Een borst minder

Maandag is de operatie geweest en sinds dinsdagavond ben ik thuis om aan mijn herstel te werken. Er is best wat gebeurd, dus dat wil ik hier noteren zodat ik het wat kan verwerken. Wordt dus een lang verhaal deze keer. 😉

Maandag om 10 uur moest ik me melden in het ziekenhuis bij het behandelcentrum. Ik was nog best rustig voor mijn doen. Vanaf de avond ervoor niets meer gegeten, want vanaf zes uur voor opname moest ik nuchter zijn. Tot twee uur voor die tijd mocht ik nog wel water drinken, dus ik had de wekker op half 8 gezet. Nog een redelijke nachtrust gehad en een glas water naar binnen gewerkt. Daarna een lange douche om nog te ontspannen en de tijd te overbruggen. 

Mijn moeder mocht gelukkig bij me blijven in het ziekenhuis totdat ik naar de OK ging. We kregen al snel te horen dat er een uurtje uitloop was. Op mijn kamer werd uitgelegd hoe alles in zijn werk ging. Ik had een tweepersoonskamer en de andere patiënt was al naar de operatie. Ik moest pijnstillers innemen met wat water (2 paracetamol en 1 diclofinac) met wat water. Lekker op de nuchtere maag. 

Even na half 12 mocht ik me gaan klaarmaken. Nog even naar de wc en dan dat mooie blauwe operatie pakje aan en in bed gaan liggen. Ik had mijn nachtkastje alvast wat ingericht, lekker makkelijk voor later die dag. 

Om kwart voor 12 werd ik opgehaald en moest ik afscheid van mijn moeder nemen. Zij zou worden gebeld als ik op de uitslaapkamer lag. In de middag mocht ze nog een bliksembezoek brengen en verder het bezoekuur van 18 tot 20. En aan het eind van de middag deed de chirurg nog een ronde. 

Op de pré operatiekamer werd ik verder klaargemaakt. Ik kreeg stickers op voor de hartmonitor, een ding aan mijn vinger voor de hartslag en zuurstof saturatie en de bloeddrukmeter. En uiteraard kreeg ik nog een infuus. Het duurde even voordat er een geschikte plek voor het prikken was gevonden, maar ook dat was zo geregeld. Tegen half 1 werd ik naar de OK gereden. 

Iedereen stelde zich voor en de operatie werd nog kort met me doorgesproken. Eerst zou de vaatchirurg de PAC plaatsen en dat werd met pen op mijn rechterarm gezet. Daarna kon de chirurg aan de slag. Bedoeling was eerst de klier eruit om te laten testen, dan borst afzetten en daarna nog zien wat er met de andere klieren moest gebeuren. Dan drain erin en klaar zou ik zijn. 

Door de spanning vond ik het allemaal wel best en wou zo snel mogelijk onder narcose. Dus ik kreeg al snel het zuurstofmasker op en de narcose werd toegediend. Ik was zo onder zijl.

De uren daarna zijn erg wazig. Op een gegeven moment begon ik wakker te worden, maar wat er allemaal is gebeurd weet ik niet echt. 

Rond 18 uur voor het eerst echt even wakker. Toen heb ik water met een rietje gekregen. Ik heb nog gevraagd naar de klieren, maar daar kon diegene geen antwoord op geven. Daarna nog weer even geslapen en vanaf circa 19 uur echt wakker en helder. Toen is er ook gebeld naar de afdeling dat ze me konden halen en is mijn moeder erbij gekomen. 

Dat is ook het moment dat ik in grote lijnen te horen kreeg wat er was gebeurd. Operatie was geslaagd. De klier was schoon, dus de rest is mooi blijven zitten in mijn oksel. Er was alleen een complicatie opgetreden bij het uit de narcose komen. Ik had op de zuurstof buis gebeten en tijdelijk zuurstof tekort gekregen waardoor er vocht in de longen kwam. Veel vocht toegediend om dat zo snel mogelijk te verhelpen. Daardoor heb ik een katheter ingekregen. Dit duurde allemaal nogal even, ik werd niet snel wakker en moest goed in de gaten worden gehouden. Dus ben ik naar een andere uitslaapkamer gebracht en ging ik daarna ook naar een andere verpleegafdeling. Ik had een slangetje in mijn neus voor extra zuurstof. 

