Chemotherapie week 1

Week 1

De dagen thuis gaan natuurlijk veel te snel voorbij en voor ik het goed en wel besef, is het tijd om voor 5 dagen naar het ziekenhuis te vertrekken. Owv het corona-virus en dus strenge bezoekregels zal ik m’n kinderen opnieuw een week niet zien en zal de zorg weer helemaal op de schouders van m’n vriendin vallen.

Nu ik het toch over m’n vriendin heb… Wat zou ik zonder haar zijn en wat voor een hectisch jaar is het voor haar tot hiertoe al geweest? Eerst moet ze 5 maanden lang heel de boel thuis rechthouden terwijl ik op missie ben in Afrika, daarna kom ik thuis met malaria en kanker en krijgt ze tot op de dag van vandaag niet de kans/tijd om ook maar even tot rust te komen… Ondanks dit slaagt ze er toch in om elke dag opnieuw voor ons klaar te staan met een glimlach. Ik wil haar daarom ook zo enorm hard bedanken voor ALLES wat ze doet! Zonder jou zou heel dit verhaal onmogelijk zijn lieve sjoe....

Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis gaat de behandeling vrijwel meteen van start. Er wordt een infuus aangesloten aan m’n eerder ingeplante katheter, daaraan wordt een zakje met pijnmedicatie en een zak met vocht gehangen. Dat vocht zal de komende 8u zorgen voor een spoeling (vooral van de nieren) wat nodig is om vervolgens te kunnen starten met de feitelijke chemo. In de tussentijd moet ik nog wat medicatie innemen en passeren er nog verpleegsters, de dieëtiste, de psychologe, de oncoloog… na 8u gaat het alarm aan het infuus af, een geluid dat ik de volgende dagen nog heel vaak zal horen. Het eerste zakje chemo (een BEP-kuur bestaat uit 3 soorten medicijnen: bleomycine, etoposide en cisplatin) wordt door 2 verpleegsters aan mn infuus gekoppeld en eindelijk heb ik het gevoel dat het nu allemaal echt kan beginnen.

De eerste 3 dagen verlopen best wel goed.  Buiten de klachten die ik heb door de kanker zelf, vallen de klachten van de chemo zelf allemaal best mee. Het enige waar ik echt last van heb is constipatie. Dit komt door een combinatie van de pijnmedicatie en het gebrek aan beweging. Dat is blijkbaar ff wennen voor de darmen. Ook begint de vermoeidheid stilaan toe te nemen. Door het vele vocht dat tussen elke vorm van chemo gegeven wordt, moet je gewoon heel veel plassen. Zowel overdag als ‘snachts sta je minimum om de 2u in het toilet. En je kan niet ff lekker gaan zitten want je moet steeds in een fles plassen om nadien te kunnen kijken en opschrijven hoeveel vocht eruit is gekomen. Ook het tijdsstip van het aanhangen van de chemo schuift telkens op waardoor je nachten ook constant onderbroken worden.

Donderdag word ik echter overvallen door een gevoel dat heel moeilijk met woorden te omschrijven valt. Een gevoel dat helaas de volgende dagen en weken alleen nog maar zal toenemen en een heel belangrijke rol zal spelen in de verdere behandeling.

Het is een combinatie van vermoeidheid, hoofdpijn, sufheid, neerslachtigheid, totaal geen energie hebben, concentratieproblemen, gebrek aan eetlust, alsof de levensvreugde langzaam uit mijn lichaam aan het verdwijnen is. De dingen die rondom me gebeuren ervaar ik ook heel anders, soms gaat alles heel snel, dan verloopt alles in slow-motion. Eten smaakt me totaal niet meer, een serie of film kijken is ook lastig. Het lijkt wel alsof ik drugs genomen heb en in een hele slechte trip terecht ben gekomen.

 Waar het allemaal op neerkomt is dat de chemo gewoon langzaam maar zeker alles aan het ‘overnemen’ is. Het is ook nu pas dat het echt tot me doordringt dat ik effectief kanker heb.    Gelukkig mag ik vrijdag in de vroege namiddag al naar huis en moet ik maandag pas terug voor een dagopname.

Ik had gehoopt dat het thuiskomen me weer wat extra kracht en energie zou geven maar helaas is dit niet het geval. Vrijdagnacht krijg ik plots last van een heel irritant geluid in m’n linkeroor, net alsof er constant een flesje gas afgaat. Van alle klachten die ik kon krijgen was dit hetgeen ik zeker en vast niet wilde hebben. Ik heb in het verleden al een zwaar slaapprobleem gehad dus oorsuizingen kan ik absoluut missen! Gelukkig wordt het geluid na een uur of 2 wat dragelijker waardoor ik toch nog wat kan slapen.

Zaterdag en zondag loop ik echter heel de dag rond als een zombie. Ik kan totaal geen aandacht geven aan m’n gezin, terwijl ik dat zo graag had gewild. Tegen m’n vriendin vertel ik dat het voelt alsof ik gevangen zit in m’n eigen lichaam. Gelukkig kan ik opnieuw rekenen op hun onvoorwaardelijke steun. Ook de vele berichtjes die ik ontvang doen me ontzettend veel deugd.                       

Kort samengevat was het een heel bewogen week. Op 7 dagen tijd ben ik zowel fysiek als mentaal een heel ander mens geworden. Ik besef dat kanker hebben en chemotherapie krijgen veel meer is dan alleen maar lichamelijke ongemakken ervaren. Het is met momenten een complete mindfuck waar je als persoon doorheen moet. Ondanks alles probeer ik toch positief te blijven denken. Wat zijn nu die 12 weken vergeleken met de tijd die ik daarna nog heb?