Verdomhoekje
Ken je dat gevoel dat je door je ziekte in een soort van verdomhoekje terecht bent gekomen?
Dat gevoel bekruipt mij de laatste tijd wel vaker, zeker sinds de operatie. Want je bent toch schoon nu? Of je bent toch klaar met je behandelingen? De rest van de wereld gaat weer door en er is minder aandacht voor jou. Ook al moet jij nog diverse behandelingen ondergaan. En begint daarna het hele herstelproces pas. Een gevoel van eenzaamheid is het ook wel.
Maar de afgelopen week vind ik het toch wel een verdomhoekje. Het lijkt wel alsof ik niet meer mee doe en mee tel, dat mijn gevoelens er niet toe doen.
Op het werk wordt er bijna niet meer aan mij gedacht. Ik moet af en toe bedelen om werk om wat te doen te hebben in de zes uur die ik maak. Of zelf contact zoeken en onderhouden. Laatst vond bijna het hele team het nodig om mij pas twee dagen na mijn verjaardag te feliciteren. Iets met weekend, maar dan nog. En nu willen ze wel wat grootser stil staan bij een collega die 50 wordt. Maar mijn 40 was niet belangrijk. Sterker nog, ik ben niet belangrijk!
Eenzelfde soort situatie is ontstaan binnen de badminton vereniging. En dan met name het bestuur. Bijna geen contact, alleen met de voorzitter. Bepaalde mail wordt niet meer naar mij doorgestuurd. Al mijn harde werk wordt kapot gemaakt. Ik word er niet meer bij betrokken. Mijn mening is niet interessant meer. Gisteren kwam in de app letterlijk de opmerking voorbij dat ze binnen het bestuur toch geen kennis van communicatie hebben toen ik ze ergens op wees om in de toekomst beter over na te denken. Eeeh, dat was en is mijn specialisme!
Men heeft volgens mij niet eens door dat ze het doen en hoe dat overkomt. Maar het doet mij wel degelijk pijn! Ik heb al zoveel moeten missen en probeer contact te houden en mijn leven weer op te bouwen. Dan is het toch niet zoveel gevraagd om ook rekening met mij te houden af en toe? Om te vragen of ik tijd en zin heb om ergens mee te helpen of mee te denken? Zeker van collega's en medebestuursleden.
Ik wil waar mogelijk dit soort pijnlijke situaties voorkomen. Ook om de frustratie en energie die ermee gepaard gaat. En soms moet je het dan ook bespreekbaar maken want een ander heeft het echt niet door waar ik mee zit. Volgende week komt mijn baas op bezoek om mijn kerstpakket te brengen. Dan wil ik het aankaarten en kijken hoe we dit kunnen aanpakken en bespreken.
Voor de badminton is de oplossing een stuk simpeler. Ik heb het verhaal bij de voorzitter neergelegd en verteld waar ik mee zit en dat het mij beter lijkt om per direct uit het bestuur te stappen. Ik ben sinds de diagnose niet meer actief en heb een paar maanden geleden al aangegeven dat ik niet meer verkiesbaar ben bij de volgende algemene ledenvergadering. Deze frustraties kan ik heel goed missen. En ik hoef ook niet aan te zien hoe ze mijn harde werk afbrokkelen. En een weg inslaan waar ik simpelweg niet achter sta.
Maar het zit me allemaal nog wel dwars. Want ik zit in dat verdomhoekje... En daar wil ik in deze fase helemaal niet in zitten! Daar wil ik geen energie in hoeven steken. Dus even lekker mijn hart hier luchten waar niemand die het aangaat meeleest.
En wellicht dat er lotgenoten zijn die dit herkennen en nog tips hebben. Want wij doen er zeker nog toe en zouden niet zo hard hoeven te knokken om ons plekje in de maatschappij weer in te nemen.
10 reacties
Ik heb geen tips helaas Saskia, maar ik blijf wel meelezen voor tips die mogelijk nog gaan komen.
Voor iedereen met kanker die behandelingen ondergaat, zal denk ik wel gelden dat daar ook een gemis van het gevoel van belangrijkheid ontstaat wanneer die behandelingen stoppen. Maandenlang bekommerden artsen en verpleegkundigen zich om jou, en ineens valt dat weg. Mag je het verder zelf uitzoeken. Dat geeft al een gevoel (of kan het geven) dat je minder belangrijk bent geworden.
Het verdomhoekje zelf ken ik niet, of misschien nog niet. Wel het gevoel dat mensen doorgaan met hun leven en zich minder gelegen laten liggen aan wat er bij jou speelt.
Ik vind het heel naar voor je, dat jij je nu zo voelt.
Liefs, Mirjam
Het zijn gelukkig maar vlagen, ik kan me er redelijk overheen zetten totdat er echt iets gebeurt. Twee keer binnen 1 week is dan wel iets te veel om te behappen.
