Verwerken

Hoe gaat het nu echt met mij? Een vraag die ik mezelf de laatste tijd vaak stel.. Wij mensen nemen eigenlijk niet vaak genoeg de tijd om stil te staan hoe het ECHT met ons gaat.

In mijn geval, tijdens een heerlijke vakantie met ons gezin in Duitsland, kom ik echt tot rust. Dan speelt het gehele bandje van het afgelopen jaar zich meerdere malen af in mijn hoofd. De weg vanaf vorig jaar mei tot aan de diagnose. De psychische klachten, de plotselinge heftige nooit verklaarde buikpijn, het uitstrijkje, de onverklaarbare buikpijn die terugkeerde en aanhield, de biopten, de lisexcisie en vooral de stress en onzekerheid die het met zich meebracht. Dan nog niet te spreken over alles wat gebeurd is NA de diagnose.

Wie dacht ik te zijn? Dat ik dacht dat ik alles verwerkt had. Het ging me zo goed, de klachten vallen langzaam aan weg. Godzijdank!! Wat wil je nog meer? Maar dan loop ik daar 's avonds in de schemer in mijn kloffie naar het sanitairgebouw. Kijkend naar het mooie landschap en dan beginnen mijn tranen te rollen. Van blijdschap maar ik besefte; ook van verdriet..

Blij dat ik dit mee heb mogen maken met mijn gezin. Dat we toch zover zijn gekomen na alles! Waar voorheen een vakantie met mijn gezin vanzelfsprekend was, iets wat zich jaarlijks (soms meerdere malen per jaar) herhaalde. Is dat nu niet meer vanzelfsprekend. Er was een kans dat ik door de kanker of het herstel daarvan niet zou kunnen gaan of nog erger..

Van verdriet omdat alle herinneringen aan de nare tijd blijven en een stoorzender lijken te zijn in mijn hoofd. Ze komen steeds even voorbij, die beelden in je hoofd, de woorden  die gezegd zijn, die je nooit meer vergeet. Het blijft me achtervolgen de hele dag: je hebt kanker gehad, je hebt kanker gehad, je hebt kanker gehad. Ik wordt bijna boos op mezelf; "maak er geen obsessie van". Maar ik weet dondersgoed hoe ik ben. Zoals de meeste om mij heen ook weten, leg ik de lat voor mezelf graag veelste hoog.

Voor nu doen we het dus maar weer rustig aan, een tandje terug. De druk op alle vlakken verminderen voor mezelf. Deze week weer naar de maatschappelijk werkster, waar ik me ei kwijt kan. Het zal er wel bij horen maar dan is het toch fijn om professionele hulp bij de hand te hebben. Het verwerken gaat niet zo gemakkelijk als ik gedacht en gehoopt had.

Nu besef ik pas dat ik er niet meer "vanaf" kom. Van de gebeurtenissen, beelden, littekens en gedachten. Ik kan het boek wel in de kast zetten maar het valt er steeds uit.. Als het me niet uitkomt en ik juist lekker in me vel zit. Soms voel ik me van een andere wereld, zo zweverig, zo bewust van het leven. Terwijl ik bij de meeste andere mensen in mijn omgeving en op social media juist het tegenovergestelde zie. Nooit had ik gedacht zó te worden, me helemaal te kunnen vinden in yoga bijvoorbeeld. Ik denk dat dit de ervaring is die me rijker heeft gemaakt. Of armer zo zonder baarmoeder en 14 lymfeklieren 😉 Maar wel wijzer. Ik geniet van elke dag, dat kunnen ze me niet meer afnemen.

Zo hadden we het op de terugreis van onze vakantie over het vieren van mijn verjaardag. De afgelopen jaren (op mijn 30e verjaardag na) heb ik het niet eens gevierd. Vond er niks aan, de verjaardagen van de kids zijn veel belangrijker. Vanaf nu doet mijn verjaardag er wèl toe en gaan we dat dus ook zeker vieren! Een jaar ouder worden is ook echt niet zo vanzelfsprekend meer.

Door mijn blogs hier en een lieve inmiddels collega-blogger (thnx babe), ben ik toegevoegd aan het blogteam van Kids & Kurken. Super leuk en spannend! Hier zal ik gaan bloggen over het leven met en na kanker, in combinatie met het moederschap en kinderen.

Ohja en het drinken van een kop koffie en een wijntje is ook weer optimale genieten. De dag erna geen blaasproblemen meer. Heul fijn dus dat de klachten langzaamaan wegebben. Soms denk ik echt dat ik een engeltje op mijn schouder heb.

Mijn hoofd is weer wat leger. Ik wilde eigenlijk ook nog vertellen over mijn afspraak binnenkort bij de tattooist, waar ik heul enthousiast over ben! Maar het is alweer zo'n lap tekst dus hierover de volgende keer meer.

Ondertussen; Viva la Vida

Liefs Nicole