Cancerversary

Het is vandaag een rare dag om bij stil te staan. Precies een jaar geleden kreeg ik de diagnose borstkanker. Mijn eerste cancerversary. Het voelt nog als de dag van gisteren. En wat is er veel gebeurd het afgelopen jaar! 

12 keer bloedprikken (wel vaker, maar gaat laatste tijd via pac)

4keer MRI scan

2 keer Pet/CT scan

1 keer plaatsen bron in oksel 

1 keer plaatsen marker in borst

4 keer injectiefractie (nog een eentje te gaan)

4 keer biopt (waarvan eentje stereotactisch)

8 keer grote kuur chemo/immuuntherapie

6 keer kleine kuur chemo 

7 keer immuuntherapie (inclusief vandaag en nog eentje te gaan) 

1 operatie (borstamputatie)

1 overnachting in ziekenhuis

1 keer plaatsen pac (moet straks nog verwijderd worden)

2 keer CT scan

15 keer bestraling 

7 tatoeage punten

1 keer erfelijkheidsonderzoek

69 keer naar ziekenhuis geweest

Daarnaast nog de vele telefonische afspraken, gesprekken met de huisarts, naar de apotheek, etc. En nu nog in behandeling bij de fysiotherapeut, huidtherapeut, diëtist, praktijk ondersteuner, psycholoog en hopelijk ook nog de ergotherapeut. En alles wat ik nog vergeten ben.  

Ik en mijn lichaam zijn door een zwaar dal gegaan en proberen daar nu nog heel hard van bij te komen. Want dat stukje na alle behandelingen is net zo zwaar. Het verwerken van alles, het herstellen, het rusten, de terugvallen, de therapieën...  Dat moet je echt niet onderschatten. Want een kankerpatiënt is voor het leven getekend. En dat vergeten veel mensen. Ik ben er niet klaar mee en zal dat ook nooit zijn. 

Ik word er sowieso nog dagelijks aan herinnerd door dat litteken op mijn borstkas. Ik ben hard aan het werk om weer een beetje de oude ik te worden, al komt het besef dat ik nooit meer helemaal de oude word - zeker qua energie - langzaam binnen. En dan zit ik de komende jaren nog aan de controles in het ziekenhuis. Dus jaarlijks weer die spanning of alles nog goed is... 

Om het nog wat erger te maken, ben ik vandaag ook weer in het ziekenhuis te vinden. Een na laatste keer op de dagverpleging voor immuuntherapie. Waar ik een paar maanden geleden nog dacht dat ik het makkelijk nog wel een paar maanden vol kon houden, is het nu wel goed zo. Het is tijd om dit af te gaan sluiten en achter me te laten. 

Mijn leven staat al een jaar stil. Ik kom bijna de deur niet uit. Het is heel zwaar geweest en dat is het op sommige dagen nog steeds. Aan de andere kant ben ik heel hard aan het werk geweest en hoop ik straks te zeggen echt weer gezond te zijn. 

Dus vandaag is weer zo'n zware dag. Emotioneel ook. En een goed moment om op het afgelopen jaar terug te kijken. Het is een lange weg geweest, maar ik heb het mooi wel geflikt. Ik ga er weer komen. Ik kan weer opbouwen. 

Een jaar geleden ben ik ook begonnen met mijn blog. Gemiddeld heb ik 1,25 blogs per week geschreven... Dat is toch nog best veel. De komende tijd zal dat wel minder worden. Over een paar weken klaar met de behandelingen en dan is het vooral herstellen en opbouwen. Dan valt er minder te melden. En misschien nog wat meer reflectie berichten. Er is in deze wereld toch een deur voor me opengegaan. 

Op mijn blog kan ik zien hoe vaak die is bezocht en ook hoe vaak een post is gelezen. Ook laat die zien uit welke landen mensen komen. Daar heb ik toch wel vaak om moeten lachen. Ben soms best benieuwd wie zijn VPN op Finland of Oostenrijk heeft ingesteld bijvoorbeeld. Of wat 'overig' land nou eigenlijk inhoudt. 

Maar wat wel pijnlijk duidelijk wordt uit die cijfers is dat je als kankerpatiënt bij de mensen om je heen toch langzaam uit beeld raakt. Je kunt zien dat sinds mei ik veel minder bezoekers krijg. Want ach ja, de operatie is geweest en toen was de uitslag toch goed? En oh ja, de corona maatregelen werden versoepeld dus gaan wij weer ons eigen leven leiden. Ik snap dat voor anderen het leven doorgaat. Maar door minder contacten is mijn wereld best heel klein geworden.

Dus naast veel zelfreflectie het afgelopen jaar, heb ik ook een belangrijke andere les geleerd. Ik weet nu wie er echt om me geven en dicht bij me staan. Die dingen voor me willen doen, willen helpen en voor me klaar staan. En dat maakt de keuzes met wat ik nog wel en niet wil doen in mijn leven weer wat makkelijker. En voel ik mij totaal niet schuldig dat ik veel meer tijd in mezelf ga steken en niet altijd maar zo druk moet zijn met dingen en moeten haasten. Heerlijk, de rust die dat oplevert. 

Bovendien heb ik ontdekt dat ik wandelen best leuk vind. Dat wil ik er dan ook graag inhouden. Nog even doorzetten met opbouwen en conditie krijgen en ik kan ook weer naar het bos. 

De leuke dingen komen er aan. Ik krijg mijn leven langzaam terug. Nu nog even doorzetten en dan ben ik over drie weken klaar met de behandelingen. 

Dit is geen beklag richting iets of iemand. Puur mijn eigen observaties en gevoelens. Wel zie ik het als punt van aandacht om meer bekendheid te creëeren hoe men met kankerpatiënten om kan gaan en waar behoefte aan is. 

Voor iedereen die een kaartje, bloemen, cadeautjes, etc. heeft gestuurd, die me praktisch heeft geholpen met klussen, schoonmaken, koken, wandelen, vervoer, die op bezoek is geweest, heeft gebeld, gemaild, geappt en alles meer: hartstikke bedankt! En blijf voorlopig nog maar even aan mij denken. Ik ben nog hard aan het knokken voorlopig.