Waarom

Waarom moeten er na normale/goede dagen altijd weer slechte dagen volgen?

Waarom heb ik zo'n menstruatiepijn terwijl ik nog volop aan het herstellen ben?

Waarom brengen de hormonen nu zoveel extra overlast met zich mee?

Waarom heb ik de ongewenste bijwerkingen juist gekregen en de gewenste net niet?

Dat soort vragen houdt mij de laatste dagen bezig. Vragen gericht op dingen in het nu en gelukkig niet de vragen waarom het universum het op mij gemunt heeft. Maar goed, nog altijd vragen waar ik geen antwoord op heb. 

Misschien moet ik dat soort dingen maar gewoon over me heen laten komen. Ik weet alleen nog niet hoe. Want hoe deal je ermee dat je zoveel buikpijn hebt dat het dwars door de paracetamol heen komt? Hoe deal je ermee dat je buik onrustig is en de hormonen je tegelijkertijd onzeker maken? Daarom ben ik nog altijd drie tot vier dagen in de maand uit de running. 

Gelukkig zijn er ook de goede dagen waarop ik mezelf kan uitdagen om weer nieuwe dingen uit te proberen en verder te gaan met het mentale herstel. Een greep uit de afgelopen 2 weken: barbecueën, fietsen, een terrasje pakken, eerste keer pac aanprikken en rijden op de snelweg. Kleine stapjes, maar het is vooral vooruitgang!

Fysiek gaat het ook goed. Ik kan mijn arm bijna helemaal omhoog krijgen. Conditie verbetert, energie is op goede dagen beter en concentratie begint ook weer te komen. Veel wandelen en sinds vorige week ook weer fietsen. En ja, dat verleer je blijkbaar echt niet. 

De bestraling is met 2 weken uitgesteld. Op de scan was nog teveel vocht zichtbaar. Dus laatst nog een keer door de scan en nu donderdag starten. Afhankelijk van hoe en wat met Groningen nu verder. Als het goed is hoor ik dat morgenochtend. Aan de ene kant hoop ik heel erg dat ik daar voor in aanmerking kom, betere vooruitzichten qua bijwerkingen in de toekomst. Aan de andere kant zie ik het mentaal en praktisch niet zitten, dus dan is Zwolle de beste keus voor nu. Dus liever een nee zodat de keuze al voor mij is gemaakt. Want anders moet ik zelf weer zo'n onmogelijke keuze gaan maken. 

Ik ben wel een nieuwe uitdaging met mezelf aangegaan. Op 18 september ga ik samen met een goede vriendin de 10 km Pink Ribbon Dam tot Damloop wandelen. Een mooi doel voor mezelf om naar toe te werken. Zowel mentaal als fysiek. Met dat doel voor ogen moet ik ook blijven oefenen. Het lijkt zo simpel, maar voorlopig red ik dat nog lang niet. Maar ik ben op de goede weg, dus dat gaat me lukken. En rond die tijd sluit ik dit hele ziekenhuistraject ook af, dus mooi om dat met zo'n mijlpaal te vieren. Daarnaast haal ik ook meteen geld op voor meer onderzoek naar borstkanker. Helaas is dat nog altijd heel hard nodig zoals ik nu zelf heb ondervonden.  

Wil je ons ook sponsoren en mij steunen in deze missie? Ga dan naar https://pinkribbon.damtotdamwandeltocht.nl/fundraisers/douchemeiden 

Als er meer lotgenoten meelopen, laat het dan weten. Wie weet kunnen we elkaar daar ontmoeten en aanmoedigen!