Vaag staat mij hier wel een en ander van bij. Ik heb gevochten tegen de extra zuurstof. Ik vond het veel te druk om me heen en wilde rust en slapen. En ik ben door het ziekenhuis verplaatst. 

Tegen half 8 lag ik op de afdeling. Ik was inmiddels aan de ranja. Ze bleven me vragen of ik ijs wou... Goed voor de keel maar niet voor mijn maag en veel te koud! Ik was ondertussen al bijna 24 uur nuchter...  Begonnen met een witte boterham met jam in kleine stukjes zonder korst.  Daar wat misselijk van geworden. Gelukkig zakte dat al snel weer. Maar toen het eten maar weer even gelaten. 

Na 20 uur moest mijn moeder weer gaan. Dat was wel even erg. De enige persoon die je echt kent en vertrouwd mag niet bij je blijven... Ik was nog best moe, dus al snel weer gaan rusten. Later heb ik nog wel controle gehad. De katheter mocht er weer uit. Ik moest nog even op de rand van het bed zitten en ik moest nog pijnstillers innemen. 

Van die katheter merk je niet zo veel. Medicijnen slikken ging me nog niet lukken, dus ik kreeg een zetpil. Voor het gaan zitten moest ik me optrekken met behulp van dat ding boven je hoofd. Dat wou voor geen meter, dat deed pijn in mijn rechterarm bij het strekken en kracht zetten door de pac die daar was geplaatst. Dus ik heb de voeten overboord gegooid en ben gewoon overeind gekomen. Dat wou nog best aardig. Zitten ging wel goed. 

Toen heb ik nog wat gele vla gekregen, want ik moest toch eten. Maar dat was me te koud. Rond half 10 ging de afdeling in de rust. Veel geslapen heb ik niet, ook al was ik best moe. Dus rustig gelegen, af en toe wat weggedommeld en vooral gerust. Het slaapt ook onwennig met anderen op de kamer en een zuster die af en toe komt kijken. 

Rond drie uur echt even wakker geworden want ik moest naar de wc. Zuster er bij, die is meegelopen met de drain. Gelukkig was het maar een klein stukje. Dat ging allemaal goed. Terug op bed nog wat gedronken en van de vla gehad en toen maar weer geprobeerd om te slapen. 

Om half 6 heb ik het opgegeven. Mijn maag vond dat er eten in moest. Rustig begonnen met wat sultana. Al vrij snel was het hele pakje leeg en kon mijn maag beginnen met opstarten.  Toen de telefoon er maar bij om de tijd door te komen. Om 8 uur kwam ontbijt en zat de eerste controle er al op. Wederom paracetamol gekregen, nu om zelf weer door te slikken. Terwijl ik eigenlijk geen pijn had. Voor de zekerheid toch maar ingenomen. Daarna was het wachten op de arts. We hadden afgesproken dat ik me daarna pas zou aankleden, dan konden we meteen de prothese aanmeten. 

Voor 10 uur was de arts er al. De wond zag er goed uit en de drain mocht eruit. Alleen mijn zuurstof was nog niet goed, ik kon nog niet zonder. Als dat goed was, zou ik naar huis mogen. Aan de zuurstof had ik 97, zonder zakte ik terug naar 93 en voelde ik me meteen minder goed. Het moet minaal 95 zijn. Dus dat moesten we gedurende de dag in de gaten houden. 

Aankleden en wassen was nog wel een uitdaging. Kost toch wel veel energie en gaat moeizaam als je 1 arm slecht kunt bewegen. Wel hebben we op de armen en borst geboend, ik was nog aardig roze van het desinfectiemiddel. Blijkbaar zou ik een bh uit het ziekenhuis krijgen, maar die hadden ze niet in mijn maat. Dus we hebben die van mij maar gebruikt. Wel de prothese gekregen. Met kleren aan zie je er dus niets meer van. 

