Een wirwar van gevoelens...
Maandag 24 maart is het alweer precies een maand geleden dat ze met een endoscoop door mijn darm heen gingen en niet mijn hele darm door konden. Heel af en toe voel ik nog steeds die frustratie dat het zolang heeft moeten duren voordat we hier zijn gekomen. Ik wil niet teveel denken in als dit,
als dat, want ja het heeft geen zin. Maar het gaat nu wel om mijn fucking leven ja!
Fijn dat mijn dokter nu elke keer checkt hoe het met mij gaat, of wanneer ik een vraag stel omdat ik rare vlekjes op mijn arm heb, echt werkelijk waar DIRECT antwoord krijg. Volgens mij staat er nu KANKERPATIENT achter mijn naam ofzo, want zo snel zijn ze nooit. Begrijp me niet verkeerd er is verder ook heel veel goed, maar ik denk als je al zolang verschillende rare klachten hebt had er al
ergens eerder een onderzoek had moeten plaatsvinden, maar goed terug draaien gaat niet he?
En eerlijk door mijn bevalling 6-4-2024 dacht ook ik zelf dat het daar iets mee te maken had. Pech zeggen ze dan. Wat een achterlijk woord eigenlijk. Pech! Nou nou wat een pech. Nee ik kan er niet bij.
Het idee dat de tumor er waarschijnlijk tijdens mijn zwangerschap al zit vind ik wel beangstigend. Hopelijk krijgt mijn kleine pikkie hier later nooit mee te maken. Hij zal zich na zijn 30 e jaar mogen testen. Maarja ik heb pure pech op 36 jarige leeftijd. Hopelijk heeft hij geen pech.
Soms denk ik wel eens, en dit is een hele nare gedachte die mijn naasten nooit willen horen, maar bij mij wel eens door mijn hoofd gaat. Ik kan maar beter nu doodgaan, want dan beseft hij niks en voelt hij die pijn niet. Want hoe strijdbaar ik ook ben en er alle vertrouwen heb dat het goed gaat komen,
voel ik aan alles dat ik niet oud ga worden met dit monster in mijn lichaam. Dan bespaar ik hem alle pijn en ellende van deze pech!
Maar ik zet het gauw weer om in WE GAAN ERVOOR! Voor mijn gezin, familie en vrienden doe ik alles, maar ook belangrijk; VOOR MEZELF! Joehoe ik doe het niet alleen voor andere, maar ook voor MIJ! Ik ben nog niet klaar. Wil nog reizen, genieten van het leven vol met leuke etentjes, borrels etc.
Deze strijd is dan ook zo dubbel, want de ene dag ben ik bezig met een foto album voor mijn kleine jongen en mijn partner. Dit zodat ze altijd foto’s terug kunnen kijken. Ook schrijf ik verhalen over mijzelf zodat mijn kleine ventje weet wie zijn mama is, want zelfs papa weet niet alles van mama.
Mama kon vroeger namelijk heel goed voetballen. Die tijd heeft papa niet gekend. Ik praat over vroeger alsof ik al oud ben pfff…
En de volgende dag doen we weer alsof er niks aan de hand is en dat ik morgen weer genezen ben.
Alle verhalen van lotgenoten is ook zo dubbel. Ergens wil je niks weten, want er komen ook echt nare verhalen naar voren met geen goede afloop. Elk lichaam is anders, maar hoe meer je weet, hoe meer je je dus ook kan druk maken. Maar goed dit kan ook weer in positieve zin, alleen vaak onthoud je toch die rot verhalen. Mijn dokter vroeg of ik hulp nodig heb dmv praten met iemand, maar voor nu vind ik het niet nodig.
Heb zelf vorig jaar nog een coachingsopleiding afgerond en tot op zekere hoogte lukt het mijzelf wel.
Ik wilde een schrijvende coach worden. Nou laat dit een goede les zijn om mijn eigen schrijvende coach te zijn en hopelijk ook een beetje voor andere. Wie weet komt er nog wel wat moois uit.
Dit waren even mijn gedachten van nu. Een wirwar van alles, maar dat is dan ook de rollercoaster waar we (ik) in zitten.