De vastheid van het ziekenhuis ben ik nu bijna drie maanden kwijt. Dat begint te wennen, maar opeens worden losgelaten is wel een ding. Dinsdag mijn eerste fysieke controle, ik ben heel benieuwd. Ik hoop daar meer vertrouwen op te doen.
Dat mensen doorgaan met hun leven vind ik prima. Minder aandacht is ook goed. Maar helemaal geen aandacht of bepaalde gevoeligheid missen vanuit collega's en medebestuursleden is wel een dingetje bij mij.
Belangrijkste is denk ik om die gevoelens wel uit te spreken zodat anderen zich beter kunnen inleven en snappen hoe mijn wereldje nog werkt.
Hopelijk blijft dit jou en anderen bespaart.
Liefs Saskia
Hoi Saskia,
Zelf beleef ik het een beetje anders. Eigenlijk vind ik het wel fijn dat al die extra aandacht voor me een beetje afgelopen is. Hoezeer ik het ook gewaardeerd heb al die lieve aandacht , kaartjes, bloemen enz, het plaatste me ook in een positie waarin ik liever niet zat, die van patient. En hoewel ik als palliatiefje voor altijd in dat hoekje zal blijven, ben ik blij dat alles weer wat gewoon begint te worden, zolang dat duurt natuurlijk. Ik ben op de achtergrond in bepaalde ( werk ) situaties, omdat ik al een jaar niet 'meedoe' , dus vind ik het ook wel logisch dat ik niet bij alles betrokken ben. Maar mensen vergeten je heus niet hoor denk ik. Misschien is gewoon eerlijk zijn en zeggen dat je het fijn vindt meer betrokken te worden het beste. Het kan ook dat ze je willen ontzien en is dat de reden, maar kun je vertellen dat het langzaam de goede kant op gaat en je graag er weer voor wil gaan en ook mee wil kunnen beslissen.
Succes volgende week met dat gesprek met je baas, zou best kunnen dat hij dolblij is te horen hoe je er over denkt!
Liefs, Ingrid
Hoi Ingrid,
Dat er in het algemeen minder aandacht is, daar kan ik prima mee leven. Ik moet toch zelf mijn leven weer opbouwen. Ik ben het afgelopen jaar al ziek thuis en dus niet erg betrokken bij het werk. Tijdens de chemo's nog wel het nodige kunnen doen en ondersteunen. Nu werk ik 6 uur in de week, op therapeutische basis, en die de klussen op de achtergrond. Als ik aangeeft dat ik bijna klaar ben met een klus, moeten ze op het werk met iets nieuws komen. Als ik dan dinsdag nog contact heb om aan te geven dat het donderdag scherm staren wordt, is het toch niet raar dat ik me achtergesteld voel als ik er donderdag wederom zelf achteraan moet? Ik 'zie' mijn collega's in principe iedere twee weken als ik aanhaak bij een regulier overleg. Dus iedereen weet hoe het met me gaat, ik geef dan wel updates. Maar daarbuiten spreek ik niemand tenzij ikzelf bel. Dan mis je toch wel het groepsgevoel. En blijkbaar is men er ook nog niet happig op om mijn ondersteuning bij projecten te ontvangen, dat heb ik nu vaak genoeg aangeboden, maar dan moeten ze het wel aangeven als het nodig is. Ik heb de afgelopen haalden veel expertise opgebouwd en ons team is jong, maak daar dan gebruik van zou ik zo zeggen. Ik moet toch terug komen en opbouwen... En heb dit jaar nog wel het grootste project gewonnen, ziek en al.
Ik geef volgende week wel weer een update.
Liefs Saskia
Lijkt me inderdaad moeilijk allemaal. Ook het gevoel dat je er blijkbaar opeens niet meer voldoende toe doet, of in ieder geval, zo ervaar je dat. Veel succes ermee, en ik hoop dat je je weg er weer in kan vinden. En bovenal natuurlijk sterkte met het verder werken aan je herstel. Ik leef met je mee, zit in precies hetzelfde schuitje...
Liefs, Ingrid
Hé Saskia,
Ik kan me goed voorstellen dat dit het laatste is wat je wilt voelen/ervaren. Goed dat je daar dan wel stappen in zet om het bespreekbaar te maken, dat is denk ik het enige wat je kunt doen.
Ik herken het gevoel van een verdomhoekje niet zo. Wat ik wel heb ervaren, is dat mensen mij soms ongevraagd ontzien. Dat vragen we Kim wel niet, want die heeft het al zo zwaar (vooral op het werk). Of als ik vraag hoe het met de ander gaat, heb ik ook wel eens terug gehoord: ‘ik vind het lastig om te zeggen, maar hier gaat het goed.’
