Grenzen bewaken

Een van de belangrijkste dingen die ik aan het leren ben is mijn energie goed verdelen over dag/week en mijn grenzen bewaken. Dat gaat al best aardig. Waarom is het dan zo makkelijk om toch weer in die valkuil te stappen? 

Je raadt het al. Ik ben vandaag over mijn grenzen gegaan omdat ik dacht dat ik het wel aankon. Nou niet dus. 

Vanochtend eerst de fietstest weer gedaan. Ik ben tot 75% gekomen, net de 80 niet gehaald. Dit was bij de start 51 en vorige keer 69. Dus wel weer een verbetering. De verbetering gaat in het begin sneller. Het sporten ging zo goed dat ik echt dacht dat 80 wel realistisch zou zijn. Het is een stap vooruit en daar ben ik blij mee. Het is een momentopname. Toch ben ik ook teleurgesteld in mezelf. Zo hard er aan werken, alweer zoveel kunnen (ik heb laatst 20 minuten gebadmintond op de vereniging en ik kan weer stukjes hardlopen) en het er nu niet uit krijgen. Zeg maar het bewijs dat het ook echt beter gaat op fysiek gebied. Ik weet dat de beenspieren die je bij fietsen gebruikt niet getraind zijn. Ik weet het allemaal. Maar vandaag baal ik er nog wel van. 

Met al flink de verzuring in de bovenbenen stond ik een uur later klaar voor de bootcampt. Heerlijk actief begonnen. Aan het einde ging het lampje uit. Ik moest opstaan van de grond en was duizelig. Oeps, iets te enthousiast bezig geweest. Ik had beter moeten weten en het wat rustiger aan moeten doen. Dat was echt teveel voor mijn lichaam. Na wat rust kon ik wel weer mee doen met de cooling down. Maar de verwachting van flinke spierpijn is zeker aanwezig voor morgen. 

Daarna nog lunch met de groep, activiteitentherapie en maatschappelijk werk. Dat was iets te veel voor mij. En dat wist ik van te voren al wel. En dan toch nog willen knallen bij de bootcamp, want ik voel me nog zo goed en wil er niet aan toegeven. 

Tot zover allemaal nog overleefd. Toen moest ik nog naar huis. Stond er verdorie file op de A28! Dan maar binnendoor en het centrum van Zwolle doorkruizen. Dat kostte ook nog de nodige prikkels en energie. Dus nu de rest van de dag flink moe op de bank hangen. 

Ik heb dus nog altijd de neiging om de lat voor mezelf hoog te leggen, misschien wel te hoog. Ik wil presteren en niet onderdoen voor anderen en het niveau dat ik op goede dagen heb. Ik ben nu nog op tijd gestopt en morgen ben ik hooguit iets vermoeider dan gebruikelijk. Maar toch wel een hele duidelijke grens over en de eerste signalen genegeerd. Waarom doe het ik het mezelf aan? Want de enige die er last van heeft ben ikzelf! 

Ook daar ben ik een streber in. Ik ken mijn grenzen en lichaamssignalen en dus ook wanneer ik er even over kan en wanneer ook zeker niet. De stoplichttheorie werkt daar heel goed bij. Met dat ik het weet, wil ik het ook steeds goed toepassen. Maar vandaag dus niet... 

Er was iets van vallen en opstaan, vaker je neus stoten, paar stapjes vooruit en weer een terug. Weer een goede les. En dit gaat me vast nog vaker overkomen als ik zo de verhalen van anderen hoor en lees. Het is niet voor niets een leerproces. Ik mag het af en toe best verkeerd aanpakken of inschatten. 

Verder gaat het trouwens echt beter. Er zit rustig maar gestaag vooruitgang in. Ik ben stabieler en kan mijn dagen beter indelen. Het achterstallig onderhoud van de tuin van vorig jaar ben ik langzaam aan het inhalen. Vooral zelf en met de grote en zware klussen krijg ik hulp. Ik ben weer voorzichtig sociale activiteiten aan het ondernemen. Het begint echt weer wat op leven te lijken. Met zo nu en dan een mindere dag, al dan niet door eigen keuzes.