Controle kwijt

Ik ben geen controlfreak, maar ik weet wel graag wat er gaat gebeuren. Beetje vooruit plannen, vastigheid, ergens op voor kunnen bereiden. 

Laat dat het afgelopen jaar nu helemaal zijn weggevallen. Geen idee hoe je op de chemo gaat reageren en wat je nog kan. Pas na de chemo een besluit over het soort operatie en zelfs dan pas een besluit over wel of geen bestraling. Voorzichtige voorspellingen is het enige dat je krijgt. 

Ok, dan maak ik voor mezelf wel een planning. Negen blokken van drie weken chemo, dat is 27 weken dus een half jaar. Dan moet ik daar eind maart mee klaar zijn. Maar oh jee, uitloop! 

Ok, dan halverwege april operatie en in juni bestraling. Dan kan ik me in juli weer op het werk melden om te starten. En het badmintonnen weer oppakken bij de start van het nieuwe seizoen. Dat is dus allemaal opgeschoven en dat badmintonnen kan ik voorlopig ook wel vergeten.

Er is niets zo onzeker als een behandeltraject voor kanker. Ik ben alle controle kwijt over mijn leven, lichaam en soms zelfs ook mijn gedachten. Een jaar lang is het aangestuurd door het ziekenhuis en nu moet ik het zelf weer doen. En dat is regelmatig doodeng. Zeker met alle angsten waar ik nog mee leef. 

Want na alles wat er het afgelopen jaar is gebeurd en wat ik heb ondergaan aan behandelingen heb ik wat angsten ontwikkeld. In het kort heeft het te maken met eten, reactie maag/darmen en ziek worden. 

Voorbeeld: laatst heb ik boterkoek blokjes bij de boodschappen besteld. Een paar dagen lekker van gesmikkeld. Toen een paar dagen niet gebruikt en op een middag weer van gehad. Tot opeens de datum op de verpakking me opvalt: 21 juli 2021! Meteen complete paniek want zijn ze nog wel goed dan en krijg ik hier geen klachten van?

Mijn psycholoog zegt dat ik in dit soort situaties moet bedenken wat het ergste is dat er kan gebeuren. Rationeel weet ik best dat er niets aan de hand is. Eerder ging het goed en toen was de datum ook al verkeerd.  Ze smaakten nog prima. Mijn maag is sterker dan ik denk. En wellicht is die datum fout, want dat had de supermarkt toch nooit meer mogen verkopen? De andere kant van het verhaal is dat ik nog veel buikklachten heb en daar gevoelig voor ben. Mijn buik is altijd al een ding bij mij geweest, maar dat had ik juist goed onder controle de laatste jaren. En als ik nerveus ben, merk ik dat meteen aan mijn onrustige buik. En die onrust en angst zorgt voor minder eetlust. Ik ben dus bang voor buikpijn (kost ook zoveel energie), diarree of overgeven. En als zoiets gebeurt, ga ik weer slechter eten, val ik onbedoeld weer af en val ik weer terug in wat ik zo zorgvuldig heb opgebouwd. 

En dat heb ik dus met al het eten. Enige twijfel of het nog wel goed is, weg ermee. Te lang open? Weg ermee. Misschien nog prima te eten, maar niet volgens mijn hoofd. En zo blijf ik hangen in wat ik nog wel eet en wat me smaakt. Een zekere controle op de reacties van mijn lichaam. 

Nu mag de psycholoog nog melden hoe ik dat doorbreek en van die angst afkom. Ik heb de angst tot zover geanalyseerd. 

Want dit is gewoon frustrerend. Zeker nu het me weer overkomt. Ik heb wraps gemaakt met zalm. Spullen tijdig uit de koelkast om op eetbare temperatuur te komen. Maar die zalm, kan die wel zo lang uit de koelkast... Anderhalf uur praten we over. Datum nog ruimschoots goed. Gerookte zalm in een nog gesloten verpakking. Niets mis mee toch? Nou, volgens mijn brein wel, want een paar jaar geleden lichte voedselvergiftiging van over datum zalm gehad. Toch mezelf gedwongen het op te eten. Ik moet echt van die angst af, want dit werkt niet meer. En mijn brein weet de leukste scenario's te bedenken, die in de verste verte niet uitkomen. Maar ik zit wel weer angstig op de bank te huilen, want oh jee wat als...

Ik moet misschien eens nadenken waar deze angst het afgelopen jaar eigenlijk vandaan is gekomen. Want ik ben maar 1x ziek geweest van de chemo en dat was heel mild. Probleem zit grotendeels in het ontbreken van de energie om met iets als overgeven, diarree, verkoudheid of griep om te kunnen gaan. Zaken waar ik zelf geen controle op heb. 

Nu staat al grotendeels vast dat ik voor een derde vaccinatie in aanmerking kom. Alleen nog wachten op bericht vanuit het ziekenhuis. En volgens de oncoloog kan ik beter ook de griepprik halen. Als ik dan wat oploop, is de kans dat ik er erg ziek van word kleiner. Bovendien zijn mijn bloedwaarden verbeterd. Officieel geen bloedarmoede meer. En de neutrofylen en leukocyten zijn eigenlijk gestegen, dus mijn weerstand is weer een stukje beter. Tot zover het deel wat ik weet en waar ik zelf kan bijsturen. 

Maar die verraderlijke emoties en gedachten... Totaal geen controle op. En ik ben al wat uit mijn ritme vandaag lijkt het wel. Dus even weer alle controle kwijt op mezelf. 

Ik denk dat het deels ook nog wel te maken heeft met mijn gesprek met de oncoloog van vrijdag. Wel wat antwoorden, maar ik kan er nog niet zoveel mee. Dus dat blijft spoken. En de spanning voor 25 oktober zit er ook al een beetje. Dan krijg ik een roesje voor de novasure behandeling en het verwijderen van de pac. En na mijn laatste ervaring met narcose, zie ik erg op tegen het roesje. Ook al blijf ik deze keer zelf ademhalen. 

Deze blog was al een tijdje in de maak, maar nu afgerond om mijn gedachten af te leiden en de paniek weer te laten zakken. 

Hoe onzeker kun je wel niet worden na het afgelopen jaar... Maar ik denk maar zo, de afgelopen dagen gingen wel goed. Dus ik kan het wel. Er komt wel meer rust in mijn hoofd. Alleen dit soort paniek momenten waarop ik de grip kwijt ben voelen nog niet fijn. Maar ze worden hopelijk steeds minder. 

Oh, en dat eerste voorbeeld? Achteraf helemaal niets aan de hand en geen klachten gehad. Dus ik hoop dat dat vannacht ook zo blijft.