Wie de regen heeft gezien waardeert de zonneschijn

Het is wat langer geleden, voor mijn doen, sinds mijn laatste blog. Maar het is weer hoog tijd. Mijn hoofd zit weer vol, de woorden vliegen de hele dag al om mijn oren. Ik heb de laatste weken ook weer veel geleerd over mezelf en het leven. Inmiddels is het ruim 3 weken geleden dat ik mijn laatste bestraling had. We zijn alweer 2 weken terug van vakantie. Dus je kunt eigenlijk wel stellen dat ik het "gewone leventje" weer aan het leven ben. En dit vergaat me oprecht goed.

Hier heb ik tijdens de behandelingen, vooral in het laatste deel, veel over nagedacht. Hoe zou dit gaan? Stort ik emotioneel in na alle behandelingen? Zou ik veel pijn en/of klachten ervaren? Hoe ga ik de "nabehandeling" doen? Na zo'n periode van geleefd worden, is het heel lastig als je de regie ineens zelf weer in handen krijgt. Je hebt zoveel meegemaakt in korte tijd, bent heel anders tegen dingen en het leven opzich, aan gaan kijken. Zo was ik voorheen echt een poets! Zeg maar gerust tegen het "smetvrees" aan. Nu ben ik het tegenovergestelde. In het begin dacht ik dat ik de energie gewoon nog niet had. Maar nu besef ik langzamerhand dat dat het punt niet is. Ik heb (gelukkig) genoeg energie en weinig last van de vermoeidheid. Alleen heb ik onbewust al een andere weg gekozen in het opnieuw inrichten van mijn leven. Ik wil van alle tijd en energie die ik heb (zie een ronde taart in totaal 100%, verdeeld in taartpuntjes) geen 25% besteden aan het huishouden. Natuurlijk kan ik optimaal genieten van een schoon huis. Maar poetsen doe ik nu al een tijdje, als ik daar tijd voor heb. Niet meer op uur en tijd, iedere dag van de week op hetzelfde moment. Als het die week toevallig lekker weer is, het loopt net even anders of er doet zich een situatie voor waarin ik iets leuks kan gaan doen met de kids en/of vrienden, dan is dat mijn prioriteit! Dat huis is maar een huis, weliswaar ons huis maar het is materiaal, dat komt wel. Uiteindelijk is dit echt niet hetgeen wat een mens gelukkig maakt. Even voor de duidelijkheid; ons huis is nu geen zwijnenstal hoor ;) maar ook niet meer de perfecte plaatje uit een woontijdschrift. Wij zijn een jong gezin en in een huis mag geleefd worden.

Met mijn psycholoog heb ik bovenstaande al meerdere malen besproken. Het opnieuw inrichten van je leven; mijn leven na de kanker. Wil ik het nog wel hetzelfde indelen? Wil ik niet meer of minder werken? Meer leuke dingen doen? Minder tijd besteden aan huishoudelijke taken? Meer tijd voor mezelf? Tijd besteden aan lieve mensen die in de afgelopen tijd ook veel tijd besteed hebben aan ons? Doelen behalen en niet meer uitstellen? Meer genieten van de kleine dingen? Wat vroeger opstaan 's ochtends om met een kop koffie te genieten van de fluitende vogeltjes, in plaats van een half uur langer in bed liggen en sjouwen. Zij vertelde mij dat dit allemaal geheel normaal en gezond is om te denken. Maar het is helaas ook mens-eigen dat dit soort gedachten vervagen en je gewoon weer in die sleur terecht komt. Gek he!? Ik ga mijn uiterste best doen om deze gedachten vast te houden en er iets mee te doen. Op basis van deze gedachten wil ik mijn leven opnieuw inrichten, dit was ik eigenlijk onbewust al aan het doen.De boel de boel laten, vandaag niet dan morgen. 'Wie de regen heeft gezien waardeert de zonneschijn.' Was wat ze zei, naar aanleiding van mijn verhaal. Ik kan alleen maar zeggen; AMEN.

Zodoende heb ik besloten om niet deel te nemen aan het revalidatieprogramma. Aangezien ik zelf vooral psychische hulp denk nodig te hebben, is hulp van een maatschappelijk werkster voor nu voldoende. Ik vind het op dit moment een prettig idee dat er iemand is die mijn hand vasthoud en me eventueel op kan vangen, tijdens het inrichten en oppakken van mijn leven. Wil het revalidatieprogramma of de hulp van een fysiotherapeut, ergotherapeut, seksuoloog of arbeidsbegeleider toch nodig zijn, kan ik daar altijd nog terecht. 

Vorige week ben ik ook even op de koffie geweest op het werk. Altijd fijn om daar weer even te zijn en mijn verhaal te doen. Tot mijn verbazing begonnen mijn handen alweer lichtelijk te jeuken. Iets wat ik echt niet had verwacht zo snel na de bestralingen. Vooral niet omdat de meeste lotgenoten gemiddeld 3 maanden na de laatste behandelingen langzaam weer beginnen met werken. Aangezien het goed voelde hebben we besloten dat ik vanaf volgende week heel langzaam weer begin met wennen aan het werken. Eerst thuis een paar uurtjes, dan ook op kantoor en dit zo tot aan onze zomervakantie. Als het goed voelt bouwen we daarna langzaam alles weer op. 

