. Hopelijk vertelt hij ons dan het goede nieuws dat alle uitzaaiingen weg zijn en ik stilaan aan m’n herstel kan beginnen denken.

2 weken en 2 dagopnames later komt er eindelijk een einde aan de 12 weken durende chemo-behandeling. Wat ben ik blij dat het erop zit en wat hebben m’n lichaam en geest afgezien! Het enige wat we nu kunnen doen is wachten op de scans en de resultaten daarvan…. De bloedresultaten van de laatste dag opname zien er alvast veelbelovend uit, voor de eerste keer zakken de tumorwaarden  onder de 2: 1,8 om precies te zijn.

Nu de chemo voorbij is, ben ik heel benieuwd hoe snel m’n lichaam hiervan zal herstellen. Op maandag, de dag dat ik normaal gesproken terug voor een week naar het ziekenhuis moet, voel ik me mentaal echt goed en beslis ik om eindelijk nog eens een wandeling te gaan doen. Normaal gesproken zou dit op een heel rustig tempo moeten gebeuren maar dat woord is niet echt van toepassing op mij als het op bewegen/sporten aankomt. In totaal “wandel” ik een dikke 7km in een tijd van 1u.05min. Thuis aangekomen voel ik me aanvankelijk nog best ok maar een klein uur later slaat dit gevoel helemaal om. Ik krijg last van extreme vermoeidheid, koude rillingen, duizeligheid, trillende benen, misselijkheid en barstende hoofdpijn. Het bewijs dat ik natuurlijk serieus overdreven heb met m’n “rustige” wandeling en dat m’n lichaam totaal niet klaar is voor dit soort inspanningen. Hoe zwak m’n lichaam is, wordt een paar dagen later nog maar eens duidelijk wanneer ik buikgriep krijg. Normaal gesproken kan je hier 3 dagen echt slecht van zijn maar bij mij duurt het zeker 10 dagen voordat ik me eindelijk beter begin te voelen. De dagen/weken die daarop volgen verlopen allemaal ongeveer hetzelfde: goeie momenten wisselen zich af met momenten van extreme vermoeidheid, hoofdpijn en misselijkheid. Het is vooral de vermoeidheid wat het lastigste is, het kan me op elk moment van de dag overvallen, wat super frustrerend is. Wat me ook dagelijks irriteert is het feit dat eten nog altijd zonder smaak gebeurt. Het enige wat ik iets of wat proef is donkere chocolade, voor de rest smaakt alles naar metaal.

Maar genoeg daarover… Zoals eerder gezegd is het 7 en 8 februari tijd voor de eerste scans. Deze verlopen zonder problemen en voordat we het goed en wel beseffen zitten we de 9de in de wachtkamer van de oncoloog. Zowel Elke als ik zijn strontnerveus en voelen ons alsof we naar een examen gaan. Omdat de bloedwaarden zo goed waren, gaat bijna iedereen ervan uit dat al de chemo zijn werk goed gedaan heeft en de resultaten allemaal positief gaan zijn. Bijna iedereen, want zowel m’n  moeder, beste vriend en ikzelf denken hier anders over. Na een half uur wachten is het dan eindelijk zover.

De oncoloog bevestigt jammer genoeg wat ik al dacht: ondanks de goeie bloedresultaten zijn de uitzaaiingen nog goed zichtbaar op de scans en bijlange nog niet genoeg gekrompen om van genezing te kunnen spreken. Dit nieuws komt zowel bij mij als Elke keihard binnen… We zitten allebei aan onze stoel genageld. Elke begint te wenen en ik voel me heel kwaad en gelaten tegelijkertijd. Heb ik hiervoor 12 weken zo af moeten zien en vooral: hoe moet het nu verder? Op die laatste vraag krijg ik vrijwel meteen een antwoord. De behandeling zal verdergaan met een operatie aan de buik. De bedoeling is dat alle aangetaste lymfeklieren verwijderd worden. Daarna worden deze onderzocht om na te gaan of ze nog levende kankercellen bevatten of niet. Als blijkt dat er idd nog levende kankercellen aanwezig zijn, zal er jammer genoeg terug een chemobehandeling opgestart worden en volgt er nadien nog een operatie om de uitzaaiingen in de borst te verwijderen. Indien er alleen maar dood weefsel aanwezig is, zal er geen verdere behandeling nodig zijn en zullen de uitzaaiingen in de borst nauwlettend in de gaten gehouden worden. Omdat de operatie heel delicaat is en niet zo vaak uitgevoerd wordt, zal deze doorgaan in het universitair ziekenhuis in Leuven. Voor verdere informatie omtrent het tijdstip, het verloop, de eventuele gevaren en de herstelperiode van de operatie worden  we een week later verwacht bij de behandelende chirurg in het ziekenhuis van Leuven.  

Een dik half uur later zitten we terug in de auto op weg naar huis. Opnieuw zitten we met een heleboel vragen en zorgen. Ik voel me net een marathonloper die te horen krijgt dat hij vlak na de finish nog eens 42,5km moet gaan lopen. Waarom kan alles nu niet gewoon een keer voorbij zijn?!?! Het wachten kan weer maar eens beginnen; wachten op het eerste gesprek in Leuven, wachten op de operatie(s), wachten op de resultaten hiervan, wachten op een eventueel nieuwe chemobehandeling, wachten op de uitslag hiervan…