My scars tell a story, they are reminders of when cancer tried to kill me but failed!

Momenteel gaat mijn leven zijn "nieuwe" gangetje. Deze week heb ik een paar uurtjes thuis gewerkt en vanaf volgende week ga ik ook weer naar kantoor. Het voelt fijn om me weer op een andere manier nuttig te maken.

Een van de laatste dagelijkse herinnering aan de kanker is zelfs aan het weg ebben..  Het KATHETERISEREN!!! De urineretentie was steeds zo weinig dus ik mocht stoppen. De eerste dagen wat onwennig en heb ik toch nog vaak even gekatheteriseerd om te checken of het wel echt zo weinig was. Want ik heb echt geen zin in weer een blaasontsteking. Maar nu al bijna 1 week helemaal niet. En ik moet zeggen dat voelt gooeed! Mijn eventuele "overactieve blaas" heb ik ver onder de knie zolang ik geen koffie drink dus dat is voor nu ook helemaal prima te doen.

De afgelopen weken denk ik veel minder vaak aan de pijnlijke en verdrietige momenten. Soms lijkt het zelfs alsof ik een beetje vergeet wat er ook alweer gebeurd is. Dat ligt achter me, dat wil ik daar laten en ik wil gewoon vooruit. Zo heb ik gisteren het laatste gesprek met de psycholoog gehad. Deze gesprekken  zijn altijd luchtig geweest, mijn stemming in de meeste gevallen toch goed, alleen het onderwerp was natuurlijk wel zwaar. Maar toch hebben we door het behandeltraject heen ook veel gelachen en niet alleen gehuild. Het verbaasd me hoe krachtig je kunt zijn. Altijd dacht ik dat ik dit niet zou trekken. Zo hoor ik ook heftige verhalen van anderen, over hele andere situaties, waarbij ik denk: "Hoe trek je dit?". Dan krijg ik hetzelfde antwoord als ik zelf altijd geef: "Je moet wel!". Ongelooflijk mooi hoe krachtig mensen kunnen zijn als het echt nodig is. Je wordt door dit soort nare ervaringen sneller volwassen en weet het leven meer te waarderen. Dat is misschien wel het enige mooie wat kanker me heeft gebracht. 

Door alle gebeurtenissen en ook wel door yoga besef ik me dat ik vaker lief moet zijn voor mezelf en voor anderen. Dus de psycholoog heeft een mooie bos bloemen van me gekregen. Niet alles gebeurd met een reden, wat ik voorheen wel dacht. Maar door de dingen die gebeurd zijn voor mijn diagnose, heb ik mezelf al heel goed leren kennen. Dus ben ik juist dankbaar voor de volgorde van de gebeurtenissen en natuurlijk de hulp van de psycholoog. Zonder haar had ik er tijdens heel dit traject niet zo positief ingestaan. Ik kan iedereen aanraden om eens met een psycholoog te praten. Je kunt namelijk altijd leren over jezelf, niemand is perfect, er zijn altijd verbeterpunten. 

Gisteren ben ik mijn (eerder gekozen) jurk en meerdere jurken gaan passen bij Koonings. Aangezien de bruiloft uitgesteld is en ik twijfelde over mijn jurk, zijn zij helemaal op de hoogte van mijn situatie. Een andere styliste kwam een praatje maken en vertelde dat zij ook baarmoederhalskanker heeft gehad en haar zoontje ook Levi heet. Best toevallig toch!? Afgelopen 9 februari heb ik contact gehad met Koonings om te vertellen dat de bruiloft uitgesteld zou worden en ik de diagnose baarmoederhalskanker had gehad. Die dag blijkt dus de sterfdag van haar man te zijn. Toen ze langs liepen met mijn (eerder gekozen) jurk, gaf zij aan dat als ze ooit nog eens zou trouwen, het in die jurk zou zijn.. Eng he?!

Ik ben zo geraakt door haar verhaal en de overeenkomsten. Gek dat zulke dingen zorgen voor een band tussen 2 totaal onbekende. Maar het kan ook juist andersom.. Het brengt je dichter naar elkaar toe of juist verder uit elkaar. Achteraf kan ik tevreden zijn met hoe alles is gelopen. Welke mensen ik heb leren kennen en op mijn pad zijn gekomen, welke banden er zijn ontstaan en hoe het je kijk op heel veel dingen veranderd heeft. Er is een nieuwe wereld voor me open gegaan..

De blog die in de nieuwsbrief geplaatst is en op de homepage van kanker.nl stond is inmiddels al meer dan 10.000 keer gelezen. Snel daarna ging het steeds beter met me en worden de blogs minder vaak gelezen. Ook de reacties worden minder. Gek eigenlijk dat veel mensen veel geinteresseerder in je zijn als het slecht met je gaat. Dat zet me toch aan het denken. Waarom staat er altijd een kijkersfile aan de andere kant van de weg? Waarom hebben er mensen een scanner waar de 112-meldingen voorbij komen? Waarom posten mensen op social media alleen leuke dingen? Waarom staan in het nieuwsbericht hoofdzakelijke negatieve berichten? 

Mede daarom heb ik besloten om toch door te blijven bloggen, ondanks dat het nu beter met me gaat en de blogs dus minder worden gelezen. Tijdens ziekte boeide het me ook niet om de slechtste kant van mijn leven te laten zien. Want het leven is nu eenmaal niet alleen maar rozengeur en maneschijn en daar schaam ik me dus ook zeker niet voor. 

Ik vind het fijn om zelf steeds even te relativeren na een bepaalde periode en ik vind het vooral belangrijk voor mijn lotgenoten om een verhaal neer te zetten. Een verhaal met in dit geval (tot op heden) een goede afloop. Want ook in dit geval geldt, er zijn zóveel slechte verhalen te lezen op internet. Helaas maar heel weinig goede. Zelf las ik ook heel veel doemscenario's, gelukkig is het voor mij uiteindelijk meegevallen. Maar het ontredderd je wel heel erg in die onzekere periode.

De quote in de titel van mijn blog zag ik voorbij komen bij een lotgenootje en die vond ik zo goed. Deze past perfect bij de foto van mijn litteken. Dit was een week of 12 na de operatie inclusief 5 weken bestralen. Buiten mijn nog opgezette (tumor)buikje vind ik het litteken netjes en niet eens zo super opvallend. 

Viva la Vida!

Liefs Nicole