Overleven. Alweer? Nog steeds?

Overleven is wat ik doe. Alweer? Nog steeds?

Gisteren hadden we een fijne dag met ons gezin in de sneeuw. Vandaag zijn de kinderen weer naar school voor het eerst. Ik ben thuis alleen.. De rust valt en direct gaat mijn hoofd aan het werk. De tranen vloeien rijkelijk en ik krijg hoofdpijn. De woorden en zinnen zoeven door mijn hoofd. Ik huil, jank, schreeuw, sla hard op de tafel maar niets werkt. Ook nu moet ik dealen met de situatie. Alleen nu voel ik me even niet zo sterk. Maar ik heb alle vertrouwen dat het weer komt. Mezelf kennende al over een paar uur. Dan zijn al mijn tranen weer even gehuild, kan ik weer beter relativeren en zie ik het weer in perspectief. Gelukkig heb ik morgen nog zo’n dag, alleen! En hopelijk de rest van de week ook. Nadat ik dat bedacht heb, pak ik mijn laptop en ga ik aan het typen. 

Mijn hoofd zit vol. Ik liep al op mijn reserves vóórdat deze lockdown aangekondigd werd. Ja ik heb er zelf voor gekozen om de kids thuis les te geven ipv noodopvang. Ook wist ik dat dit ten koste van mijn eigen tijd zou gaan. Dit heb ik bewust gedaan, voor onze gezondheid, wat corona betreft dan. Zelf controle hebben over wie je toelaat in je bubbel geeft ook een bepaalde zekerheid en rust. Alleen al die weken alleen met de kids thuis, de druk van het lesgeven en het gemis van tijd voor mezelf, is de reden dat ik me nu toch nog slechter voel.

Aan de reacties van de mensen in mijn omgeving merk ik dat ik verander. Ik word steeds minder flexibel en positief, het word lastiger te incasseren. De onzekerheid met betrekking tot mijn lichaam maar ook de onzekerheid en de maatregelen omtrent corona. Alles komt harder binnen en ik kan het minder goed relativeren op dit moment. 

Ook al gingen de kinderen tussendoor een paar middagen naar opa en oma, het was niet genoeg om goed voor mezelf te zorgen. Zelf bij te komen. Mijn emoties kan ik niet op commando optrommelen in die paar uur dat de kids weg zijn. Daarvoor zitten ze te diep en worden ze steeds vaker en langer geparkeerd. Ik ben moe, corona moe, net als velen anderen. Alleen hebben de meeste onder ons in de zomer tijd gehad om enigszins bij te komen. Op dat moment zat ik in onzekerheid en was ik aan het knokken tegen de terugkerende baarmoederhalskanker. Na de operatie moest ik leren leven met mijn nieuwe accessoire, mijn stoma. En vervolgens stond corona wéér op de stoep. Het is teveel. 

De kids ontwikkelen, ze worden ouder en dat is fijn. Maar ik kan ze niet bij houden! Ze gaan te snel. Ik weet vaak niet 1-2-3- hoe te reageren, ik kan maar één ding tegelijk. Een kop thee inschenken en een vraag van de kids beantwoorden is al teveel. Mijn hoofd werkt niet mee en ik heb het gevoel dat ik ze niet alles kan geven wat ze nodig hebben. Ik kan niet de moeder zijn die ik wil zijn. Ze zijn pittig op het moment, allebei. Ik weet niet of het door onze situatie komt, of door corona, zeg het maar…. Het enige dat ik weet is dat ik vast loop. Dat ze deze week weer naar school mogen komt dus als geroepen.

Op zo’n eerste dag alleen komt de realiteit weer even binnen. Wat is er allemaal gebeurd afgelopen jaar? Waar ben ik in beland? Wat zijn gedachten en wat zijn de feiten? Waar ik het ook heel erg op vastloop is; waar moet ik op vertrouwen? Gelukkig was mijn laatste controle goed. Zoals ik eigenlijk ook wel had verwacht als ik moet nagaan hoe mijn lichaam aanvoelde. Maar dat was die andere twee keren ook zo. Nu is op de CT die ik vóór mijn driemaandelijkse controle mocht laten maken ivm “vage darmklachten”, gezien dat mijn nieren vergroot waren, allebei. Zonder dat ik dat ook maar gemerkt heb. Drie dagen later moest ik meteen bloed laten prikken en daarna gezien worden door de uroloog. Nadat ik mijn oudste een kus had gegeven terwijl hij online les kreeg. Mocht ik me weer opmaken voor het volgende avontuur, op naar het ziekenhuis. Eventjes leek er sprake van dat de splintjes acuut teruggeplaatst moesten worden. Maar godzijdank was mijn nierfunctie tegen alle verwachtingen in, tóch gelijk gebleven. Voor nu dus even (nog) geen splintjes. Over 3 weken een nucleair onderzoek om te kijken hoe de activiteit tussen mijn gewone- en bekkennier nu verdeeld is en tijdens welke fase de urine zich ophoopt in de nieren. Het is ook spannend hoe mijn nieren er dan überhaupt uitzien. Zijn ze nog steeds vergroot of hebben ze het zelf opgelost? Door dit onderzoek een paar weken later te doen kunnen ze de beelden vergelijken met de CT.

Zoals ik al zei; de mensen in mijn omgeving zijn “blij” na zo’n uitslag. “Geen splintjes! Super toch!?” De meeste parkeren dit weer en bedenken na drie weken als ik zeg dat ik naar het nucleaire onderzoek moet van “ohja waarom was dat ook alweer?”. Geen schande hoor want iedereen heeft nu eenmaal genoeg aan zichzelf, no offense! Maar ik loop gedurende deze drie weken met nog een onzekerheid en toch ook een bepaalde vorm van angst. Of er weer aan mijn lichaam gesjort moet worden. De pijn/ongemak die gepaard gaat met de ingreep en het ‘hebben van splintjes’. Waarbij ik niet genoeg heb aan 8 paracetamol om de pijn te onderdrukken. 

Nu ik dit allemaal typ word ik rustiger. Het lijkt wel alsof het als ik het “opschrijf” duidelijker word voor mezelf. Waarom ik dingen voel zoals ik ze voel. Ik ga mezelf minder schuldig voelen en mezelf beter begrijpen. Ik krijg meer rust in mijn hoofd en lijf. Het werkt voor mij gewoon altijd zo therapeutisch dat het me niet eens meer uitmaakt of iemand het wel leest eigenlijk. Het is zoals het is en dat wil ik ook laten zien. Aan mezelf en ieder ander die het wil lezen.

*diepe zucht*

Ik ga deze eerlijke, pure maar voor mijn gevoel toch ook wel negatieve blog afsluiten. Vooral qua corona betreft. Maar ondanks alles brengt corona me ook vele mooie momenten, tijd en inzichten. Dat gezegd te hebben…

Viva la Vida!

Liefs Nicole