Paniek!

Ik heb een ochtend routine. Wakker worden. Mezelf omhoog heisen en helder worden al leunend tegen de hoofdsteun. Mobiel erbij pakken en de belangrijkste berichten even bekijken. Heel Nederland is al aan het werk als ik 's wakker word en mijn nacht is middag/avond in Amerika waar ik de nodige vrienden heb, dus kan er het een en ander zijn binnengekomen. En zo voelt het alsof mijn dag nog niet helemaal is gestart. Ik heb ten slotte geen haast. 

Maar toen was er vanochtend grote paniek! Mijn mobiel deed het niet! 

Daar gaat mijn routine. En even later: hoe moet dat nu? Ik heb een belafspraak met de psycholoog. Ik ben geheel niet bereikbaar. En kan ook niemand bereiken als ik hulp nodig heb. Mijn hele tijdverdrijf is weg. Hellup!

Mijn goede plan om de batterij eruit te halen mislukte. Ze maken die dingen tegenwoordig zo dun dat je daar zelf niet meer bij kunt komen. Sim kaarten eruit en weer erin maakte geen verschil. Tja, en dan... 

Inmiddels was ik dus wel op. Laptop erbij om eens op oplossingen te zoeken. Blijkbaar bestaat er ook een soort van control + alt + delete voor smartphones. Hij ging eindelijk opnieuw opstarten. Volle batterij en alles deed het weer. Phew!

Conclusie: wat zijn we (en vooral ikzelf) afhankelijk van dat handige apparaatje geworden. 

Een heel ander soort paniek dan de laatste tijd, maar wel eentje om meteen goed wakker van te worden. 

Hopelijk gaat het morgen weer normaal. Anders moet ik op zoek naar een nieuwe laptop en een nieuwe telefoon. Die eerste staat al een tijdje op mijn wensenlijstje maar daar kom ik al niet uit qua mogelijkheden, daar hoeft niet ook nog een telefoon bij. 

Een dag in het leven van een kankerpatiënt. 😉