Ik had de wond de avond ervoor al gezien, maar nu dus in de spiegel. Dat is even flink wennen! Er zit nog wat vocht in, dus het is nog wat opgezet. Het lijkt net een cup A. Het loopt door tot in mijn oksel. Ik had het zelf platter verwacht, maar dat moet nog komen als het vocht verdwijnt. 

Tijdens de lunch kwam de anesthesist langs om met me te bespreken wat er was gebeurd. Tijdens het ontwaken heb ik mijn kaken stijf op elkaar gedrukt, waardoor ik de zuurstof buis afklemde en niet zelf kon ademen. Ze moesten slaapmiddel toedienen om mij weer te laten ontspannen. Er zat nog iets vocht in de longen, dat moet mijn lichaam zelf weer oplossen. Ik schijn ook te hebben geroepen dat ik zelf wel kon adem halen... Dit is iets wat af en toe voorkomt, ik ben geen uitzondering. Kans op herhaling in de toekomst is klein, maar wel goed om dan aan te geven, kan er extra op worden gelet. En als ik later nog vragen heb, kan ik altijd bellen. 

Dat was wel fijn. Duidelijkheid over hoe en wat. Maar ik heb het dus zelf veroorzaakt. 

De anesthesist gaf aan dat het goed is om regelmatig even diep in te ademen en ik mocht op de gang lopen, dat zou goed zijn voor de longen. Dus na de lunch met de zuster aan de wandel. Dat ging goed, dus volgende keer mocht ik alleen. Meteen de zuurstof weer gemeten, die was helaas gedaald tot net onder de 90. Meteen weer terug op bed en de slangetjes weer in de neus. 

Tegen een uur of 4 moest ik weer naar de wc. Daarna wat rondgelopen op de gang en kamer. Na ongeveer drie kwartier zonder zuurstof weer gemeten: 98!  Dat was veelbelovend. Met een uurtje nog eens meten en zien hoe het er dan voorstaat. Ondertussen al wel mijn diner besteld, ze hebben gewoon een hele menukaart! Ik zou sowieso blijven eten en dan hopelijk daarna naar huis. Helaas was de zuurstof later weer gedaald naar 93. Omdat ik me goed voelde, zouden we het nog wel even zo proberen. 

Het diner was niet heel geweldig. Kip met krieltjes en wortelen/doperwtjes. Kip was droog en de krieltjes veel te zacht. Maar het was belangrijk om te eten en het grootste deel is opgekomen.

Na zessen kwam mijn moeder weer op bezoek. Rond kwart voor zeven weer meten: 96. We hebben besloten dat ik naar huis ging. De laatste dingen doorgesproken, tas ingepakt en daar ging ik eindelijk. De hele wandeling door de gangen heb ik zelf gedaan. Ik kreeg wel minder lucht met mondkapje op. Kwart voor acht weer thuis. Nog even wat thee en cake en om half 10 lag ik op bed. Omkleden was nog wel even lastig, maar wederom gelukt met wat hulp. 

Tot 3 uur goed geslapen, daarna wat meer wakker. Om half 8 maar uit bed gegaan. Nu moest ik me zelf zien te redden... Uit bed komen ging goed, ik kwam ook goed de trap af. Toen met een ontbijtje op de bank geïnstalleerd. Verder een rustig dagje ervan gemaakt. Nog wel een klein blokje om geweest, dat kostte nog aardig wat energie. 

In de avonden komen er voorlopig vrienden en familie om te koken en mee te eten. Dat is een goede keuze geweest, want dat red ik zelf echt nog niet. Eten gaat af en toe nog wat lastig, zeker met anderen erbij. Ik heb maanden in mijn eigen wereldje gezeten en ben nu eenmaal een introvert.  Dit soort dingen is buiten mijn huidige comfort zone. Het levert me wat spanning op, maar het is wel goed om te doen. De eerste stapjes terug in de maatschappij. 

