Zwaar gefrustreerd

Zoals ik me de laatste dagen voel is zeer frustrerend. Moe, weinig energie, geen eetlust, nergens zin in... En dat helpt het mentale gevoel ook niet. 

Tot halverwege de bestralingen ging het goed. Daarna is het begonnen. Zou het dan toch daar aan liggen? Dat ik daardoor zo moe ben geworden? Want dan zou het met een week beter moeten gaan.

Dat alles omvattende zware moeheidsgevoel is vrijdagavond opeens verdwenen. Dat scheelt gelukkig al een stuk. En ik weet ook dat weinig eten weinig energie oplevert. Het voelt als een cirkel waar ik niet uit kan komen. 

Ik weet het af en toe echt niet meer. Wat ik hier aan kan doen. Waar ik überhaupt zin in heb. Hoe ik weer beter kan gaan eten. Vooral rustig aan blijven doen. Ik kan ook letterlijk niet anders. Ik ben wel een boek aan het lezen dat boeiend is, maar snel gaat het niet. 

En dan heb ik ook nog het vooruitzicht  morgen weer naar het ziekenhuis te gaan. Volgende ronde immuuntherapie. En daarna door voor de tweede vaccinatie. Die is voor mij zo belangrijk. Aan de andere kant ben ik ook bang voor de bijwerkingen. Van de tweede Pfizer kun je je een paar dagen slechter voelen. En dat kan ik nu echt niet gebruiken! 

Ik vraag me soms af of de bestralingen dit allemaal waard zijn geweest. Ja, ze waren preventief belangrijk. Aan de andere kant is dit nu ook niets. Dit is ronduit waardeloos. En ik was juist zo op de goede weg! 

Laat dit dan het dieptepunt zijn waarna alles beter wordt straks. Misschien ook wel het zwarte gat als alle grote behandelingen zijn afgerond waar over verteld wordt. Het is nu een soort van overleven. Anders dan tijdens de chemo's. En ook weer vertrouwen krijgen. 

Ik baal dan ook behoorlijk dat de afspraak met de huisarts niet doorgaat vandaag. Ze is ziek. Maar ff met iemand praten en weer wat adviezen krijgen was toch wel fijn geweest. Nu heb ik de afspraak maandag. Dinsdag naar het ziekenhuis, dan kijkt een verpleegkundige naar de bobbel die ik nog heb na de operatie en wat daar aan gedaan kan worden. En dan woensdag weer een afspraak met de psycholoog. 

En om het allemaal nog wat zwaarder te maken voel ik me best eenzaam. Sinds de operatie is er toch minder aandacht. Alsof het nu wel klaar is en ik er weer ben omdat ik de behandelingen zo goed als zijn afgerond. Terwijl het moeilijke werk nu pas komt voor mij. Ook al weer ik donders goed dat nu bezoek ontvangen ook niet echt een optie is. En dan zie ik foto's voorbij komen van uitjes en restaurants... Dat maakt me ook nog jaloers. Dat wil ik ook zo graag! Maar daar ben ik letterlijk niet toe in staat. 

Dus ja, zwaar gefrustreerd! Ik wil zo graag anders en ook weer van het leven genieten. Maar verder dan in de tuin met boek wordt het nog even niet.