Ik heb dat ‘opgelost’ door elke keer maar weer te herhalen bij m’n collega’s en te benadrukken dat ze alles mogen vragen: als het niet uitkomt zeg ik het ook. Ook heb ik benoemd dat ik de vraag, hoe gaat het, heel lastig vind, omdat het niet goed gaat, maar ik daar ook niet altijd veel stil bij wil staan in de werksituatie. Dat ik ook gewoon wel weer eens Kim wil zijn: niet Kim de patiënt, niet Kim de rouwende dochter. Gewoon Kim. Nou ja, zo.
Ik hoop dat het voor jou ook makkelijker word, en je snel het gevoel van verdomhoekje kwijt raakt!
Liefs
Hoi Kim,
Het is zeker wel een stuk ontzien. Ze hebben me het afgelopen jaar ook wel tegen mezelf in bescherming genomen. Maar ze hebben wel de verplichting om mij van werk te voorzien zodat ik daadwerkelijk wat kan doen in de 6 uurtjes die ik werk. Zeker als ik aangeef bijna met klus klaar te zijn en al heb aangegeven waar ik verder bij zou kunnen helpen. Het is geen eenrichtingsverkeer, ik kan niet blijven vragen.
Dat het voor hen wennen is dat ik er weer ben, is logisch. Zij zijn het afgelopen jaar zonder mij verder gegaan. Er is een nieuwe team dynamiek waar ik mijn plekje langzaam weer in moet gaan vinden. Maar ook dat kan ik niet alleen.
Dus maar aangeven hoe ik mij voel en verder doorgaan met opbouwen.
Wel goed dat jij ook voor jezelf blijft opkomen!
Liefs Saskia
Hoi Saskia,
Ik denk dat het verdomhoekjegevoel gerelateerd is aan de grootte van de organisatie, het aantal uur dat je maakt en het aantal collega's. Ik werk als calculator/projectleider bij een staalconstructiebedrijf en probeer 13 uur per week vol te maken. Omdat ik er vaker niet dan wel ben, hoor ik dingen later pas. Of gaan volledig langs mij heen. En collega's vergeten dat soms, maar onbewust. Elk jaar organiseert een collega een broodje knakworst tegen kerst. Hij is fervent kampeerder, heeft een driepits benzine brander, heeft zijn eigen poot daar al eens mee in de fik gestoken, maar dat is een ander verhaal. Baas regelt de broodjes, knakworstjes en bijlages, maar hij doet de rest. De uitnodiging hiervoor had ik al eerder in mijn mail gezien.
Gisteren tussen de middag, ik geconcentreerd aan het werk, de telefoon. Ik pak alleen directe lijnen, want als je iets uitzoekt en telt is telefoneren niet handig. Maar deze bleef bellen. Nou vooruit dan maar. Na het telefoontje keek ik op, hele kantoor leeg. Dus ik op zoek naar de collega's en die zaten allemaal lekker knakworsten te eten in de kantine. Dus ik riep: oh zitten jullie hier, ik dacht dat er een brandoefening was en jullie mij vergeten waren. Gelach. De herinnering voor de maaltijd zal er vast zijn geweest, maar ik heb die gemist, omdat ik er niet was. Ik voel mij er niet boos om, ik heb ontzettend fijne en meevoelende collega's. En de broodjes knakworst waren heerlijk.
En de badminton vereniging? Dat zijn horken die goed shutes kunnen meppen. Die worden niet geselecteerd op intermenselijke eigenschappen. Als je ziet hoe ze jouw werk weer afbreken, vooral laten gaan.
Kop op en sterkte meissie
Hoi Zweef,
Het is een kleine organisatie, ik telde van de week 12 gezichten op mijn scherm en iedereen was aanwezig. Dus daar ligt het niet aan. Eerder aan het feit dat van die 12 ik er maar 5 persoonlijk ken en de rest is er allemaal nieuw bijgekomen het afgelopen jaar. En ik werk maar 6 uurtjes. Dat er veel langs mij heen gaat is prima. Ze zijn bijvoorbeeld druk bezig om de plannen voor volgend jaar vast te leggen. Ik ben daar ook voor uitgenodigd, maar dat heb ik laten gaan. Ik mis de aansluiting en mijn focus ligt voorlopig nog op mijn herstel. Maar die 6 uurtjes die ik werk mogen ze me wel van taken voorzien. Daar moet ik zelf niet steeds achteraan hoeven te gaan. Een ander probleem is dat ik niet naar kantoor ga, de afstand is te groot en dat kost mij teveel energie. Daarmee is letterlijk en figuurlijk afstand ontstaan.
Jouw voorbeeld is wel pijnlijk, maar je hebt het met wat humor opgelost en daarna nog lekker van de broodjes knakworst kunnen genieten. Maar fijn dat je nog steeds wat kunt werken en naar kantoor gaat.
En noem je mij nu een hork? 🤣
Liefs Saskia
Jou een hork noemen? Neeneenee, dat nooit. Maar de wel die andere shute-klappers. 😱😂