Soms ben ik zo bang.. Het gaat me gewoon op alle vlakken eigenlijk heel goed. Ik blijf "het instorten van mijn leven" maar uitstellen. Voor ik de diagnose kreeg dacht ik; "als ze me ooit vertellen dat ik kanker heb, stort mijn wereld in", maar dit gebeurde niet. Toen dacht ik; "na de operatie stort mijn wereld in", maar dit gebeurde ook niet. Daarna dacht ik; "tijdens of na die bestralingen zal ik wel zo ziek/moe/last van alle bijwerkingen hebben, dan stort mijn wereld in", maar ook dit gebeurde niet. Men zegt dat ik moet vertrouwen op mijn lichaam. Degene die mij goed kennen weten dat ik voordat ik in deze situatie kwam, al een flinke les had gehad en mezelf goed heb leren kennen. Dat is nu mijn kracht geweest, mijn fundering, mijn basis. Ik vind het heel gek om over mezelf  te zeggen; maar als ik zelfs een leven met/tegen kanker aan kan, wat kan ik dan niet aan?

Mijn maatschappelijk werkster liet me deze week een liedje horen van; Paul de Munnik - Vandaag ben ik gaan lopen. Totaal niet mijn genre maar dit nummer is precies hoe ik me voel. Het nummer bevat zoveel emoties die ik ervaar, het klopt gewoon. Uiteraard hield ik het verre van droog, tot snikken toe zelfs. Ik heb de regie van mijn leven weer opnieuw terug in handen genomen, veel banger dan toen ik stilstond, maar 'ik kom eindelijk vooruit'. Eindelijk weer aan het opbouwen in plaats van afbreken en we zien wel hoe het loopt. Ik ben een nieuwe weg ingeslagen en er zullen vast diepe dalen maar ook hoogtepunten op mijn pad komen. Mijn pad, mijn weg! De weg die ik heb gekozen. Op dat moment werd ik overmand door emoties en trots. Eigenlijk ben ik heel bescheiden en zelden echt trots op mezelf. Maar op dat moment (en nu weer) besef ik me; van dit heb ik toch maar even geflikt! Geloof me, ik ben echt niet blij dat mij dit is overkomen, maar het heeft me ook volwassen gemaakt en veel goeds en wijsheid gebracht. 

Angst, helaas ook veel angst. Vooral voor de toekomst. Als ik maar geen blaasontsteking krijg? Zal mijn nier en eierstokken blijven werken? Komen er nog meer onverwachte lichamelijke klachten? Krijg ik die emotionele klap alsnog? Zijn vragen die vaak door mijn hoofd spoken. Mijn maatschappelijk werkster liet mij denkbeeldig zien dat deze gedachten afwijken van het hart van het probleem; mijn leed en verdriet. Ik bepaal zelf de grootte van de schaduw. Als ik op een bepaalde manier in de zon ga staan, zal mijn schaduw heel groot zijn. Daarentegen kan je ook in de zon gaan staan op een manier dat de schaduw juist heel klein is. Met andere woorden; zie geen beren op de weg, maak het niet groter dan het is. Leef in het nu en kijk niet te ver vooruit. Vooral niet over dit soort dingen waar niemand een antwoord of grip op heeft. Heel makkelijk gezegd; iets moeilijker gedaan. We blijven eraan werken!

Ondertussen houd ik me bezig met ons huwelijk wat wij, voor de 2e keer aan het plannen zijn. Helemaal anders! Heel gek om voor de 2e keer voorbereidingen te treffen terwijl je de eerste voorbereidingen nooit echt hebt uitgevoerd. Maar dat maakt het niet minder leuk! 

Deze week heb ik ook een lotgenoot ontmoet. Op dat soort momenten verassen mijn emoties zich vaak. Ik breng rustig mijn dochter naar opa en oma en stap alleen in de auto. Tijdens die autorit besef ik me waarom ik deze vrouw ga ontmoeten, een lotgenoot. Als ik geen kanker had gehad had deze ontmoeting waarschijnlijk nooit plaats gevonden. De tranen rolden al rustig over mijn wangen, ik vond het heel spannend. En dan zie je elkaar en geef je elkaar een hand. Twee doodgewone vrouwen van in de 30 maar beide met een flinke rugzak en litteken. Heel vreemd maar ook heel snel voelde het alsof we elkaar al jaren kenden. In die 2,5 uur tijd was ik nog dingen vergeten te vragen en deel je dingen met elkaar die je vaak niet eens met een vriendin durft te delen. Ik ben heel blij dat ik deze stap heb genomen!

Het goede nieuws heb ik (onbewust) voor het laatst bewaard. Het is ook een ontwikkeling van de laatste dagen, vandaar. Het plassen gaat vooruit! De urineretentie (de urine die overblijft in mijn blaas) wordt steeds minder. Na 's ochtends en 's avonds 3 x (om de 10 min) zelfstandig plassen in een half uur, blijft er nog rondom of onder de 100 ml retentie over. Ik katheteriseer mezelf nu nog 1 x per dag maar als de retentie zo blijft mag ik helemaal stoppen! Super blij maar toch ook stiekem bang voor die verdomde blaasontstekingen. Ook de aandrang is momenteel constant, heel irritant. Waar ik voorheen baalde dat ik geen aandrang heb, is die aandrang er nu iets teveel naar mijn zin. Vandaag viel Vikki en rende ik naar haar toe, maar dan moet ik gewoon oppassen dat ik onderweg niet wat druppels verlies. Hopelijk is het nog een late bijwerking van de bestralingen en anders gaan we hiervoor maar weer de uroloog opzoeken. 

Onderstaand nog een krantenartikel, zo waar..

Voor nu stop ik ermee want het is wel weer een heeuul lang verhaal geworden. Keep you posted!

Viva la Vida!

Liefs,

Nicole