Alouette

een deuntje uit mijn kindertijd. Ik neurie het steeds vaker, of ik ben me er steeds meer van bewust. P. heeft er een kleine hekel aan, maar uit respect voor mijn situatie is ze spaarzaam met haar opmerkingen. Sinds vorige week realiseer ik me dat ik dat vooral doe (Alouette neuriën) als ik me een beetje ongemakkelijk voel, als ik me ergens voor geneer. Bij voorbeeld als ik vertel over mijn prostaatkanker.  Soms ben ik bang dat mensen die ik een tijdje niet heb gezien denken: ben je er nog? Het was toch zo'n paniek, zo'n 3 jaar terug? Een PSA van 830 en een Gleason-score van 9?  Zou ie de zomer nog wel halen? 

En ja, het ging allemaal voorspoedig: weliswaar overal prikken, diverse scans, een operatie. Krap zes maanden later was de PSA weer terug bij 5. Zie je wel dacht ik, het valt allemaal reuze mee; ik zwijn er wel weer doorheen. Trots op mijzelf en mijn conditie.

Maar amper weer acht maanden later zat ik in de lift naar boven (foute boel dus) . Enzalutamide, docetaxcel en cabazitaxel; alle drie die kuren zijn na drie maanden stopgezet wegens ontbreken van enig succes. In die negen maanden steeg de PSA  weer van 5 naar 420. Weer nieuwe scans uitgevoerd..

De toon van de behandelaars veranderde na deze scans, de nadruk kwam meer op 'kwaliteit van leven'; heb je alles goed geregeld? Welke opties zijn er nog? Een Wilsverklaring opgesteld? Bereid je voor op het einde; zo voelde dat. Voor het eerst deed de arts een voorzichtige voorspelling..
Ik had weer geen goed nieuws te vertellen..

Zaterdag eindelijk dat innig verlangde winterweer; heldere hemel; stralende zon en als je vroeg genoeg bent overal ijs op de takken en op het gras. Een flinke wandeling gemaakt in het Nijmeegse Heuvelgebied. Na vijftien gelopen kilometers heel tevreden weer in de bus gestapt..

Hoe vertel ik dat nu aan mijn omgeving?

Alouette..