Mentale schade

Zoals ik al schreef kom ik er op mentaal vlak niet zo goed doorheen sinds de operatie. Daarom heb ik al wel hulp gezocht. Ik ben al een paar maanden in behandeling bij de POH GGZ (praktijkondersteuner huisarts), maar die heeft niet genoeg specialistische kennis. Daarom ga ik door naar de oncologisch psycholoog. In het ziekenhuis staat daar een wachttijd van zo'n 7 weken voor... Heel handig terwijl ik NU hulp nodig heb. Via de huisarts heb ik de indicatie spoed gekregen en is de wachttijd nog 'maar' een week of 4. Dus de intake staat nu gepland voor 30 juni. En tot die tijd moet ik me maar zelf zien te redden... 

Ik merk sinds ik na de operatie thuis ben dat ik voor iedere nieuwe situatie gespannen ben. Dus voor iedereen die ik voor het eerst weer na de operatie zie, rondom eten, als ik ergens naartoe ga of moet. Hopeloos en zo frustrerend. 

Van mezelf ben ik best verlegen en dat steekt nu weer heel erg de kop op. Het voelt weer zoals 20 jaar geleden. En daar was ik toch grotendeels overheen gegroeid dacht ik. Tot ik in deze situatie terecht ben gekomen. Bij de ziekte en behandeling heb je geen beeld vooraf, niets om je op voor te bereiden. En dat heeft zich dus al maanden opgebouwd. Ik heb deels al wel dingen verwerkt omdat ik alleen thuis zit en tijd heb om na te denken. Maar alle gevolgen van de amputatie zijn meer dan ik aankan. 

Na een gesprek met de huisarts denken we dat ik het moeilijk heb met het accepteren van mijn veranderde uiterlijk en dat ik vertrouwen in mijn lichaam mis. Ik heb natuurlijk een kort kapsel nu en dat valt zo in de zomer best op. Een hele verandering om jezelf zo te zien. En dan mis ik nu ook nog een borst. Door de prothese zie je dat van de buitenkant niet, maar ik weet het wel. En blijkbaar maakt dat me best onzeker. Ok al hoeft dat helemaal niet, het gebeurt wel! En waarom? Waar heb ik onbewust echt last van? Ik weet het echt niet.... Maar daar mag de psych zich binnenkort over buigen. 

Als ik gespannen word, dan merk ik dat aan mijn hele lichaam. Echt zo'n verstijfd gevoel. Ook kan ik er 's nachts al last van krijgen als een soort paniekaanval. En mijn maag kan er van door streek raken. Buikpijn, verminderde eetlust en vaak naar de wc moeten. En uiteindelijk veroorzaakt dit dan weer flinke huilbuien. Want dit wil ik helemaal niet! En het hoeft ook niet! Maar waarom dan toch?

Vorige week was het flink raak toen ik de afspraak bij de opticien had. Ik ben daar mijn hele leven al vaak genoeg geweest. De laatste keer zelfs eerder dit jaar. Het was nota bene voor mijn eigen gezondheid. En dan toch... Volgende dag bij mijn ouders omdat we patat hadden gehaald... En nu terwijl ik bij de garage ben omdat mijn auto de jaarlijkse beurt krijgt. Ik ben gisteren al begonnen om te proberen rustig te blijven en mezelf te vertellen dat het niets bijzonders is en het wel goed komt. Dat heeft wel geholpen. Het gaat beter, maar nog wel gespannen. 

De volgende sessie zal morgen komen. De eerste keer dat de pac aangeprikt gaat worden voor de immuuntherapie. Ik heb al gegoogled hoe dat werkt ter voorbereiding. Maar dit is echt iets heel nieuws. Ik ga proberen om het rustig aan te vliegen, maar ik weet wat me anders te wachten staat. 

Het moment dat het me echt teveel werd allemaal was ruim twee weken geleden. Ik ben inderdaad toen weer ongesteld geworden. Maar dat brengt pijn, vermoeidheid en heel veel hormonen met zich mee. Alsof het zich allemaal heeft opgebouwd en bewaard tijdens de chemo's en er nu met donderend geweld uitkomt. Behalve flink aan de pijnstillers in die periode durft de huisarts nog niets voor te schrijven omdat ik nog in behandeling ben. Hierover moet ik het ziekenhuis nog bellen of zij een oplossing hebben. Want een paar van zulke dagen zijn funest en halen me echt helemaal onderuit. 

Dus voorlopig moet ik zo nog even doorgaan. Als ik alleen thuis ben en mijn eigen gang kan gaan, dan heb ik nergens last van. Dus ik weet ook wat het is om me gewoon goed te voelen. En als de spannende situatie voorbij is, dan komt de ontspanning weer terug. En als een situatie zich voor de tweede keer of vaker voordoet, dan gaat het wel goed. Dus het zit echt in een stukje vertrouwen in mezelf. 

Ik heb wel wat ontspanningsoefeningen, maar die helpen niet veel. Het gaat om die onbewuste gedachten en gevoelens en die gaan met de oefeningen niet weg. Het blijft een cirkel waar ik in zit... 

En alle frustraties hierover helpen ook niet mee. 

Ik baal nog het meeste dat ik hier niet direct de juiste hulp voor kan krijgen. Want zo zak ik steeds verder weg en is de weg omhoog alleen maar langer. Ik weet dat er corona is met wachtlijsten. Maar je zou toch denken dat in het ziekenhuis waar je in behandeling bent je veel sneller hulp kunt krijgen. Juist omdat ze weten wat kanker met je kan doen! En op de mammapoli heb ik dus niet eens het stempel spoed gekregen... Het is niet dat ik het probleem niet duidelijk heb gemaakt. Want ik ken mezelf toch echt het beste! 

Nou ja, nog even 3 weken volhouden voordat ik er echt mee aan het werk kan. En tot die tijd kleine stapjes blijven zetten om toch vooruitgang te boeken op dit vlak.