Mijn moeder helpt de komende dagen nog met aan en uitkleden. Ik kom steeds een stapje verder, maar de linker arm kan ik gewoon nog niet goed gebruiken en die mag ook niet verder dan schouderhoogte. 

Ik heb over het algemeen geen pijn aan de wond en gebruik dan ook geen pijnstillers. De rechter arm doet meer pijn... De pac zit net boven de elleboog, aan de onderkant/binnenkant. Geen handige plek, daarmee steun ik juist op de armsteun. Daar zit een snee van ongeveer 2cm, dat moet ook nog helen. Woensdag was dat ook nog wat dik van het vocht, maar dat trekt al weer bij. Wel zit er aan de andere kant van de elleboog een flink rood plek. Voelt ook wat warm en hard. Mogelijk een ontsteking van de ader ofzo. Gisteren hebben we de pleister van de wond van de drain gehaald. Die is mooi dicht. De pleisters op de wond van de borst laten vanzelf los. De hechtingen lossen ook vanzelf op. Af en toe nog wel wat last van de longen/ademhaling lijkt het. Vanmiddag voor de zekerheid even langs de huisarts voor controle. Daarna kan ik altijd nog het ziekenhuis bellen. Slikken doet vandaag ook wat pijn, maar ja, mijn keel heeft ook wat meegemaakt met intuberen.  

Verder merk ik dat ik rustig aan moet doen met gaan liggen of opstaan. Verandering van verticaal naar horizontaal en andersom kost wat moeite, maag en longen moeten even wennen aan de nieuwe houding.

Slapen is nog niet het meest succesvol. Ik mag alleen op de rug liggen... 

Ook ben ik af en toe flink emotioneel. Het feit dat de borst eraf is en ik er voorgoed anders uitzie wordt verwerkt. Ook is het een verwerking van alles dat er maandag en dinsdag is gebeurd. Een goede uitlaatklep. En goed dat het er meteen uitkomt. Daarom vind ik het ook fijn om dagelijks mensen te zien, erover praten helpt ook. Volgende week ook weer afspraak bij de psych. 

Gisteren voor het eerst gedoucht. Met hulp natuurlijk. Ik mag na 48 uur douchen, niet te lang en zeker niet te warm. Het idee vooraf was best eng. Uiteindelijk was het wel even lekker. Mooi opgefrist. Het kost nog wel veel energie. Van de week ook maar haren wassen, weer een nieuwe stap erbij. 

Zo in huis kan ik mij prima redden. Het is vooral nog veel bankhangen. En af en toe even aan tafel om te puzzelen. En natuurlijk oefenen met bewegen van de arm. 

Ik heb het geheel nu al een paar keer gezien. Ik schrok er niet van, maar het is nog wel wennen. In de huid zit gelukkig nog gevoel en het ziet er ook netjes uit. Ik vind het zelfs wel prettig om zonder bh en prothese rond te lopen. Het geeft geen gevoel van onbalans. 

Wel heb ik nog wat moeite met hoe moe en kortademig ik ben en hoever mijn conditie weer is teruggeworpen. Dat komt wel weer goed, maar ik ben zo klaar met dit gejojo. Misschien toch ook wel onderschatting van mijn kant. 

Dinsdagochtend moet ik weer naar het ziekenhuis. Eerst naar de chirurg voor de uitslag van het weefsel en het vervolgtraject. Daarna naar de verpleegkundige voor controle. Daarnaast wil ik van de chirurg nog hoe de operatie is gegaan, want dat heb ik nu wel gemist. Net als dat er achteraf zo goed als geen aandacht voor de pac is geweest. Toch wel wat missers na mijn verplaatsing. Ik heb wel het operatie verslag gelezen, maar dat staat vol met medische termen. 

Nu heel hard duimen op een goede uitslag dinsdag en dat ik op de immuuntherapie na klaar ben met de behandeling!