Goed nieuws!

Vrijdag heb ik de eerste controle bij de radiotherapeut gehad, 6 weken na de laatste bestraling. Doordat ik 's ochtends ben gaan werken, want vrijdag is mijn vaste werkdag op kantoor. Had ik niet veel tijd om zenuwachtig te worden of erover te piekeren. 

Het was gek om na al die tijd weer het Verbeeten in te lopen en mensen je gek aan te zien kijken. Ik ben voelde me weer patiënt, dat was meteen duidelijk. De andere mensen dachten vast wat komt deze jonge gezonde vrouw hier doen? 

Eenmaal binnen bij de arts was de eerste vraag natuurlijk; hoe gaat het met je? Gelukkig heb ik weinig klachten dus kon ik beginnen aan mijn 'vragenlijstje':

Welke graad baarmoederhalskanker had ik en in welk stadium was het? Dit is mij nooit precies verteld. Wel de hele uitgebreide uitleg maar nooit de exacte praktische graad 1,2 of 3 en stadium 1, 2a, 2b, enz. Uiteindelijk wel fijn om dit te weten en ergens in mijn scrapboek bij te vermelden. 

Heb ik een overactieve blaas? Dit  zou heel goed kunnen, naar aanleiding van de operatie of als bijwerking van de bestraling. Ik heb gemerkt dat als ik koffie of alcohol drink, ik de volgende dag de gehele ochtend "loze" aandrang heb. Is mee te leven maar wel heel irritant. Gaat dit ooit nog over? Ongeacht waardoor het precies komt, kan het van tijdelijke aard zijn of toch blijvend.

Wanneer weten we of mijn eierstok (die nog in het bestralingsgebied ligt) en mijn bekkennier het overleefd hebben of niet? Dit is pas na jaren vast te stellen. Dus ben allert op eventuele overgangsklachten.

Haar vraag was of ik seksueel actief ben? Uhhh ja.. Aangezien er daaronder flink geopereerd is en vervolgens bestraald. Is de kans groot op verlittekening. Dit houd in dat het niet alleen korter is geworden maar er ook een grotere kans op verklevingen bestaat. Dus we moeten flink aan de gang samen 😉 of met tampons en vaseline om te zorgen dat ik niet dichtgroei (heel overdreven natuurlijk!). 

Als laatste wilde ze me toch nog even onderzoeken, voelen en met mijn grote vriend de eendenbek. Godzijdank zag alles er helemaal prima uit. Ze zag geen verlittekening en het allerbelangrijkste geen sporen van kankercellen.

Ondanks alle aanpassingen en bijkomstigheden super goed nieuws! Ik besefte me dat ik toch ook weer met slecht nieuws naar huis gestuurd had kunnen worden. Bizar hoe snel je weer uitgaat van het beste. Zo snel stond me leven een half jaar terug op zijn kop en bijna net zo snel gaat het nu ook weer gewoon door.

Het leven gaat door.. Een uitspraak die ik nu weer goed zelf kan uitspreken. Deze heb ik maanden niet aan kunnen horen. Want dit was voor mij niet bepaald zo. Voor mij is het dit jaar geen februari, maart en april geweest. Mijn vriend is nog steeds 30 (ipv 31) en carnaval, de carnavalsvakantie en Pasen hebben in mijn beleving niet plaatsgevonden. Heel gek maar gelukkig ben ik medio mei dit jaar weer op de aardbodem geland. En langzaam neemt alles en iedereen, letterlijk en figuurlijk, zijn eigen plekje weer in. 

En nog meer goed nieuws want vorige week is mijn vriendinnetje bevallen van een zoontje. Het goede nieuws dat ze zwanger was en mijn spannende tijd van uitslagen en de diagnose hebben elkaar gekruist. Wat zit er een dunne lijn tussen het leven en de dood, van twee mensen die zo dichtbij elkaar staan. In de periode dat mijn baarmoeder is verwijderd was haar baarmoeder de basis en het huisje van hun prachtige kindje. Nu met mij alles weer rustig is, is zij voor het eerst moeder geworden. Hoe mooi is dat!? Het was bijzonder om beide met zoiets verschillends bezig te zijn in ons leven maar elkaar toch te steunen. Ik ben best trots op ons!

Momenteel geniet ik dus zoveel ik kan van hun kleintje en die van ons zelf natuurlijk! We kunnen weer optimaal genieten van het leven en durven beetje bij beetje weer vooruit te gaan kijken.

Viva la Vida!

Liefs Nicole