Mijn laatste nieuwe jas?

Op zijn vijftigste vond mijn opa het niet meer nodig om nog een nieuwe jas te gaan kopen; hij zou ‘m toch niet opdragen dacht hij. Wat een pessimist, dacht ik.

Sinds ik weet dat ik ongeneeslijk ziek ben betrap ik mij op hetzelfde gedrag. Ik koop bijna geen nieuwe broeken meer maar ben vooral oude exemplaren aan het opmaken;  schoenen die ik al te lang onderin de kast heb laten liggen krijgen een nieuwe kans.
Belangstellende telefoontjes van de opticien heb ik vriendelijk afgewimpeld, ik wist wat de conclusie zou zijn van een voorgestelde oogmeting: een nieuw brillenglas ter waarde van wel drie regenjassen.

 Het afgelopen jaar zijn drie behandelingen wegens gebrek aan resultaat voortijdig gestopt. Mijn oncoloog is pessimistisch over de kans van slagen van de resterende therapieën. Mijn therapieënmandje dreigt leeg te raken.. 
Alleen de PSA en de groei van de uitzaaiingen nemen toe, beide weten van geen stoppen. Mijn jarenlange gevoel dat het goed met me gaat is wreed verstoord.

Ben ik in mijn eigen val getrapt?  Ik voelde me steeds redelijk gezond, en zo zie er ook zo uit, hoor ik regelmatig van mijn omgeving

Na de laatste desillusie -ook cabazitaxel mocht mij ook niet baten- heb ik de kont tegen de krib gegooid. Na het consult boos op de fiets gestapt, maar ik voelde me ook opgelucht en bevrijd nu de chemo gestopt is.  Dat we het ook hebben gehad over het stoppen van alle behandelingen was ik op dat moment vergeten.

Bij thuiskomst direct de opticien gebeld voor een nieuwe oogmeting aan mijn enige goede oog. Het nieuwe glas is inmiddels gemonteerd..

Overigens; mijn opa is 91 geworden; daar kan geen oude jas tegenop.